Osteoporoza to często wynik niedoboru wapnia i witaminy D. Suplementy ze składnikami wspierającymi zdrowie tkanki kostnej znajdziesz w internetowej Aptece Centralnej.

10.04.2025

Osteoporoza – co to, jakie są przyczyny, objawy i sposoby leczenia osteoporozy?

Osteoporoza to schorzenie, które stopniowo osłabia kości. Wśród czynników, które mogą przyczynić się do jej rozwoju, wymienia się przede wszystkim niedobór wapnia i witaminy D, a także wiek, płeć, geny czy styl życia. W początkowych stadiach choroba może przebiegać bezobjawowo, dopiero gdy kości stają się bardziej kruche, mogą pojawić się symptomy, takie jak ból pleców, zmiana postawy ciała oraz częste złamania. 

Osteoporoza przyczyny

Osteoporoza to schorzenie, którego rozwój zależy od wielu czynników. Niedobór składników odżywczych, starzenie się, genetyka, styl życia oraz choroby i stosowane leki mogą przyczyniać się do osłabienia kości i zwiększonego ryzyka złamań.

  • Niedobór wapnia i witaminy D — wapń i witamina D to składniki, które odgrywają kluczową rolę w zdrowiu kości. Ich niedobór może prowadzić do osłabienia tkanki kostnej i zwiększonego ryzyka osteoporozy. Wapń jest niezbędny do prawidłowej mineralizacji kości, podczas gdy witamina D pomaga organizmowi wchłaniać wapń z przewodu pokarmowego.
  • Starzenie się jest jednym z głównych czynników ryzyka osteoporozy. Wraz z wiekiem organizm staje się mniej efektywny w procesie odbudowy kości, co prowadzi do stopniowego osłabienia tkanki kostnej.
  • Płeć — kobiety mają większą skłonność do rozwoju osteoporozy niż mężczyźni, zwłaszcza po menopauzie, podczas której maleje produkcja estrogenów.
  • Genetyka — genetyczne predyspozycje do zmniejszonej gęstości kości mogą sprzyjać rozwojowi osteoporozy.
  • Styl życia — uboga w składniki odżywcze dieta, picie alkoholu i palenie papierosów mogą negatywnie wpływać na zdrowie kości. Brak aktywności fizycznej natomiast prowadzi do utraty masy kostnej i osłabienia mięśni, co zwiększa ryzyko osteoporozy.
  • Choroby i leki — niektóre schorzenia, np. choroba trzustki czy nerek, mogą wpływać na zdrowie kości. Ponadto stosowanie niektórych leków, takich jak kortykosteroidy, może zwiększać ryzyko osteoporozy poprzez hamowanie procesów tworzenia tkanki kostnej.

Zrozumienie przyczyn osteoporozy jest kluczowe dla skutecznej profilaktyki, diagnostyki i leczenia choroby.

Objawy osteoporozy

Choć we wczesnych stadiach osteoporoza może przebiegać bezobjawowo, niediagnozowana i nieleczona może prowadzić do poważnych konsekwencji. Znajomość symptomów tego schorzenia może pomóc we wczesnym wykryciu i podjęciu odpowiedniego leczenia, zmniejszając ryzyko złamań oraz poprawiając jakość życia.
Do najczęściej występujących objawów osteoporozy należy ból, skłonność do złamań oraz będąca wynikiem złamań i utraty masy kostnej zmiana postawy.

  • Ból pleców — osteoporoza może prowadzić do utraty masy kostnej w kręgosłupie, co z kolei może powodować ból pleców. Towarzyszący osteoporozie ból może być przewlekły i nasilać się przy wykonywaniu codziennych czynności, takich jak podnoszenie ciężarów czy długotrwałe siedzenie.
  • Złamania kości — osteoporoza znacząco zwiększa ryzyko złamań, zwłaszcza w obrębie kręgosłupa, bioder i nadgarstków. Nawet stosunkowo niewielkie urazy lub upadki mogą prowadzić do złamań u osób z osteoporozą.
  • Zmiana postawy — stopniowa utrata masy kostnej oraz częste złamania kości mogą prowadzić do zmniejszenia wysokości ciała i powodować zmiany w postawie ciała, takie jak skrzywienie kręgosłupa (skolioza) lub garbienie się (kifoza).

