Osteoporoza to często wynik niedoboru wapnia i witaminy D. Suplementy ze składnikami wspierającymi zdrowie tkanki kostnej znajdziesz w internetowej Aptece Centralnej.

10.04.2025

Osteoporoza – co to, jakie są przyczyny, objawy i sposoby leczenia osteoporozy?

Osteoporoza to schorzenie, które stopniowo osłabia kości. Wśród czynników, które mogą przyczynić się do jej rozwoju, wymienia się przede wszystkim niedobór wapnia i witaminy D, a także wiek, płeć, geny czy styl życia. W początkowych stadiach choroba może przebiegać bezobjawowo, dopiero gdy kości stają się bardziej kruche, mogą pojawić się symptomy, takie jak ból pleców, zmiana postawy ciała oraz częste złamania. 

Osteoporoza przyczyny

Osteoporoza to schorzenie, którego rozwój zależy od wielu czynników. Niedobór składników odżywczych, starzenie się, genetyka, styl życia oraz choroby i stosowane leki mogą przyczyniać się do osłabienia kości i zwiększonego ryzyka złamań.

  • Niedobór wapnia i witaminy D — wapń i witamina D to składniki, które odgrywają kluczową rolę w zdrowiu kości. Ich niedobór może prowadzić do osłabienia tkanki kostnej i zwiększonego ryzyka osteoporozy. Wapń jest niezbędny do prawidłowej mineralizacji kości, podczas gdy witamina D pomaga organizmowi wchłaniać wapń z przewodu pokarmowego.
  • Starzenie się jest jednym z głównych czynników ryzyka osteoporozy. Wraz z wiekiem organizm staje się mniej efektywny w procesie odbudowy kości, co prowadzi do stopniowego osłabienia tkanki kostnej.
  • Płeć — kobiety mają większą skłonność do rozwoju osteoporozy niż mężczyźni, zwłaszcza po menopauzie, podczas której maleje produkcja estrogenów.
  • Genetyka — genetyczne predyspozycje do zmniejszonej gęstości kości mogą sprzyjać rozwojowi osteoporozy.
  • Styl życia — uboga w składniki odżywcze dieta, picie alkoholu i palenie papierosów mogą negatywnie wpływać na zdrowie kości. Brak aktywności fizycznej natomiast prowadzi do utraty masy kostnej i osłabienia mięśni, co zwiększa ryzyko osteoporozy.
  • Choroby i leki — niektóre schorzenia, np. choroba trzustki czy nerek, mogą wpływać na zdrowie kości. Ponadto stosowanie niektórych leków, takich jak kortykosteroidy, może zwiększać ryzyko osteoporozy poprzez hamowanie procesów tworzenia tkanki kostnej.

Zrozumienie przyczyn osteoporozy jest kluczowe dla skutecznej profilaktyki, diagnostyki i leczenia choroby.

Objawy osteoporozy

Choć we wczesnych stadiach osteoporoza może przebiegać bezobjawowo, niediagnozowana i nieleczona może prowadzić do poważnych konsekwencji. Znajomość symptomów tego schorzenia może pomóc we wczesnym wykryciu i podjęciu odpowiedniego leczenia, zmniejszając ryzyko złamań oraz poprawiając jakość życia.
Do najczęściej występujących objawów osteoporozy należy ból, skłonność do złamań oraz będąca wynikiem złamań i utraty masy kostnej zmiana postawy.

  • Ból pleców — osteoporoza może prowadzić do utraty masy kostnej w kręgosłupie, co z kolei może powodować ból pleców. Towarzyszący osteoporozie ból może być przewlekły i nasilać się przy wykonywaniu codziennych czynności, takich jak podnoszenie ciężarów czy długotrwałe siedzenie.
  • Złamania kości — osteoporoza znacząco zwiększa ryzyko złamań, zwłaszcza w obrębie kręgosłupa, bioder i nadgarstków. Nawet stosunkowo niewielkie urazy lub upadki mogą prowadzić do złamań u osób z osteoporozą.
  • Zmiana postawy — stopniowa utrata masy kostnej oraz częste złamania kości mogą prowadzić do zmniejszenia wysokości ciała i powodować zmiany w postawie ciała, takie jak skrzywienie kręgosłupa (skolioza) lub garbienie się (kifoza).

