Poradnik od Apteki Centralnej

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Nadejście zimy zmienia nie tylko krajobraz za oknem, ale również potrzeby skóry i włosów. Chłodne powietrze, wiatr i niska wilgotność sprawiają, że zimowa aura staje się wyzwaniem dla urody. Znajomość tajników kompleksowej zimowej pielęgnacji pozwoli cieszyć się zdrową i promienną urodą, niezależnie od kaprysów aury.  Ochrona twarzy przed wiatrem i mrozem Zimowy klimat ma swój urok, ale towarzyszący mu mróz i wiatr stawiają wyzwanie odpowiedniej pielęgnacji delikatnej skóry twarzy i zapewnienia jej należytej ochrony. Ujemne temperatury w towarzystwie silniejszych podmuchów wiatru mogą sprawić, że skóra staje się podrażniona, sucha i pozbawiona blasku. Odpowiednia pielęgnacja i ochrona twarzy zimą to nie tylko kwestia estetyki, ale przede wszystkim zdrowia skóry. Odpowiednie produkty i stosowanie właściwych praktyk pielęgnacyjnych będzie wspierać zachowanie zdrowej i promiennej skóry, nawet gdy za oknem panuje szorstki, zimowy klimat. Nawilżanie twarzy Nawilżanie odgrywa kluczową rolę w ochronie skóry przed wiatrem i mrozem. Bogate w składniki aktywne nawilżające kremy do twarzy pomagają utrzymać naturalną wilgotność skóry. Produkty z kwasem hialuronowym czy gliceryną doskonale sprawdzają się w zimowych warunkach, chroniąc skórę przed przesuszeniem. Ochronny krem do twarzy na zimę Odpowiednio dobrane kremy na zimę pełnią rolę barier ochronnych, chroniąc skórę przed szkodliwym działaniem wiatru i mrozu. Składniki takie jak masło shea czy witamina E wzmacniają naturalną barierę lipidową skóry, zapewniając jednocześnie uczucie komfortu. Nieodłącznym elementem zimowej ochrony twarzy powinien być także przeciwsłoneczny krem z filtrem. Choć zimą dni są krótsze, a niebo często zachmurzone, promienie UV wciąż docierają do naszej skóry, dodatkowo białe pokrywy śnieżne potrafią działać jak lustra, odbijając promienie UV, dlatego właśnie zimą skóra może być narażona na podwójne działanie szkodliwego promieniowania. Stosowany codziennie krem przeciwsłoneczny zapewni ochronę przed tym zjawiskiem, redukując ryzyko uszkodzeń skóry. Domowe zabiegi na twarz Zimowe rytuały pielęgnacyjne wygładzą naskórek i będą wspierać jego regenerację. Łagodny peeling usunie martwe komórki skóry, przygotowując ją do lepszego wchłaniania substancji odżywczych zawartych w intensywnie pielęgnujących kosmetykach, takich jak serum czy maseczka do twarzy. Aby uniknąć potencjalnych problemów związanych ze zimową pielęgnacją, warto dostosować swoją rutynę i rodzaj kosmetyków do specyfiki skóry, a w przypadku utrzymującego się podrażnienia, zaczerwienienia czy pękających naczynek skonsultować się z dermatologiem lub kosmetologiem.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Walentynki to doskonała okazja, aby okazać bliskiej osobie miłość i troskę o jej zdrowie, urodę i dobre samopoczucie. Suplementy wspierające energię i odporność, luksusowe kosmetyki i zmysłowe dodatki do romantycznych wieczorów to pomysły na walentynkowe prezenty, które przyniosą długotrwałe i często obopólne korzyści. Suplementy dla mężczyzn i witaminy dla kobiet Zdrowie to najlepszy prezent, jaki możemy podarować ukochanej osobie, dlatego podczas walentynkowej kolacji warto wręczyć jej dopasowane do indywidualnych potrzeb suplementy diety. Dla kobiet świetnym wyborem będą kompleksy witamin i minerałów wspierające urodę, odporność i dobre samopoczucie, mężczyźni natomiast docenią suplementy wzmacniające energię i kondycję, takie jak magnez, cynk czy poprawiające wydolność organizmu żeń-szeń lub korzeń maca.  Witaminy dla kobiet Kobiety każdego dnia mierzą się ze stresem, zmęczeniem i niedoborami składników odżywczych. Walentynki to doskonały moment, by podarować im coś, co realnie wesprze ich organizm, pomoże zadbać o urodę i doda energii do codziennych zadań. Wybierając kompleks witamin dla kobiet, należy zwrócić uwagę, by zawierał on przede wszystkim biotynę, kolagen i witaminę C wspierające zdrowie skóry, włosów i paznokci, oraz składniki takie jak żelazo, magnez i witaminy z grupy B, które pomagają radzić sobie ze stresem i zmęczeniem.  Witamina C – wspiera odporność, przyspiesza regenerację skóry i chroni przed stresem oksydacyjnym. Witaminy z grupy B (B6, B12, B9 - kwas foliowy) – poprawiają metabolizm, wspierają układ nerwowy i pomagają w walce ze zmęczeniem. Biotyna – wzmacnia włosy i paznokcie, poprawia kondycję skóry. Kolagen – dba o jędrność skóry i elastyczność stawów. Magnez – pomaga w redukcji stresu, poprawia jakość snu i wspiera układ nerwowy. Żelazo – zapobiega anemii, zwiększa poziom energii i poprawia dotlenienie organizmu. Witaminy dla mężczyzn Odpowiednio skomponowany zestaw witamin dla mężczyzn pomoże bliskiemu sercu panu zadbać o zdrowie, energię i dobrą kondycję. Właściwie dobrane składniki, takie jak cynk, magnez, witamina D i witaminy z grupy B wesprą układ odpornościowy, wzmocnią mięśnie oraz poprawią poziom testosteronu i libido, a dodatek l-argininy, żeń-szenia i ashwagandhy poprawi odporność na stres i pozytywnie wpłynie na witalność. Witamina D – kluczowa dla odporności, siły mięśni i dobrego samopoczucia. Cynk – wspiera produkcję testosteronu i poprawia kondycję skóry. Magnez – pomaga w regeneracji, redukuje zmęczenie i wspiera układ nerwowy. Witamina B12 – zwiększa poziom energii i poprawia koncentrację. Żeń-szeń – naturalnie wzmacnia organizm, poprawia libido i wspiera układ krążenia. Ashwagandha – redukuje stres, poprawia wytrzymałość i wspiera gospodarkę hormonalną. L-arginina – poprawia przepływ krwi, wspomagając kondycję fizyczną i seksualną.