Badania na osteoporozę

Najczęstsze metody diagnozowania osteoporozy, poza wywiadem medycznym i standardowym badaniem fizykalnym obejmują badania laboratoryjne w celu sprawdzenia poziomu wapnia i witaminy D oraz pomiar gęstości kości (densytometria).
Densytometria kości to rodzaj badania obrazowego stosowanego do pomiaru gęstości mineralnej kości. Najczęściej używaną metodą densytometrii jest DXA (Dual-energy X-ray Absorptiometry), która jest uznawana za standard w diagnozowaniu osteoporozy. Podczas badania DXA niewielka ilość promieni rentgenowskich jest przepuszczana przez ciało w obszarach, które są szczególnie narażone na złamania związane z osteoporozą, takich jak kręgosłup, biodra i nadgarstki. Urządzenie mierzy ilość promieniowania, które przechodzi przez kości. Na podstawie tego pomiaru można obliczyć gęstość mineralną kości, co pomaga w ocenie ryzyka osteoporozy i złamań kości. Badanie densytometryczne jest szybkie, nieinwazyjne i bezbolesne, a przy tym wysoce precyzyjne.
Wyniki densytometrii są porównywane z normami dla płci i wieku pacjenta. Zalecane jest regularne przeprowadzanie densytometrii u osób w wieku powyżej 65 lat, a także u osób młodszych, które mają czynniki ryzyka osteoporozy. Lekarz może również zalecić powtarzanie badania w określonych odstępach czasu, aby monitorować zmiany w gęstości kości i skuteczność leczenia.

Jak leczyć osteoporozę?

Leczenie osteoporozy to proces kompleksowy, który może obejmować zarówno zmiany w stylu życia, jak i terapię farmakologiczną. 

  • Zmiany w diecie: dieta odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu osteoporozie oraz wspieraniu zdrowia kości. Co jeść na osteoporozę, a czego nie jeść przy osteoporozie? Dieta bogata w składniki odżywcze, takie jak białko, wapń, witamina D, witamina K oraz magnez i potas może wspomagać zdrowie kości. Zaleca się spożywanie produktów mlecznych, ryb, warzyw liściastych, pełnoziarnistych produktów zbożowych i innych pokarmów bogatych w te składniki. Ponieważ nadmiar sodu w diecie oraz kofeina mogą zwiększać wydalanie wapnia z organizmu, należy unikać produktów spożywczych bogatych w sól, oraz ograniczyć spożycie kawy.
  • Suplementacja: wapń i witamina D są niezbędne dla zdrowia kości. U osób z niedoborami tych składników odżywczych zaleca się stosowanie suplementów diety z wapniem i witaminę D, aby zwiększyć gęstość mineralną kości i zmniejszyć ryzyko złamań.
  • Regularna aktywność fizyczna: ćwiczenia fizyczne pobudzają procesy tworzenia nowej tkanki kostnej. Regularne chodzenie, jogging czy podnoszenie ciężarów może pomóc w zapobieganiu osteoporozie.
  • Unikanie czynników ryzyka: palenie tytoniu oraz nadużywanie alkoholu może przyspieszyć utratę masy kostnej. Rzucenie palenia i rezygnacja z niezdrowych nawyków będzie kluczowe zarówno w profilaktyce jak i w procesie leczenia osteoporozy.
  • Farmakoterapia: w przypadkach zaawansowanej osteoporozy lub wysokiego ryzyka złamań lekarz może zalecić leki, które mają na celu zmniejszenie ryzyka złamań kości poprzez zwiększenie gęstości mineralnej kości oraz regulację procesów resorpcji i odbudowy kości, np. bisfosfoniany, teryparatyd czy denosumab. U kobiet w okresie menopauzy lekarz może zalecić terapię hormonalną – zwiększenie poziomu estrogenów może zwiększyć gęstość mineralną kości i tym samym zmniejszyć ryzyko rozwoju osteoporozy.
  • Regularne badania kontrolne: regularne badania kontrolne, w tym pomiary gęstości mineralnej kości (densytometria), są kluczowe dla monitorowania postępu choroby i skuteczności leczenia. Pozwalają one lekarzowi ocenić stan zdrowia kości oraz na bieżąco modyfikować terapię w razie potrzeby.

Bibliografia:

  1. Kwiatkowska I, Lubawy M, Formanowicz D. Postępowanie żywieniowe w prewencji osteoporozy u osób starszych, Geriatria, 2019; 13:177-183.
  2. Marcinowska-Suchowierska E., Czerwiński E., Badurski J. i wsp., Osteoporoza: diagnostyka i terapia u osób starszych. Postępy Nauk Medycznych. 2011; 24(5):410-23.
  3. Osteoporoza bez tajemnic. Ulotka informacyjna, online: https://www.przychodniajaktorow.pl/file/public/462de6b8-9a9c-11eb-82ed-525400d183e6/ppz-osteoporoza-bez-tajemnic.pdf [dostęp: 09.04.2025]
  4. Smektała A., Dobosz A., Osteoporoza – patofizjologia, objawy, profilaktyka i leczenie, Farmacja Polska, ISSN 0014-8261, e-ISSN 2544-8552, 2020, online: https://www.ptfarm.pl/wydawnictwa/czasopisma/farmacja-polska/103/-/28652 [dostęp: 09.04.2025]
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król – redaktor naczelna z ponad 10-letnim doświadczeniem, specjalizująca się w tworzeniu treści produktowych oraz artykułów o tematyce medycznej. Przez lata miała okazję współpracować z różnymi firmami z branży zdrowia i farmacji, dostarczając merytoryczne i angażujące teksty. Jej pasją jest przekształcanie skomplikowanych zagadnień medycznych w przystępne treści, które pomagają czytelnikom lepiej zrozumieć świat zdrowia i dbania o siebie.


PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

Biegunka – przyczyny rozwolnienia, objawy i leczenie
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Biegunka – przyczyny rozwolnienia, objawy i leczenie

Biegunka to stan charakteryzujący się częstymi i luźnymi wypróżnieniami. Jest to objaw różnych problemów zdrowotnych, takich jak infekcje bakteryjne, wirusowe lub pasożytnicze, reakcje alergiczne, stres, niestrawność pokarmowa lub zatrucie, czy też choroby przewlekłe, takie jak choroba trzewna czy zespół jelita drażliwego.  Biegunka objawy Objawy biegunki mogą różnić się w zależności od przyczyny i stopnia nasilenia. Typowe symptomy obejmują:  luźne stolce o płynnej konsystencji, częste wypróżnianie, dyskomfort, skurcze lub ból w okolicach brzucha, wzdęcia związane z nadmierną produkcją gazów w jelitach, nudności, nudności i wymioty - w przypadku poważniejszych zakażeń lub toksycznej biegunki, gorączkę (np. w przebiegu biegunki infekcyjnej), ogólne osłabienie i odwodnienie, brak apetytu. Rodzaje i przyczyny biegunki Typy biegunek zależą w głównej mierze od czynników wywołujących rozwolnienie. Wyróżnia się: biegunkę infekcyjną, biegunkę podróżnych, biegunkę pokarmową, reakcyjną stresową i przewlekłą. Biegunka infekcyjna spowodowana jest kontaktem z patogenami (bakteriami, wirusami lub pasożytami). Biegunkę infekcyjną wywołać mogą zakażenia rotawirusowe, salmonelloza, czy np.  infekcje E. Coli. Biegunka podróżnych występuje u osób podróżujących do regionów o innym klimacie lub nietypowych warunkach higienicznych. Biegunka pokarmowa wywołana jest spożyciem pokarmów lub wody zanieczyszczonych bakteriami, wirusami lub toksynami. Biegunka jako objaw alergii na określone pokarmy lub składniki pokarmowe.  Biegunka stresowa wynika z intensywnego stresu lub długotrwałego emocjonalnego napięcia. Biegunka przewlekła natomiast to trwające dłużej niż kilka tygodni rozwolnienie, które może być objawem chorób przewlekłych, takich jak choroba trzewna czy nadwrażliwe jelita.

czytaj
Cera naczynkowa - jak wygląda i jak ją właściwie pielęgnować?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Cera naczynkowa - jak wygląda i jak ją właściwie pielęgnować?

Skóra naczynkowa charakteryzuje się delikatnymi, cienkimi naczynkami krwionośnymi tuż pod powierzchnią skóry, które mogą łatwo pękać, tworząc zaczerwienienia i widoczne szczególnie na policzkach, nosie lub w okolicach dekoltu teleangiektazje - tzw. „pajączki”. Cera naczynkowa jest wrażliwa, skłonna do podrażnień i łatwo reaguje na zmiany temperatury, silne kosmetyki, stres czy nieodpowiednią pielęgnację. Pielęgnacja tego typu cery powinna zatem nie tylko redukować widoczne zmiany, ale także wzmacniać jej barierę ochronną, by zapobiec powstawaniu kolejnych „pajączków”. Popękane naczynka na twarzy – przyczyny Pękające naczynka to najczęściej wynik osłabienia naturalnej odporności skóry oraz ścianek naczyń krwionośnych. Do powstawania pajączków przyczyniać się mogą także nieodpowiednia pielęgnacja z zastosowaniem niewłaściwych kosmetyków, nadmierna ekspozycja na słońce czy gwałtowne zmiany temperatury, np. przejście z zimna do ciepłego pomieszczenia. Na pogorszenia kondycji cery naczynkowej wpływać może również styl życia – przewlekły stres, palenie papierosów czy spożywanie alkoholu.  