Badania na osteoporozę

Najczęstsze metody diagnozowania osteoporozy, poza wywiadem medycznym i standardowym badaniem fizykalnym obejmują badania laboratoryjne w celu sprawdzenia poziomu wapnia i witaminy D oraz pomiar gęstości kości (densytometria).
Densytometria kości to rodzaj badania obrazowego stosowanego do pomiaru gęstości mineralnej kości. Najczęściej używaną metodą densytometrii jest DXA (Dual-energy X-ray Absorptiometry), która jest uznawana za standard w diagnozowaniu osteoporozy. Podczas badania DXA niewielka ilość promieni rentgenowskich jest przepuszczana przez ciało w obszarach, które są szczególnie narażone na złamania związane z osteoporozą, takich jak kręgosłup, biodra i nadgarstki. Urządzenie mierzy ilość promieniowania, które przechodzi przez kości. Na podstawie tego pomiaru można obliczyć gęstość mineralną kości, co pomaga w ocenie ryzyka osteoporozy i złamań kości. Badanie densytometryczne jest szybkie, nieinwazyjne i bezbolesne, a przy tym wysoce precyzyjne.
Wyniki densytometrii są porównywane z normami dla płci i wieku pacjenta. Zalecane jest regularne przeprowadzanie densytometrii u osób w wieku powyżej 65 lat, a także u osób młodszych, które mają czynniki ryzyka osteoporozy. Lekarz może również zalecić powtarzanie badania w określonych odstępach czasu, aby monitorować zmiany w gęstości kości i skuteczność leczenia.

Jak leczyć osteoporozę?

Leczenie osteoporozy to proces kompleksowy, który może obejmować zarówno zmiany w stylu życia, jak i terapię farmakologiczną. 

  • Zmiany w diecie: dieta odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu osteoporozie oraz wspieraniu zdrowia kości. Co jeść na osteoporozę, a czego nie jeść przy osteoporozie? Dieta bogata w składniki odżywcze, takie jak białko, wapń, witamina D, witamina K oraz magnez i potas może wspomagać zdrowie kości. Zaleca się spożywanie produktów mlecznych, ryb, warzyw liściastych, pełnoziarnistych produktów zbożowych i innych pokarmów bogatych w te składniki. Ponieważ nadmiar sodu w diecie oraz kofeina mogą zwiększać wydalanie wapnia z organizmu, należy unikać produktów spożywczych bogatych w sól, oraz ograniczyć spożycie kawy.
  • Suplementacja: wapń i witamina D są niezbędne dla zdrowia kości. U osób z niedoborami tych składników odżywczych zaleca się stosowanie suplementów diety z wapniem i witaminę D, aby zwiększyć gęstość mineralną kości i zmniejszyć ryzyko złamań.
  • Regularna aktywność fizyczna: ćwiczenia fizyczne pobudzają procesy tworzenia nowej tkanki kostnej. Regularne chodzenie, jogging czy podnoszenie ciężarów może pomóc w zapobieganiu osteoporozie.
  • Unikanie czynników ryzyka: palenie tytoniu oraz nadużywanie alkoholu może przyspieszyć utratę masy kostnej. Rzucenie palenia i rezygnacja z niezdrowych nawyków będzie kluczowe zarówno w profilaktyce jak i w procesie leczenia osteoporozy.
  • Farmakoterapia: w przypadkach zaawansowanej osteoporozy lub wysokiego ryzyka złamań lekarz może zalecić leki, które mają na celu zmniejszenie ryzyka złamań kości poprzez zwiększenie gęstości mineralnej kości oraz regulację procesów resorpcji i odbudowy kości, np. bisfosfoniany, teryparatyd czy denosumab. U kobiet w okresie menopauzy lekarz może zalecić terapię hormonalną – zwiększenie poziomu estrogenów może zwiększyć gęstość mineralną kości i tym samym zmniejszyć ryzyko rozwoju osteoporozy.
  • Regularne badania kontrolne: regularne badania kontrolne, w tym pomiary gęstości mineralnej kości (densytometria), są kluczowe dla monitorowania postępu choroby i skuteczności leczenia. Pozwalają one lekarzowi ocenić stan zdrowia kości oraz na bieżąco modyfikować terapię w razie potrzeby.