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Spadek libido to problem, który może dotknąć zarówno kobiety, jak i mężczyzn, niezależnie od wieku. Stres, niezdrowy styl życia, zmęczenie czy brak równowagi hormonalnej – to tylko niektóre z czynników, które mogą obniżać ochotę na zbliżenia. Jak skutecznie zwiększyć popęd seksualny? Jakie składniki mogą pomóc w odzyskaniu energii i ochoty na intymność? Odpowiednio dobrane suplementy oraz włączenie do diety znanych od wieków afrodyzjaków może pomóc zwiększyć ochotę na seks i przywrócić satysfakcję ze współżycia. Libido – co to znaczy? Libido to inaczej popęd seksualny, czyli naturalna potrzeba i chęć do aktywności intymnej. Jego poziom jest indywidualny i może zmieniać się pod wpływem różnych czynników, takich jak hormony, styl życia, kondycja psychiczna czy relacje w związku. Zarówno u kobiet, jak i mężczyzn libido może okresowo spadać lub wzrastać, co jest zupełnie normalne. Problem pojawia się, gdy obniżony popęd seksualny utrzymuje się przez dłuższy czas i negatywnie wpływa na samopoczucie oraz życie intymne.  Dlaczego popęd seksualny maleje? Obniżone libido może mieć wiele przyczyn – zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Stres, przemęczenie, brak snu czy napięcie emocjonalne często wpływają na zmniejszenie ochoty na intymność. Nie bez znaczenia są także zaburzenia hormonalne, niezdrowa dieta, brak aktywności fizycznej czy używki, takie jak alkohol i papierosy. U kobiet spadek popędu seksualnego może być związany z cyklem menstruacyjnym, ciążą czy menopauzą, natomiast u mężczyzn – z obniżonym poziomem testosteronu.  Spadek libido przyczyny Stres i przemęczenie – nadmiar obowiązków i ciągłe napięcie psychiczne mogą obniżać ochotę na intymność. Problemy hormonalne – u kobiet spadek estrogenów (np. w czasie menopauzy), a u mężczyzn niski poziom testosteronu mogą negatywnie wpływać na libido. Niezdrowa dieta – niedobór witamin i minerałów, nadmiar cukru oraz przetworzona żywność mogą osłabiać organizm i zmniejszać popęd seksualny. Brak aktywności fizycznej – siedzący tryb życia prowadzi do obniżonego krążenia krwi, spadku energii i gorszego samopoczucia. Przewlekły stres i problemy emocjonalne – depresja, lęk, niska samoocena czy trudności w związku mogą powodować brak zainteresowania seksem. Zbyt mała ilość snu – bezsenność prowadzi do zmęczenia i spadku poziomu hormonów odpowiedzialnych za popęd seksualny. Używki – nadmierne spożycie alkoholu, palenie papierosów czy nadużywanie innych substancji może negatywnie wpływać na libido i jakość życia seksualnego. Leki – niektóre środki antydepresyjne, hormonalne lub leki na nadciśnienie mogą obniżać popęd seksualny. Problemy zdrowotne – choroby przewlekłe, takie jak cukrzyca, nadciśnienie czy otyłość, mogą negatywnie wpływać na libido i sprawność seksualną.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Angina to infekcja, która najczęściej dotyka migdałków podniebiennych oraz błony śluzowej gardła. Choroba ta wywoływana jest głównie przez bakterie z grupy paciorkowców beta-hemolizujących typu A (Streptococcus pyogenes), choć w niektórych przypadkach jej przyczyną mogą być również wirusy. Angina jest szczególnie powszechna w sezonie jesienno-zimowym, kiedy odporność organizmu bywa osłabiona. Charakterystycznym objawem anginy jest silny ból gardła, który utrudnia przełykanie, oraz widoczny na migdałkach biały nalot lub ropne czopy. Chorobie często towarzyszy wysoka gorączka, ogólne osłabienie i powiększenie węzłów chłonnych szyi. Ze względu na bakteryjne podłoże infekcji w większości przypadków angina wymaga leczenia antybiotykami, co pozwala uniknąć poważnych powikłań. Objawy anginy Angina objawia się najczęściej wysoką gorączką i intensywnym bólem gardła, któremu towarzyszyć mogą ropne czopy lub biały nalot na migdałkach, powiększone węzły chłonne, trudności w mówieniu i przełykaniu. Wysoka gorączka – często 39-40°C. Ostry ból gardła, który nasila się podczas przełykania, a także uczucie drapania lub suchości w gardle. Białe naloty lub ropne czopy na migdałkach. Ogólne osłabienie i zmęczenie. Bóle głowy. Powiększone i bolesne węzły chłonne w okolicy szyi. Trudności w mówieniu i oddychaniu – szczególnie w przypadku ropnego zapalenia migdałków. Objawy anginy mogą różnić się w zależności od jej rodzaju – angina bakteryjna zwykle cechuje się silniejszymi dolegliwościami, podczas gdy wirusowa forma choroby ma zazwyczaj łagodniejszy przebieg. Szybkie rozpoznanie objawów i wdrożenie właściwego leczenia może zapobiec powikłaniom i przyspieszyć proces zdrowienia.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Alergia, czyli nadmierna reakcja układu odpornościowego na czynniki, które w normalnych warunkach są nieszkodliwe, to jedno z najczęstszych schorzeń, które dotyka miliony ludzi niezależnie od wieku. Uciążliwe objawy uczulenia może wywołać kontakt z wszechobecnym kurzem, niewidzialnymi gołym okiem pyłkami roślin, sierścią zwierząt, a nawet spożycie niektórych pokarmów. Znajomość sposobów diagnozowania alergii, zrozumienie jej mechanizmów oraz poznanie dostępnych metod terapeutycznych pomogą w poprawie jakości życia osób zmagających się uczuleniem. Objawy alergii Objawy alergii zależą od rodzaju uczulenia i indywidualnych predyspozycji organizmu. Najczęstsze symptomy obejmują zarówno dolegliwości ze strony układu oddechowego, jak i zmiany skórne czy problemy trawienne. Kichanie, katar sienny, świąd oczu, pokrzywka, a nawet duszności to tylko niektóre z sygnałów, które mogą wskazywać na reakcję alergiczną. Warto pamiętać, że objawy mogą występować sezonowo, jak w przypadku alergii na pyłki, lub utrzymywać się przez cały rok, gdy przyczyną są roztocza czy sierść zwierząt. Rodzaje alergii Alergie mogą przybierać różne formy w zależności od alergenu, który wywołuje reakcję. Poznanie głównych rodzajów uczuleń to pierwszy krok w skutecznej diagnostyce i leczeniu. Najczęściej występujące uczulenia to: alergia wziewna, pokarmowa oraz alergia kontaktowa (skórna).  