czytaj
Zapalenie pęcherza – objawy, przyczyny, leczenie i sposoby zapobiegania infekcji
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Zapalenie pęcherza – objawy, przyczyny, leczenie i sposoby zapobiegania infekcji

Zapalenie pęcherza to jedna z najczęściej występujących infekcji układu moczowego, która może dotknąć zarówno kobiet jak i mężczyzn niezależnie od wieku. Choroba ta jest najczęściej wynikiem zakażenia bakteryjnego i objawia się zazwyczaj częstym oddawaniem moczu z uczuciem niepełnego opróżnienia pęcherza oraz bólem i pieczeniem przy mikcji. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie przyniosą szybką ulgę oraz zapobiegną rozprzestrzenianiu się infekcji i powikłaniom.  Objawy zapalenia pęcherza Najczęstsze symptomy zapalenia to parcie na pęcherz, nawet jeśli jest on tylko częściowo wypełniony, oraz ból lub pieczenie przy mikcji. Inne objawy to mętny, czasami nieprzyjemnie pachnący mocz, a także krwiomocz, który może pojawić się w bardziej zaawansowanych przypadkach infekcji. Dodatkowo osoba cierpiąca na zapalenie pęcherza może odczuwać ból w dolnej części brzucha lub w okolicach miednicy, będący wynikiem stanu zapalnego. W niektórych przypadkach mogą wystąpić także ogólne objawy infekcji, takie jak gorączka, osłabienie i nudności.  Częste parcie na mocz – uczucie potrzeby częstego oddawania moczu, nawet przy niewielkiej ilości. Uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza – mimo oddania moczu nadal występuje potrzeba skorzystania z toalety. Ból i pieczenie przy oddawaniu moczu – uczucie dyskomfortu, pieczenia lub kłucia podczas mikcji.Ból w podbrzuszu – uczucie ucisku lub bólu w dolnej części brzucha. Zmiana koloru i zapachu moczu – może być mętny, ciemniejszy lub mieć nieprzyjemny zapach. Obecność krwi w moczu – rzadziej występujący objaw, ale możliwy przy bardziej zaawansowanym stanie zapalnym. Podwyższona temperatura ciała – w niektórych przypadkach może pojawić się stan podgorączkowy.

czytaj
Odchudzanie - jak schudnąć z brzucha?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Odchudzanie - jak schudnąć z brzucha?

Otyłość brzuszna to złożony problem, który może być wynikiem interakcji wielu różnych czynników. Osoby z nadmierną ilością tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha mogą być bardziej narażone na ryzyko wystąpienia poważnych schorzeń, takich jak choroby serca, udary mózgu, cukrzyca typu 2 i niektóre rodzaje nowotworów, dlatego tak ważne jest prowadzenie zdrowego stylu życia, który obejmuje zrównoważoną dietę, regularną aktywność fizyczną oraz unikanie czynników ryzyka, które mogą sprzyjać otyłości.  Otyłość brzuszna przyczyny Otyłość brzuszna, nazywana również otyłością centralną lub otyłością typu jabłko, to stan, w którym nadmiar tkanki tłuszczowej gromadzi się głównie w okolicy brzucha. Przyczyny tego rodzaju otyłości są zazwyczaj wieloczynnikowe i mogą obejmować nieprawidłową dietę i niewystarczającą aktywność fizyczną, genetykę, zaburzenia metaboliczne, a także wiek i niezdrowe nawyki. Spożywanie zbyt dużej ilości kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu, szczególnie w połączeniu z brakiem regularnej aktywności fizycznej, może prowadzić do gromadzenia się tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha. Czynniki dziedziczne mogą predysponować do otyłości brzusznej. Istnieją geny, które mogą wpływać na sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, oraz na to, gdzie w organizmie tkanka tłuszczowa jest gromadzona. Długotrwały stres może prowadzić do wzrostu poziomu kortyzolu, hormonu stresu, który z kolei może zwiększać skłonność do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha. Spożywany w nadmiarze alkohol może przyczyniać się do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha, tworząc tzw. "oponkę". Zaburzenia takie jak insulinooporność, cukrzyca typu 2 i zespół metaboliczny mogą sprzyjać gromadzeniu się tłuszczu. Dieta bogata w cukry proste i przetworzone produkty spożywcze może przyczynić się do nadmiernego wzrostu masy ciała, w tym także otyłości brzusznej. Brak odpowiedniej ilości snu może zakłócać równowagę hormonalną organizmu, co może prowadzić do wzrostu apetytu i zwiększonego odkładania się tłuszczu. Z wiekiem zmienia się sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, co może prowadzić do otyłości brzusznej, zwłaszcza u osób starszych.

czytaj