Bibliografia:

  1. Kwiatkowska I, Lubawy M, Formanowicz D. Postępowanie żywieniowe w prewencji osteoporozy u osób starszych, Geriatria, 2019; 13:177-183.
  2. Marcinowska-Suchowierska E., Czerwiński E., Badurski J. i wsp., Osteoporoza: diagnostyka i terapia u osób starszych. Postępy Nauk Medycznych. 2011; 24(5):410-23.
  3. Osteoporoza bez tajemnic. Ulotka informacyjna, online: https://www.przychodniajaktorow.pl/file/public/462de6b8-9a9c-11eb-82ed-525400d183e6/ppz-osteoporoza-bez-tajemnic.pdf [dostęp: 09.04.2025]
  4. Smektała A., Dobosz A., Osteoporoza – patofizjologia, objawy, profilaktyka i leczenie, Farmacja Polska, ISSN 0014-8261, e-ISSN 2544-8552, 2020, online: https://www.ptfarm.pl/wydawnictwa/czasopisma/farmacja-polska/103/-/28652 [dostęp: 09.04.2025]
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król – redaktor naczelna z ponad 10-letnim doświadczeniem, specjalizująca się w tworzeniu treści produktowych oraz artykułów o tematyce medycznej. Przez lata miała okazję współpracować z różnymi firmami z branży zdrowia i farmacji, dostarczając merytoryczne i angażujące teksty. Jej pasją jest przekształcanie skomplikowanych zagadnień medycznych w przystępne treści, które pomagają czytelnikom lepiej zrozumieć świat zdrowia i dbania o siebie.


PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

Cynk – właściwości, zapotrzebowanie i źródła cynku
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Cynk – właściwości, zapotrzebowanie i źródła cynku

Choć cynk występuje w ludzkim organizmie w śladowych ilościach, odgrywa bardzo ważną rolę w utrzymaniu zdrowia i prawidłowego funkcjonowania wielu procesów życiowych. Cynk wspiera odporność, przyspiesza gojenie ran, wpływa na kondycję skóry, włosów i paznokci, a także uczestniczy w produkcji hormonów i syntezie białek. Znając produkty bogate w cynk oraz zasady rozważnej suplementacji łatwej zapobiec jego niedoborom i zadbać o kondycję całego organizmu. Właściwości cynku Cynk to pierwiastek, który pełni w organizmie człowieka niezwykle wiele funkcji, między innymi  uczestniczy w wielu procesach enzymatycznych, wzmacnia naturalną barierę ochronną organizmu i pomaga zwalczać infekcje oraz odgrywa ważną rolę w gojeniu ran, regeneracji tkanek oraz utrzymaniu zdrowej skóry, włosów i paznokci. Cynk wpływa również na układ nerwowy i hormonalny - wspomaga prawidłowe działanie mózgu, procesy poznawcze oraz koncentrację, bierze udział w produkcji insuliny i hormonów płciowych, dlatego ma znaczenie dla płodności zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Ponadto cynk działa również jako silny przeciwutleniacz – neutralizuje wolne rodniki i opóźnia procesy starzenia komórek. Cynk na co pomaga? Wzmacnia odporność – pomaga organizmowi zwalczać infekcje i skraca czas trwania przeziębień. Przyspiesza gojenie ran – wspomaga regenerację tkanek i procesy naprawcze skóry. Poprawia kondycję skóry, włosów i paznokci – reguluje pracę gruczołów łojowych, zapobiega trądzikowi i łamliwości paznokci. Wspiera płodność i zdrowie hormonalne – uczestniczy w produkcji hormonów płciowych i wpływa na jakość nasienia. Dba o układ nerwowy i koncentrację – poprawia pamięć, zdolność uczenia się i ogólne funkcjonowanie mózgu. Reguluje poziom cukru we krwi – wspiera działanie insuliny i procesy metaboliczne. Chroni komórki przed stresem oksydacyjnym – działa jak antyoksydant, opóźniając procesy starzenia. Wspomaga wzrost i rozwój organizmu – jest niezbędny w okresie dzieciństwa, dojrzewania i regeneracji.

czytaj
Lipodemia – co to jest obrzęk tłuszczowy i jak go leczyć?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Lipodemia – co to jest obrzęk tłuszczowy i jak go leczyć?

Lipodemia to przewlekłe zaburzenie dotyczące nieprawidłowego rozmieszczenia tkanki tłuszczowej, które występuje niemal wyłącznie u kobiet. Choroba ta charakteryzuje się symetrycznym powiększeniem kończyn – najczęściej dolnych, często połączonym z uczuciem bólu, napięcia oraz zwiększoną skłonnością do powstawania siniaków. Mimo że lipodemia bywa mylona z otyłością lub obrzękiem limfatycznym, jej podłoże i mechanizmy rozwoju są odmienne. Wczesne rozpoznanie pozwoli w porę podjąć skuteczne leczenie, by przywrócić skórze zdrowy wygląd i zapobiec powikłaniom.  Lipodemia co to? Lipodemia, określana również jako obrzęk tłuszczowy, to przewlekłe, postępujące zaburzenie, które polega na symetrycznym rozroście komórek tłuszczowych (adipocytów) w określonych partiach ciała – najczęściej w obrębie bioder, ud, łydek oraz ramion – przy jednoczesnym braku zmian w obrębie stóp i dłoni. Charakterystyczną cechą lipodemii jest brak reakcji na tradycyjne metody redukcji masy ciała, takie jak dieta czy aktywność fizyczna. Lipodemia nie wynika z nadmiernego spożycia kalorii, lecz z zaburzeń mikrokrążenia i gospodarki hormonalnej, które wpływają na funkcjonowanie tkanki tłuszczowej. Istotną rolę w jej rozwoju odgrywać mogą czynniki genetyczne oraz zmiany hormonalne, zwłaszcza te związane z okresem dojrzewania, ciążą lub menopauzą. W początkowych etapach choroba może być bagatelizowana lub mylona z otyłością czy obrzękiem limfatycznym. Z czasem jednak pojawia się ból, nadwrażliwość na dotyk, uczucie ciężkości kończyn oraz skłonność do powstawania siniaków.