Alergia wziewna Alergia wziewna to nadwrażliwość organizmu na alergeny unoszące się w powietrzu. Występuje, gdy układ odpornościowy reaguje na cząsteczki takie jak pyłki roślin, kurz, roztocza, sierść zwierząt czy pleśń. Alergia wziewna bywa szczególnie dokuczliwa w okresie pylenia roślin (alergia sezonowa), ale osoby uczulone na roztocza lub sierść zwierząt mogą odczuwać jej objawy przez cały rok. Kluczem do złagodzenia dolegliwości jest identyfikacja alergenu i wdrożenie odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki przeciwhistaminowe, krople do oczu, a nawet terapię odczulającą. Alergeny wziewne: pyłki roślin – zwłaszcza traw, drzew i chwastów, które pylą w określonych porach roku; kurz i roztocza – obecne w domach przez cały rok, szczególnie w materacach, dywanach czy tapicerowanych meblach; sierść i naskórek zwierząt – najczęściej uczulają psy, koty, a także gryzonie i ptaki; zarodniki pleśni – występujące w wilgotnych miejscach, takich jak łazienki, piwnice czy ściany zagrzybionych pomieszczeń. Objawy alergii wziewnej: kichanie – często napadowe, występujące po kontakcie z alergenem; wodnisty katar – typowy dla kataru siennego (alergicznego nieżytu nosa); swędzenie, zaczerwienienie i łzawienie oczu – objawy alergicznego zapalenia spojówek; duszności i świszczący oddech – mogą wskazywać na astmę oskrzelową; świąd gardła i podniebienia – częsty u osób uczulonych na pyłki. Alergia pokarmowa Alergia pokarmowa to niewłaściwa reakcja organizmu na określone składniki obecne w żywności. Dochodzi do niej, gdy układ odpornościowy błędnie traktuje białka zawarte w pokarmach jako zagrożenie, wywołując reakcję alergiczną. Alergia pokarmowa wymaga szczególnej uwagi, ponieważ nawet niewielka ilość alergenu może wywołać poważne objawy. W leczeniu i zapobieganiu tego typu alergii konieczne jest unikanie produktów uczulających, czytanie etykiet oraz, w razie potrzeby, noszenie przy sobie leków przeciwhistaminowych lub adrenaliny w autostrzykawce.  Alergeny pokarmowe: orzechy – szczególnie orzechy ziemne i drzewa orzechowe, takie jak migdały czy orzechy laskowe; mleko i produkty mleczne – uczulenie na białka mleka krowiego; jaja – głównie białko jaja kurzego; ryby i owoce morza; pszenica i gluten – reakcje na białka obecne w zbożach; owoce i warzywa – zwłaszcza cytrusy, pomidory czy seler. Objawy alergii pokarmowej: reakcje skórne – pokrzywka, wysypka lub obrzęk; problemy żołądkowo-jelitowe – nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka; objawy ze strony układu oddechowego – kichanie, zatkany nos, świszczący oddech; anafilaksja – ciężka, zagrażająca życiu reakcja alergiczna, która może objawiać się trudnościami w oddychaniu, spadkiem ciśnienia i obrzękiem gardła. Alergia kontaktowa (alergia skórna) Alergia kontaktowa to reakcja nadwrażliwości organizmu, która występuje, gdy układ odpornościowy reaguje na kontakt z określonym alergenem, wywołując stan zapalny lub podrażnienie skórne. Może być efektem kontaktu z substancją drażniącą, spożycia alergenu, a nawet działania promieni słonecznych. Alergia skórna może mieć różne nasilenie – od łagodnych podrażnień, po poważne stany zapalne. W łagodzeniu jej objawów pomocne są kremy przeciwalergiczne, maści z hydrokortyzonem czy dostępne bez recepty leki przeciwhistaminowe. Uczulenie na skórze – przyczyny: kosmetyki i detergenty – uczulać mogą zawarte w nich konserwanty, barwniki i aromaty; metale – nikiel, chrom czy kobalt, obecne w biżuterii, zapięciach czy monetach; lateks – stosowany w rękawiczkach medycznych lub balonach; rośliny – kontakt z niektórymi gatunkami roślin może powodować podrażnienie skóry na tle alergicznym; pokarmy – alergie pokarmowe mogą powodować reakcje skórne, takie jak wysypka lub pokrzywka. Alergia - objawy skórne: wysypka – drobne, czerwone zmiany skórne, często swędzące; świąd – intensywne uczucie swędzenia, które może prowadzić do drapania i podrażnień; pokrzywka – bąble na skórze przypominające oparzenie pokrzywą; zaczerwienienie i obrzęk – szczególnie w miejscach kontaktu z alergenem; egzema – sucha, łuszcząca się skóra, która może pękać i powodować dyskomfort.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Dostosowane do potrzeb zdrowotnych seniora dobrej klasy urządzenie medyczne to praktyczny i troskliwy gest z okazji Dnia Babci i Dziadka. Prosty w obsłudze, automatyczny ciśnieniomierz z dużym wyświetlaczem będzie wyrazem troski o serce dziadków, pulsoksymetr – o każdy ich oddech, a glukometr – życzeniem słodkiego życia bez strachu o podwyższony poziom cukru. Decydując się na zakup wspierającego diagnostykę i zachowanie zdrowia sprzętu, warto zapoznać się szczegółowo ze specyfikacją urządzeń oraz opiniami innych użytkowników. Pulsoksymetry dla seniorów Pulsoksymetr to przyrząd medyczny, który pomaga mierzyć poziom nasycenia krwi tlenem oraz tętno. Jest to szczególnie przydatne urządzenie dla seniorów, którzy mogą być bardziej narażeni na problemy z układem oddechowym lub choroby serca. Kupując pulsoksymetr napalcowy warto wybierać sprzęt renomowanych marek, łatwy w obsłudze, a przede wszystkim dokładny. Pulsoksymetry renomowanych marek zapewniają dokładne wyniki pomiarów. Dokładność jest kluczowa, zwłaszcza jeśli urządzenie jest używane do stałego monitorowania stanu zdrowia. Saturator na palec powinien być kompaktowy, lekki oraz łatwy w obsłudze. Czytelny ekran, prostym interfejs i intuicyjna obsługa jest szczególnie istotna dla unikających technologicznych nowinek seniorów. Niektóre pulsoksymetry mają dodatkowo pamięć wyników pomiarów oraz funkcje alarmowe informujące o niskim poziomie nasycenia tlenu lub nieregularnym tętnie, co może to być istotne dla osób, które wymagają stałej kontroli.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

W dynamicznym świecie, w którym tempo życia zdaje się ciągle przyspieszać, ważne jest, aby zatrzymać się na chwilę i celebrować każde święto. Dzień babci i dziadka to przede wszystkim moment refleksji nad wartością rodziny, ale także okazja do obdarowywania najdroższych seniorów prezentami. Własnoręczne upominki dla babci i dziadka cieszą seniorów najbardziej, ale co wybrać gdy jesteśmy za duzi na laurki bądź gdy do przygotowywanej przez najmłodszych niespodzianki chcemy dołączyć praktyczny upominek? Jeśli kwiaty i bombonierka wydają się zbyt sztampowe, warto wybrać prezent odpowiadający potrzebom obdarowywanych, np. uzupełniający niedobory kluczowych składników odżywczych suplement, ulubiony kosmetyk, czy kontrolujące stan zdrowia bądź wspierające jego utrzymanie urządzenia medyczne.

Monika Stromkie - Złomaniec

Dietetyk Kliniczny

Infekcji nie da się zupełnie wykreślić z życia dziecka, gdyż są naturalnym mechanizmem budowania odporności. Można jednak immunizację wesprzeć i usprawnić poprzez codzienne działania i rutyny. Co robić, aby dziecko chorowało rzadziej lub z infekcji wychodziło szybko? Jelito to centrum odporności Twojego dziecka Układ immunologiczny jest bardzo skomplikowanym systemem i pełni niezwykle ważną funkcję, stoi na straży i chroni przez wieloma zagrożeniami w tym przed patogenami wywołującymi infekcje górnych dróg oddechowych. Choć elementy układu immunologicznego rozlokowane są po całym organizmie, to jego centrum dowodzenia mieści się w przewodzie pokarmowym, a w szczególności w jelitach, które zasiedlane są w dużej mierze przez bakterie. Znajduje się tam tkanka limfatyczna związaną z jelitem, czyli GALT, dzięki której możliwy jest prawidłowy proces immunizacji, czyli nabywania odporności swoistej. Aby jednak tak się stało mikrobiota jelitowa musi być różnorodna, liczebna i zasobna w „dobre bakterie” a bariera jelitowa szczelna. Wszystko to sprawia, że środowisko jelitowe będąc w homeostazie, może spełniać swoje rozliczne funkcje, w tym te związane z odpornością. Jak dbać o jelita, mikrobiotę i odporność? Dieta Dobrze odżywiona mikrobiota jelitowa to pierwszy krok do uszczelnienia bariery jelitowej i zapewnienia korzystnego środowiska w jelicie. Bakterie jelitowe żywią sią błonnikiem, którego my nie potrafimy strawić. Fermentują włókno pokarmowe obecne w warzywach, owocach, pełnoziarnistych produktach zbożowych, nasionach roślin strączkowych czy nasionach i orzechach. Podczas „przerabiania” błonnika produkują dlanas i naszego jelita cenne związki, które odżywiają nabłonek jelitowy, są to krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe, w tym kwas masłowy. Z tego powodu talerz żywieniowy dziecka powinien zawierać produkty, których składniki są pokarmem dla mikrobioty. Duża ilość przetworzonej żywności, słodkich jogurtów, kaszek, ciasteczek, bez odpowiedniej ilości włókna pokarmowego głodzi „strażników” naszej odporności a złapanie infekcji staje się bardziej prawdopodobne. Jak dbać o jelita, mikrobiotę i odporność? Styl życia Poza kwestią żywieniową jest jeszcze kilka aspektów życia codziennego, które pozytywnie wpływają na jelita, mikrobiotę a tym samym na odporność. Po pierwsze, ruch, szczególnie na świeżym powietrzu. Umiarkowany wysiłek fizyczny zwiększa liczbę i aktywność makrofagów, czyli komórek stanowiących element pierwszej linii obrony organizmu przed patogenami. Ruch przyczynia się także do mobilizacji drugiej linii obronnej organizmu tworzonej przez krwinki białe. Te pozytywne zmiany w układzie odpornościowym ustępują w kilka godzin po zakończeniu aktywności fizycznej, dlatego ruch o małej po średnią intensywność powinien być stałym elementem każdego dnia. W przypadku dzieci jest to jazda na rowerze, gra w piłkę, aktywności na placu zabaw, a nawet spacer. Po drugie, nieprzegrzewanie dziecka zarówno w domu jak i na dworze. Temperatura w pomieszczeniu, w którym przebywa dziecko nie powinna być wyższa niż 22-23 stopnie Celsjusza. Intensywnie pracujące grzejniki i niska wilgotność powietrza, wysuszają śluzówki nosa i gardła, przez co tracą one swoją funkcjonalność, a patogenom łatwiej jest wniknąć do wnętrza organizmu. Na temperaturę na dworze wpływu nie mamy, warto jednak bez względu na pogodę przebywać z dzieckiem na dworze, jednak nie przegrzewać go. W odróżnieniu od dorosłych, dziecko często aktywnie spędza czas na dworze, biega, wspina się, nawet spacer wymaga od niego większego nakładu energii, jeśli chce dorównać tempu opiekuna. Organizm dziecka podczas spacerów na dworze uczy się dostosowywać do zmian temperatur. Gdy maluch ubrany jest zbyt ciepło, to zawodzi jego wewnętrzny termostat, wówczas nadmiernie poci się, marznie i częściej choruje. Zazwyczaj aktywne dziecko powinno być ubrane o jedną warstwę ubrania lżej niż przebywający z nim dorosły. Po trzecie, odpowiednio długi sen. Wraz z końcem pierwszego roku życia, dziecko potrzebuje od 12 do nawet 14 godzin snu na dobę. Najlepiej, aby w tym okresie życia sen był podzielony na dłuższy odpoczynek nocny i 1-2 krótsze drzemki w ciągu dnia. Dzieci w wieku szkolnym potrzebują już trochę mnie snu, bo około 9-11 godzin. Niektórzy mówią, że sen to najlepszy i najtańszy suplement. Dla odporności niezwykle ważny, bo poprawia swoistą odpowiedź immunologiczną na atakujące patogeny.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Właściwa higiena jamy ustnej nie tylko zapobiega powstawaniu próchnicy i chroni przed chorobami dziąseł, ale także wpływa na ogólną kondycję organizmu. Jak skutecznie dbać o higienę jamy ustnej? Za jakie nawyki zęby odwdzięczą się olśniewającym uśmiechem? Dobór odpowiedniej szczoteczki i dostosowanej do indywidualnych potrzeb pasty do zębów to absolutne podstawy. Dołączając do tego systematyczne nitkowanie, stosowanie płynu do płukania jamy ustnej oraz regularne kontrole stomatologiczne zwiększamy maksymalnie szanse na zachowanie zdrowych i mocnych zębów.  Mycie zębów – podstawowe zasady Mycie zębów to podstawowy element codziennej higieny jamy ustnej. Dobór odpowiedniej szczoteczki i pasty oraz przestrzeganie kilku podstawowych zasad dotyczących szczotkowania, zapewni skuteczną ochronę przed próchnicą i chorobami przyzębia, przywróci zębom naturalną biel oraz zapewni świeży oddech.  Ile razy dziennie myć zęby? Zęby powinny być myte przynajmniej dwa razy dziennie – rano i wieczorem. Poranne szczotkowanie usuwa nagromadzone w nocy bakterie, natomiast wieczorne mycie zębów jest kluczowe zarówno dla usuwania bakterii, jak i resztek jedzenia i nagromadzonych w ciągu dnia osadów.  Dla osób noszących aparaty ortodontyczne lub mających skłonności do chorób przyzębia może być wskazane dodatkowe szczotkowanie po posiłkach.  Ile czasu powinno się myć zęby? Mycie zębów powinno trwać co najmniej 2 minuty — taki czas zapewnia dokładne oczyszczenie powierzchni zębów oraz przestrzeni międzyzębowych. Dwuminutowe szczotkowanie pomaga skutecznie usunąć też płytkę nazębną, usuwa resztki jedzenia i bakterie odpowiedzialne za produkcję kwasów uszkadzających szkliwo oraz masuje i oczyszcza dziąsła. Utrzymanie rutyny, w której poświęcamy odpowiedni czas na szczotkowanie, kształtuje zdrowe nawyki higieniczne, które przynoszą długoterminowe korzyści.  Jak prawidłowo myć zęby? Instrukcja mycia zębów Proces mycia zębów należy rozpocząć od nałożenia na szczoteczkę odpowiedniej ilości pasty do zębów. Rekomenduje się, by ilość pasty odpowiadała wielkości ziarnka grochu. Podczas szczotkowania należy trzymać szczoteczkę pod kątem 45 stopni w stosunku do linii dziąseł, taka pozycja pozwala na skuteczne usuwanie płytki nazębnej.  