czytaj
Ciemieniucha – co to, jak wygląda i jak się ją leczy?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ciemieniucha – co to, jak wygląda i jak się ją leczy?

Ciemieniucha to dolegliwość skórna, która występuje u noworodków i niemowląt najczęściej w ciągu dwóch pierwszych miesięcy życia. Objawia się suchymi, żółtawymi łuskami na skórze głowy, zwłaszcza w okolicy ciemiączka. Ciemieniucha jest zazwyczaj łagodnym i łatwo leczonym schorzeniem, które, choć często ustępuje samoistnie, czasem może wymagać specjalistycznej pielęgnacji w postaci szamponów lub kremów. Ciemieniucha u niemowląt Ciemieniucha to powszechne schorzenie skóry, które dotyka zazwyczaj niemowląt pomiędzy 2. a 10. tygodniem życia. Objawia się suchymi, łuskowatymi plamami na skórze głowy dziecka. Plamy te mogą być żółtawe, brązowe lub białawe i często gromadzą się w okolicy ciemiączka, choć mogą również dotyczyć środkowej części twarzy, klatki piersiowej oraz krocza. Objawy ciemieniuchy mogą być nieestetyczne, ale zazwyczaj nie powodują dyskomfortu ani swędzenia u dziecka. Ciemieniucha jest wynikiem nadmiernego wydzielania sebum (naturalnego oleju skórnego) przez gruczoły łojowe skóry głowy dziecka, co może prowadzić do nadmiernego rozmnażania się drożdżaków Malassezia. Choć dokładna przyczyna ciemieniuchy nie jest w pełni zrozumiana, rolę w jej występowaniu mogą odgrywać czynniki genetyczne, hormonalne i środowiskowe. W większości przypadków ciemieniucha u niemowląt ma łagodny przebieg i ustępuje samoistnie w ciągu kilku miesięcy bez konieczności leczenia, jednak jeśli objawy są nasilone lub nie ustępują, można zastosować łagodne metody pielęgnacyjne, takie jak regularne mycie głowy łagodnym szamponem dla niemowląt, delikatne szczotkowanie włosów lub olejowanie skóry głowy przed kąpielą. W przypadkach bardziej uporczywych lub nasilonych objawów pediatra może zalecić stosowanie specjalnych szamponów lub kremów.

czytaj
COVID-19 – objawy, przyczyny i profilaktyka koronawirusa
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

COVID-19 – objawy, przyczyny i profilaktyka koronawirusa

Choć od pierwszych przypadków COVID-19 minęło już kilka lat, temat koronawirusa wciąż budzi wiele pytań – zwłaszcza w sezonie zwiększonej zachorowalności. Jakie są najczęstsze objawy koronawirusa? Co powoduje rozwój choroby? Jakie są metody leczenia i łagodzenia objawów? Zrozumienie mechanizmu zakażenia, rozpoznanie pierwszych symptomów oraz właściwe postępowanie pozwolą skutecznie ograniczyć ryzyko powikłań i szybciej wrócić do pełni sił. COVID-19 co to? COVID-19 to choroba zakaźna wywoływana przez wirusa SARS-CoV-2, należącego do rodziny koronawirusów. Po raz pierwszy została zidentyfikowana pod koniec 2019 roku w Chinach, a w krótkim czasie rozprzestrzeniła się na cały świat. Do zakażenia dochodzi głównie drogą kropelkową – podczas kaszlu, kichania czy rozmowy – a także poprzez kontakt z powierzchniami, na których osiadł wirus. Przebieg choroby może być bardzo różny – u jednych przypomina lekkie przeziębienie, u innych powoduje silne objawy i wymaga opieki medycznej.

czytaj