Ruchem okrężnym lub wymiatającym szczotkujemy powierzchnię zewnętrzną dolnych i górnych zębów, zaczynając od tylnej części jamy ustnej i przesuwając się ku przodowi. Stosując tę samą technikę, oczyszczamy wewnętrzne powierzchnie zębów. Używając ruchów okrężnych, dokładnie myjemy powierzchnie żujące. Delikatnie szczotkujemy język, aby usunąć bakterie i odświeżyć oddech. Dokładnie płuczemy usta wodą.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Wprowadzenie do problemu Zespołu Suchego Oka Zespół Suchego Oka (ZSO) to powszechny problem, który dotyka coraz większej liczby osób na całym świecie. Wynika on z niewłaściwej produkcji łez lub ich zbyt szybkiego parowania, co prowadzi do dyskomfortu, podrażnienia, a niekiedy poważniejszych problemów zdrowotnych. Objawy Zespołu Suchego Oka mogą znacznie obniżyć jakość życia, dlatego tak ważne jest, aby znać jego przyczyny, objawy oraz metody leczenia. W tym artykule omówimy szczegółowo te aspekty, a także podpowiemy, jak zapobiegać problemowi suchego oka. Przyczyny Zespołu Suchego Oka Zespół Suchego Oka może mieć różne przyczyny, które można podzielić na wewnętrzne i zewnętrzne czynniki. Poniżej przedstawiamy najczęstsze z nich. Czynniki wewnętrzne Zespół Suchego Oka jest często wynikiem zmian zachodzących w organizmie, zwłaszcza tych związanych z wiekiem. U osób starszych naturalnie zmniejsza się produkcja łez, co prowadzi do problemów z nawilżeniem oczu. Inne wewnętrzne czynniki to: Zmiany hormonalne – szczególnie u kobiet w okresie menopauzy, kiedy spada poziom estrogenów, co może wpłynąć na zmniejszenie produkcji łez. Choroby autoimmunologiczne – takie jak zespół Sjögrena, reumatoidalne zapalenie stawów czy toczeń, mogą również powodować suchość oczu, ponieważ układ odpornościowy atakuje gruczoły łzowe. Niedobory witamin – brak witaminy A jest istotnym czynnikiem wpływającym na zdrowie oczu, gdyż wspiera ona prawidłową produkcję łez. Choroby powiek – schorzenia takie jak zapalenie brzegów powiek (blepharitis) mogą zakłócać proces tworzenia filmu łzowego. Czynniki zewnętrzne Istnieje wiele czynników zewnętrznych, które mogą przyczyniać się do rozwoju Zespołu Suchego Oka. Oto niektóre z nich: Długotrwałe korzystanie z ekranów – komputerów, smartfonów i telewizorów – powoduje rzadkie mruganie, co prowadzi do wysuszania powierzchni oka. Klimatyzacja i ogrzewanie – przebywanie w pomieszczeniach o suchym powietrzu może powodować szybkie parowanie łez. Noszenie soczewek kontaktowych – długotrwałe noszenie soczewek kontaktowych może wpływać na przepływ tlenu do rogówki i prowadzić do suchości oczu. Zanieczyszczenie środowiska – smog, pył i inne zanieczyszczenia mogą podrażniać oczy, co prowadzi do nadmiernej suchości.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

  Słodki smak towarzyszy nam od pierwszych dni. Pokarm matki jest słodki dzięki obecności laktozy, czyli cukru mlecznego. Co więcej, dzieci naturalnie wykazują upodobanie do słodkiego smaku, co w rezultacie sprzyja akceptacji pokarmu matki. Niewątpliwie kiedyś cukier był niezbędny dla przetrwania, ale w obecnych warunkach, gdzie mamy łatwy dostęp do wielu słodyczy, może mieć negatywne skutki dla zdrowia. Biorąc pod uwagę zasady piramidy zdrowia opracowanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), możemy uznać słodycze za niezdrowe dla dzieci. Czy warto szukać zdrowych zamienników, czy całkowicie wykluczyć cukier z diety dziecka? Jeżeli szukasz odpowiedzi na to pytanie, zajrzyj do naszego poradnika. Dowiedz się, dlaczego warto włączyć do diety dziecka słodycze ze stewią i ksylitolem. Cukier w diecie dziecka, ograniczać czy szukać zamienników?  Cukier, zwany także sacharozą, otrzymywany jest z roślin takich jak burak lub trzcina cukrowa. Co więcej, jest bardzo słodki i powszechnie stosowany. Bez wątpienia, znajdziemy go również w wielu produktach, które uważamy za zdrowe jak jogurty czy płatki śniadaniowe. Z jednej strony to źródło energii, jednak jego nadmiar jest niestety niezbyt korzystny dla organizmu.  

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Potas to minerał niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania ludzkiego organizmu, odgrywający istotną rolę w regulacji ciśnienia krwi, funkcjonowaniu mięśni oraz pracy układu nerwowego. Jego niedobór, zwany hipokaliemią, może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie mięśni, zaburzenia rytmu serca czy skurcze. Znajomość zapotrzebowania organizmu na potas oraz włączenie naturalnych źródeł tego pierwiastka do codziennej diety pozwoli zapobiec niedoborom, oraz pomoże zachować sprawność i zdrowie. Właściwości potasu Potas jest minerałem i elektrolitem, który odgrywa fundamentalną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu. Jego podstawową właściwością jest zdolność do przewodzenia impulsów nerwowych, co jest niezbędne do skurczu mięśni, w tym mięśnia sercowego. Ponadto potas bierze udział w regulacji ciśnienia krwi, pomagając utrzymać równowagę sodu i płynów w organizmie, jest także istotnym elementem procesów metabolicznych, wpływając na produkcję energii oraz syntezę białek. Potas pomaga również w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej, co jest istotne dla ogólnej homeostazy organizmu. Jego niedobór lub nadmiar może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, co podkreśla znaczenie utrzymania optymalnego poziomu tego minerału. Objawy niedoboru potasu Potas jest niezbędny do wielu funkcji życiowych, takich jak regulacja pracy serca, funkcjonowanie mięśni oraz utrzymanie równowagi płynów w organizmie. Hipokaliemia, czyli niedobór tego pierwiastka może dawać różnorodne objawy, począwszy od zmęczenia i osłabienia organizmu, przez skurcze mięśni, po zaburzenia układu trawiennego i wydalniczego czy kołatanie serca. Niski poziom potasu objawy: zmęczenie i osłabienie - osoby dotknięte hipokaliemią mogą odczuwać ogólne zmęczenie organizmu oraz osłabienie mięśni; zmiany nastroju - niedobór potasu może wpływać na układ nerwowy, prowadząc do zmian nastroju, drażliwości i zaburzeń psychicznych; skurcze mięśni – brak dostatecznej ilości potasu w codziennej diecie może prowadzić do bolesnych skurczów mięśni w kończynach, skurcze te mogą występować spontanicznie lub nasilać się podczas wysiłku fizycznego; zaburzenia rytmu serca - potas jest kluczowy dla prawidłowego funkcjonowania serca, a jego niedobór może prowadzić do niebezpiecznego dla zdrowia nieregularnego bicia serca (arytmii); nadmierne pragnienie - niedostatek potasu może powodować silne pragnienie, co jest reakcją organizmu na próbę kompensacji utraty tego pierwiastka; zmniejszone wydalanie moczu oraz zaparcia - hipokaliemia może prowadzić do zmniejszenia ilości wydalanego moczu, co jest związane z zaburzeniami funkcji nerek, a także powodować problemy trawienne powodując między innymi zaparcia; zwiększone ryzyko osteoporozy – potas pomaga zachować prawidłową gęstość kości, zatem jego długotrwały niedobór może wpływać na ich zdrowie, zwiększając ryzyko rozwoju osteoporozy.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Cebula, czosnek i miód to naturalne antybiotyki będące skuteczną alternatywą dla leków syntetycznych. Syrop z cebuli, drobno siekany surowy czosnek czy herbata z cytryną i miodem lipowym pomagają w walce z przeziębieniem i infekcjami, wspierają odporność, ale także działają przeciwbakteryjnie i przeciwwirusowo.  Syrop z cebuli – jak to działa? Syrop z cebuli to naturalny, stosowany od pokoleń, domowy sposób na łagodzenie kaszlu i objawów przeziębienia. Działa dzięki prozdrowotnym właściwościom cebuli, która zawiera między innymi związki siarki, flawonoidy, witaminę C i olejki eteryczne. Siarka ma działanie antybakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwzapalne wspomagające zwalczanie infekcji, szczególnie infekcji dróg oddechowych.  Flawonoidy, w tym kwercetyna to silne przeciwutleniacze, które wspierają układ odpornościowy oraz działają przeciwzapalnie. Zawarta w cebuli witamina C pomaga wzmocnić odporność i wspiera walkę organizmu z infekcjami. Olejek eteryczny działa wykrztuśnie, co ułatwia usuwanie flegmy i złagodzenie kaszlu.  Przepis na syrop z cebuli Do przygotowania syropu z cebuli potrzeba jedynie cebuli, cukru, lub miodu. Cebulę wystarczy obrać i pokroić w plastry, a następnie ułożyć w słoiku naprzemiennie przesypując każdą warstwę cukrem lub zalewając miodem. Słoik należy zakręcić i odstawić w ciepłe miejsce na kilka godzin (4–6 godzin lub na noc). Po tym czasie cebula wypuści sok, który staje się syropem. Syrop można spożywać kilka razy dziennie po  łyżce, jako naturalny sposób na wspomaganie leczenia, zwłaszcza w początkowych stadiach przeziębienia.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Pękające naczynka na nogach, choć z pozoru to jedynie zmiany kosmetyczne, nieleczone mogą prowadzić do rozwoju poważniejszych schorzeń naczyniowych, takich jak przewlekła niewydolność żylna. Pojawianie się pajączków może być spowodowane różnorodnymi czynnikami – od uwarunkowań genetycznych i hormonalnych, przez długotrwałe stanie lub siedzenie, po wpływ stylu życia. Zmiany te często nasilają się u osób otyłych, kobiet w ciąży, oraz pań stosujących antykoncepcję hormonalną. Leczenie pękających naczynek obejmuje szeroką gamę metod — od farmakologicznych opcji, takich jak leki, suplementy i maści wspierające naczynia krwionośne, przez kompresjoterapię, po zabiegi laserowe, które skutecznie zamykają naczynka, eliminując ich widoczność. Oprócz profesjonalnych metod leczenia istnieją również domowe sposoby na redukcję pajączków — masaże nóg, zimne okłady, kąpiele ziołowe oraz zdrowa dieta pomogą skutecznie dbać o zdrowie nóg, oraz zapobiegać powstawaniu nowych zmian naczyniowych.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Zapalenie dziąseł to problem stomatologiczny, który objawia się zazwyczaj bólem, swędzeniem zaczerwienieniem i obrzękiem, a także zwiększoną wrażliwością i krwawieniem dziąseł, szczególnie podczas szczotkowania zębów czy spożywania twardych pokarmów. Przyczyną stanu zapalnego w obrębie jamy ustnej jest najczęściej nagromadzenie płytki bakteryjnej, która – jeśli nie jest regularnie usuwana – przekształca się w kamień nazębny, prowadząc do rozwoju stanu zapalnego. Leczenie chorób przyzębia obejmuje zarówno profesjonalne zabiegi, takie jak usuwanie kamienia nazębnego czy piaskowanie, stosowanie dostępnych bez recepty leków przeciwbólowych oraz domowe metody wspierające regenerację dziąseł. Nie bez znaczenia jest również profilaktyka zdrowia dziąseł obejmująca właściwą higienę jamy ustnej, czyli systematyczne szczotkowanie, nitkowanie zębów oraz stosowanie odpowiednich płynów do płukania ust, które zapobiegną odkładaniu się płytki nazębnej, zapobiegając powstawaniu zapaleń i chroniąc przed poważniejszymi chorobami przyzębia. Bolące dziąsła — przyczyny Ból dziąseł to częsta dolegliwość, która może wynikać ze złych nawyków higienicznych, być następstwem urazów mechanicznych lub poważniejszych schorzeń jamy ustnej.  Niewłaściwa higiena zębów prowadzi do  gromadzenia się płytki bakteryjnej, powodującej stan zapalny dziąseł. Ból dziąseł może być spowodowany urazami mechanicznymi na skutek zbyt intensywnego szczotkowania zębów, używania szczoteczek o zbyt twardym włosiu, lub noszenia protez czy aparatów ortodontycznych. Paradontoza to wymagająca specjalistycznego leczenia choroba przyzębia, która powoduje ból oraz opuchnięcie i tkliwość dziąseł. Powodujący nadmierne napięcie mięśni bruksizm może prowadzić do bolesności dziąseł, a także uszkodzeń zębów.  Ból dziąseł w ciąży Wzrost poziomu estrogenów i progesteronu w czasie ciąży sprawia, że dziąsła stają się bardziej wrażliwe na bakterie i mogą łatwiej ulegać stanom zapalnym. Te zmiany hormonalne zwiększają przepływ krwi do tkanek dziąseł, co powoduje ich obrzęk, zaczerwienienie i bolesność – jest to tzw. ciążowe zapalenie dziąseł. Dodatkowo, w ciąży może wystąpić osłabienie układu odpornościowego, co sprzyja rozwojowi płytki bakteryjnej i infekcjom w jamie ustnej. Ropień na dziąśle Ropień na dziąśle to stan zapalny, który występuje w wyniku nagromadzenia ropy w tkankach dziąsła, zazwyczaj związany z infekcją bakteryjną. Może objawiać się bólem, obrzękiem, zaczerwienieniem oraz obecnością twardego guzka na dziąśle. Często towarzyszy mu także nieprzyjemny zapach z ust oraz ogólne uczucie dyskomfortu. Ropień może powstać w wyniku niezdiagnozowanej próchnicy, urazów, a także chorób przyzębia, takich jak paradontoza.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Karmienie piersią to szczególny czas, który niesie ze sobą wiele nowych wyzwań. Nawał mleczny lub brak pokarmu, zastoje w piersiach czy bolące sutki to tylko niektóre problemy, które mogą zaskoczyć młode mamy. Jak radzić sobie z nadmiarem mleka, a co zrobić, gdy brakuje pokarmu? Jak dbać o piersi, aby uniknąć bólu i dyskomfortu? Sprawdzone techniki karmienia, metody wspomagania laktacji i produkty do pielęgnacji i ochrony brodawek sutkowych pomogą wejść w proces karmienia, by móc skupić się wyłącznie na budowaniu więzi z maleństwem. Hiperlaktacja — ile trwa nawał pokarmu? Nawał pokarmu to naturalny proces będący częścią regulacji laktacji; pojawia się zazwyczaj między 2. a 6. dobą po porodzie, gdy nagle wzrasta produkcja mleka i może trwać od kilku dni do nawet tygodnia. Podczas hiperlaktacji piersi stają się bardzo pełne, twarde i nabrzmiałe, co przy niedostatecznym lub nieumiejętnym opróżnianiu piersi przez dziecko może powodować ból, dyskomfort i zastoje. Jak łagodzić objawy nawału?  Aby złagodzić uczucie nabrzmienia i dyskomfortu, można stosować: częste karmienie, masaż piersi oraz okłady. Karmienie na żądanie zapewni regularne opróżnianie piersi. Jeśli dziecko nie zjada wystarczająco dużo mleka podczas karmienia, a piersi nadal są pełne, ulgę może przynieść laktator; nie należy jednak odciągać mleka zbyt często, aby nie stymulować nadmiernej produkcji. Delikatne masowanie piersi przed i w trakcie karmienia – masaż piersi przed przystawieniem dziecka może pomóc w zmiękczeniu obrzmienia i ułatwić wypływ mleka, a delikatne masowanie wzdłuż linii przewodów mlecznych podczas karmienia poprawić przepływ mleka. Ciepłe okłady przed karmieniem pomogą w rozluźnieniu piersi. Chłodne kompresy po karmieniu, aby złagodzą obrzęk i zmniejszą ból. Zastoje w piersiach – objawy i przyczyny Kiedy produkcja mleka przewyższa potrzeby dziecka, może dojść do przepełnienia piersi, a nawet do zastoju pokarmu. Zastój mleka w piersiach objawia się uczuciem twardości piersi, utrudniającą karmienie bolesnością i tkliwością, a nawet powstawaniem twardych grudek i miejscowego zaczerwienienia skóry w obszarze zastoju. Do zastoju pokarmu, poza hiperlaktacją, przyczynia się przede wszystkim nieregularne i nieefektywne opróżnianie piersi, ale także nieprawidłowa pozycja podczas karmienia, noszenie zbyt ciasnej bielizny, stres i zmęczenie młodej mamy, zbyt częste dokarmianie dziecka butelką czy nagłe odstawienie dziecka od piersi.  Nieregularne karmienie, zbyt długie przerwy między karmieniami (np. w nocy) lub rzadsze opróżnianie piersi powoduje, że co mleko gromadzi się w piersiach. Nieskuteczne ssanie dziecka — niemowlę może niewystarczająco opróżniać pierś, np. z powodu nieprawidłowego przystawienia do piersi, słabego odruchu ssania lub krótkiego wędzidełka języka. Stres i zmęczenie matki — emocjonalne i fizyczne obciążenie może hamować wypływ mleka, co powoduje, że piersi nie są opróżniane w pełni. Nieprawidłowa pozycja karmienia lub noszenie zbyt ciasnej bielizny może blokować przepływ mleka. Częste korzystanie ze smoczka lub dokarmianie butelką może powodować, że dziecko rzadziej ssie pierś, co prowadzi do zastoju. Gwałtowne zmniejszenie częstotliwości karmień może spowodować, że mleko nie będzie skutecznie usuwane. Zastój pokarmu, choć to częsty problemem w okresie karmienia piersią, jeśli nie zostanie odpowiednio rozwiązany, może prowadzić do dalszych komplikacji, takich jak zapalenie piersi.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Miażdżyca to przewlekła choroba naczyń krwionośnych, charakteryzująca się odkładaniem się blaszek miażdżycowych w ścianach tętnic, co prowadzi do ich zwężenia i utraty elastyczności. Proces ten może dotyczyć zarówno tętnic wieńcowych, szyjnych, mózgowych jak i i obwodowych. Miażdżyca rozwija się stopniowo i przez długi czas może przebiegać bezobjawowo, jednak w miarę postępu choroby, zmniejszenie przepływu krwi do ważnych narządów może prowadzić do poważnych powikłań zdrowotnych, takich jak zawał serca, udar mózgu czy niedokrwienie kończyn. Leczenie miażdżycy może obejmować zarówno stosowanie farmaceutyków, jak i interwencyjne zabiegi medyczne, takie jak angioplastyka bypassy czy endarterektomia. Objawy miażdżycy Objawy miażdżycy mogą się różnić w zależności od lokalizacji i stopnia zaawansowania choroby. Pierwsze symptomy mogą być niezauważalne, dopóki tętnice nie ulegną znacznemu zwężeniu lub zablokowaniu. Ból w klatce piersiowej (dławica piersiowa): zwykle odczuwany jako ucisk, ciężar lub pieczenie w klatce piersiowej. Może promieniować do ramion, szyi, szczęki lub pleców. Duszność: może występować podczas wysiłku lub w spoczynku, gdy serce nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu. Zawał serca: ostry ból w klatce piersiowej, któremu mogą towarzyszyć nudności, zimne poty, zawroty głowy. Przemijające ataki niedokrwienne mózgu (TIA): tymczasowe objawy podobne do udaru, takie jak nagłe osłabienie, drętwienie twarzy lub kończyn, problemy z mówieniem lub widzeniem. Udar mózgu: może wystąpić, gdy przepływ krwi do mózgu zostanie przerwany, co prowadzi do trwałego uszkodzenia mózgu. Chromanie przestankowe: ból, skurcze lub uczucie ciężkości w nogach podczas chodzenia lub ćwiczeń, który ustępuje w spoczynku. Zimne nogi lub stopy: szczególnie w porównaniu z innymi częściami ciała. Rany lub owrzodzenia na stopach lub palcach, które goją się powoli lub nie goją się wcale. Niewydolność nerek: zwężenie tętnic nerkowych objawiające się zmęczeniem, obrzękami czy zmianami w ilości wydalanego moczu. Wszelkie niepokojące objawy sygnalizujące obecność miażdżycy należy niezwłocznie skonsultować z lekarzem, ponieważ jej wczesne wykrycie i leczenie mogą zapobiec poważnym powikłaniom zdrowotnym.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ból ucha to dotykająca zarówno dzieci jak i dorosłych dolegliwość, wynikająca najczęściej z infekcji, stanów zapalnych czy urazów mechanicznych. Niezależnie od przyczyny, ból uszu potrafi być bardzo dokuczliwy, zaburzać prawidłowe słyszenie i utrudniać codzienne funkcjonowanie. Znajomość dostępnych sposobów leczenia i skutecznych domowych metod łagodzenia bólu może pomóc na wczesnym etapie dolegliwości, natomiast świadomość roli, jaką pełni odpowiednia higieny uszu może znacząco zmniejszyć ryzyko jej wystąpienia. Ból uszu – przyczyny Prawidłowe zidentyfikowanie powodu bólu ucha jest kluczowe dla odpowiedniego leczenia. Do najczęstszych przyczyn bólu uszu należą: zapalenie ucha środkowego lub zewnętrznego, urazy mechaniczne lub akustyczne, zatkanie ucha woskowiną, zapalenie zatok, ból promieniujący czy zmiany ciśnienia. Zapalenie ucha środkowego to infekcja bakteryjna lub wirusowa objawiająca się silnym bólem, gorączką i czasami wyciekiem płynu z ucha. Zapalenie ucha zewnętrznego (tzw. "ucho pływaka") to infekcja kanału słuchowego spowodowana wilgocią, która sprzyja rozwojowi bakterii i grzybów. Objawy to ból, świąd, zaczerwienienie i obrzęk ucha. Uszkodzenia mechaniczne (np. przez zbyt intensywne czyszczenie ucha patyczkami) lub ekspozycja na głośne dźwięki mogą powodować ból, lub kłucie w uchu. Nadmiar woskowiny może prowadzić do bólu, uczucia zatkania, a nawet utraty słuchu. Infekcje zatok mogą prowadzić do bólu uszu z powodu zablokowania kanałów i wzrostu ciśnienia. Czasami ból ucha jest wynikiem bólu promieniującego z innego miejsca, takiego jak zęby (np. z powodu próchnicy lub zapalenia dziąseł) czy gardło (np. angina). Nagłe zmiany ciśnienia atmosferycznego, np. podczas lotu samolotem lub nurkowania, mogą prowadzić do bólu uszu.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Wrastające paznokcie to bolesny problem, który objawia się wbijaniem krawędzi płytki w otaczającą skórę, co prowadzi do dyskomfortu, a w niektórych przypadkach nawet do infekcji. Przyczyny mogą obejmować niewłaściwe obcinanie paznokci, noszenie ciasnego obuwia, a nawet predyspozycje genetyczne. Dla osób narażonych na wrastanie paznokci oraz borykających się z tym schorzeniem dostępne są różne metody profilaktyki i leczenia – od domowych sposobów, które mogą przynieść ulgę w początkowej fazie, po specjalistyczne zabiegi medyczne.   Wrastanie paznokcia przyczyny Wrastanie paznokcia to dolegliwość, która występuje, gdy brzeg płytki paznokciowej wrasta w skórę, co może prowadzić do stanu zapalnego i obrzęku powodując ból, dyskomfort, a nawet problemy z chodzeniem. Wśród przyczyn wrastania paznokcia wymienia się niewłaściwie wykonany pedicure, nieprawidłową higienę stóp, źle dobrane obuwie oraz kontuzje i urazy, a także predyspozycje genetyczne, problemy zdrowotne, choroby i infekcje grzybicze. Obcinane paznokci zbyt blisko skóry lub zaokrąglanie ich krawędzi może powodować ich wrastanie w tkankę. Niedostateczna higiena i niewłaściwa pielęgnacja stóp może prowadzić do problemów z paznokciami, a nagromadzenie brudu i zanieczyszczeń wokół paznokci może prowadzić do infekcji i stanu zapalnego. Noszenie zbyt ciasnych, uciskających palce butów może prowadzić do nieprawidłowego wzrostu paznokci. Urazy palców stóp, takie jak stłuczenia czy złamania mogą powodować nieprawidłowy wzrost paznokci, prowadząc do ich wrastania. Niektóre osoby mogą mieć naturalną skłonność do wrastania paznokci z powodu wrodzonych cech anatomicznych. W takich przypadkach paznokcie mogą wzrastać w kierunku skóry, niezależnie od czynników zewnętrznych. Niektóre schorzenia, takie jak cukrzyca czy choroby zapalne stawów, mogą wpływać na zdrowie paznokci i predysponować do ich wrastania. Problemy z krążeniem i zmniejszona zdolność do gojenia ran mogą również przyczyniać się do tej dolegliwości. Grzybica paznokci może zmieniać ich strukturę, powodując deformacje i zwiększając podatność na wrastanie.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Stopy są jedną z najbardziej eksploatowanych części ciała. Niosąc nas przez życie, wystawiane są na co dzień na różnorodne obciążenia i trudne, szkodzące ich zdrowiu i wyglądowi czynniki zewnętrzne.  Regularna pielęgnacja stóp nie tylko zapewni im estetyczny wygląd, ale również wpłynie pozytywnie na zdrowie i komfort życia. Pękające pięty przyczyny Popękane i suche pięty to uciążliwy, ale powszechny problem, dotyczący zarówno kobiet jak i mężczyzn, niezależnie od wieku czy stylu życia. Są źródłem dyskomfortu i bólu, ale również wpływają negatywnie na estetykę stóp. Przyczyny tego zjawiska są różnorodne i mogą wynikać z wielu czynników, takich jak: niewłaściwa pielęgnacja, nieodpowiednio dobrane obuwie, nadwaga, długie stanie czy chodzenie, a także niewłaściwa dieta, choroby dermatologiczne czy zaburzenia hormonalne. Nieodpowiednia pielęgnacja — zaniedbywanie regularnego złuszczania zrogowaciałego naskórka i brak odpowiedniego nawilżenia skóry prowadzi do jej wysuszenia i pękania. Niewłaściwe obuwie — noszenie butów wykonanych z syntetycznych materiałów, o twardych podeszwach lub odkrytych klapek, które nie zapewniają odpowiedniego wsparcia, może przyczyniać się do pękania skóry na piętach. Nadwaga — nadmierny ciężar ciała wywiera większy nacisk na stopy, obciążając je i przyczyniając się do pękania naskórka. Długie stanie i chodzenie — spędzanie wielu godzin w pozycji stojącej może powodować nadmierny nacisk na pięty. Brak witamin i minerałów — nieodpowiednia, uboga w witaminy A, C, E, cynk i zdrowe kwasy tłuszczowe dieta może wpływać negatywnie na kondycję skóry, w tym skóry stóp. Choroby skóry – schorzenia dermatologiczne takie jak łuszczyca czy egzema mogą powodować suchość i pęknięcia naskórka. Zaburzenia hormonalne — problemy z tarczycą czy spadek poziomu estrogenów w okresie menopauzy mogą prowadzić do zmian w strukturze skóry i jej elastyczności, wpływając negatywnie również na kondycję skóry stóp.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Zmiana koloru paznokcia i widoczna przestrzeń między płytką a łożyskiem to pierwsze objawy onycholizy. Choć kojarzona głównie jako efekt nieprawidłowo wykonanego manicure hybrydowego, stanowi problem dermatologiczny dotyczący zarówno kobiet jak i mężczyzn, którego przyczyną są najczęściej urazy mechaniczne, reakcje alergiczne, a także choroby ogólnoustrojowe, takie jak łuszczyca czy infekcje grzybicze. Znajomość mechanizmów powstawania onycholizy oraz dostępnych metod leczenia mogą pomóc w przywróceniu paznokciom zdrowia i estetycznego wyglądu.  Onycholiza co to? Objawy onycholizy Onycholiza to stan, w którym paznokieć oddziela się od łożyska paznokcia, co prowadzi do powstawania wolnej przestrzeni pod płytką. Najczęściej występuje na paznokciach u rąk, ale może również dotyczyć paznokci u stóp. Objawy onycholizy: oddzielanie się paznokcia: paznokieć zaczyna odchodzić od łożyska, co można zauważyć jako białą lub żółtą przestrzeń pod płytką; zmiana koloru: paznokieć może zmienić kolor na biały, żółty lub brązowy w miejscach oddzielenia; zgrubienie paznokcia: w miarę trwania problemu płytka może stawać się grubsza; kruchość paznokcia: oddzielony paznokieć jest bardziej podatny na uszkodzenia mechaniczne, co może prowadzić do jego łamania; ból lub dyskomfort: w niektórych przypadkach onycholiza może powodować ból, zwłaszcza jeśli doszło do infekcji. Onycholiza paznokcia przyczyny Przyczyny onycholizy mogą się różnić w zależności od jej lokalizacji. Onycholiza paznokci u rąk Wśród przyczyn onycholizy paznokci u rąk najczęściej wymienia się reakcje alergiczne, urazy, zakażenia oraz schorzenia dermatologiczne. Onycholiza po hybrydzie to częsty przypadek onycholizy paznokci u rąk, który może być wynikiem alergii na lakier bądź uszkodzenia mechanicznego podczas zdejmowania hybrydy. Reakcje alergiczne na produkty kosmetyczne takie jak lakiery i zmywacze do paznokci oraz stosowane detergenty mogą stanowić przyczynę oddzielania się płytki od łożyska. Urazy mechaniczne spowodowane uderzeniem, nieprawidłowym przycinaniem czy piłowaniem paznokci to najczęstszy powód onycholizy paznokci u rąk. Zakażenia takie jak infekcje bakteryjne lub grzybicze mogą prowadzić do oddzielania się paznokcia. Grzyby, takie jak dermatofity, mogą infekować paznokcie, prowadząc do zmiany koloru i struktury. Choroby skóry, np. łuszczyca lub egzema mogą wpływać na zdrowie paznokci, prowadząc do ich oddzielania się płytki od łożyska. Onycholiza paznokci u nóg Onycholiza dotykająca paznokcie stóp wynika zazwyczaj z noszenia nieodpowiedniego obuwia, niewłaściwej higieny, chorób dermatologicznych, a nawet z problemów z krążeniem. Ucisk i urazy w wyniku noszenia ciasnych butów mogą powodować oddzielanie się paznokci u nóg od łożyska.  Nadmierne pocenie się stóp oraz niewłaściwa higiena mogą sprzyjać rozwojowi infekcji grzybiczych, które prowadzą do onycholizy. Problemy z krążeniem, często związane z cukrzycą lub chorobami naczyń krwionośnych, mogą prowadzić do słabego odżywienia paznokci, osłabiając ich ogólną kondycję.