Nadpotliwość pach, dłoni czy całego ciała może utrudnić codzienne funkcjonowanie i znacznie obniżyć poczucie własnej wartości. Skuteczne antyperspiranty znajdziesz w internetowej Aptece Centralnej.

17.04.2025

Nadmierna potliwość – rodzaje, przyczyny i leczenie nadpotliwości

Nadpotliwość, znana również jako hiperhydroza, jest stanem charakteryzującym się nadmiernym wydzielaniem potu, w ilości, która wykracza poza to, co jest konieczne do utrzymania normalnej termoregulacji ciała. Nadmierne pocenie może występować lokalnie (np. na dłoniach, stopach, twarzy, pachach) lub może być uogólnione, obejmując większe obszary ciała. Nadpotliwość może mieć znaczący wpływ na życie codzienne, wywołując dyskomfort fizyczny, a także może wpływać na samopoczucie i pewność siebie. Rozpoznanie rodzaju nadpotliwości jest kluczowe dla opracowania skutecznej strategii leczenia lub zarządzania objawami. 

Rodzaje nadpotliwości 

Nadmierne pocenie się może być wynikiem nadpotliwości pierwotnej lub związanej z niektórymi stanami zdrowotnymi i stosowanymi lekami hiperhydrozy wtórnej. 

Pierwotna nadpotliwość

Nadpotliwość pierwotna zwykle rozpoczyna się w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania i najczęściej dotyka określonych obszarów ciała. Jej przyczyna może mieć podłoże genetyczne, emocjonalne lub środowiskowe. Hiperhydroza objawiająca się nadpotliwością dłoni, nadmiernym poceniem pod pachami czy nadmierna potliwość całego ciała może poważnie utrudniać codzienne czynności oraz wpływać negatywnie na stan emocjonalny i kontakty społeczne. Spocone, mokre dłonie uniemożliwią często utrzymanie przedmiotów czy wykonywanie precyzyjnych zadań, a nawet wywołują opór przed zwykłym, grzecznościowym podaniem ręki na przywitanie, a mokre od potu ubrania i nieprzyjemny zapach związany z wilgocią i rozwojem bakterii mogą wywoływać dyskomfort psychiczny i utratę pewności siebie w sytuacjach międzyludzkich. 

Wtórna nadpotliwość

Nadpotliwość wtórna to stan, w którym nadmierne pocenie się jest skutkiem innego schorzenia lub czynnika zewnętrznego. W przeciwieństwie do pierwotnej nadpotliwości, która jest zwykle dziedziczna i koncentruje się na określonych obszarach ciała, nadpotliwość wtórna może dotyczyć większych obszarów ciała i rozwija się w odpowiedzi na różne przyczyny. Powodem wtórnej nadpotliwości jest często cukrzyca, otyłość, menopauza, nadczynność tarczycy, a także infekcje. Nadmierne pocenie wywołać mogą również niektóre leki, takie ja antydepresanty czy leki przeciwgorączkowe.

Przyczyny nadmiernego pocenia się

Nadpotliwość może być spowodowana przez różne czynniki, zarówno fizjologiczne, środowiskowe jak i emocjonalne. Wśród najczęstszych przyczyn nadmiernego pocenia wymienia się: warunki zewnętrzne, takie jak wysoka temperatura powietrza czy wilgotność, silne emocje, aktywność fizyczna, zmiany i zaburzenia hormonalne, a także sposób odżywiania czy stosowane leki.

  • Wysokie temperatury i wilgotność powietrza mogą zmuszać organizm do zwiększonego pocenia się w celu utrzymania odpowiedniej temperatury ciała.
  • Silne emocje, stres i niepokój mogą wywoływać reakcje w układzie nerwowym, które prowadzą do nadmiernej aktywności gruczołów potowych.
  • Intensywny wysiłek fizyczny prowadzi do zwiększonej produkcji ciepła w organizmie, co może skutkować nadmiernym poceniem się.
  • Zmiany hormonalne związane z okresem dojrzewania, ciążamenopauza oraz zaburzenia hormonalne takie jak problemy z tarczycą czy cukrzyca, mogą prowadzić do nadmiernej potliwości.
  • Nadmierna potliwość może być także skutkiem ubocznym stosowania leków, takich jak niektóre leki przeciwpadaczkowe, antydepresanty czy leki na nadciśnienie.
  • Stosowanie ostrych przypraw, nadmiernie spożywany alkohol, kofeina czy duże ilości ciepłych napojów, może zwiększyć ryzyko nadmiernego pocenia się.
  • Osoby z nadwagą lub otyłością mogą być bardziej narażone na nadmierne pocenie się ze względu na zwiększone obciążenie dla układu krążenia i większą produkcję ciepła.

Pamiętać należy, że nadmierne pocenie się może być także objawem pewnych schorzeń. Jeśli nadpotliwość utrzymuje się niezależnie od warunków pogodowych, aktywności fizycznej czy stylu życia i sposobu odżywiania, warto skonsultować się z lekarzem w celu ustalenia przyczyny i podjęcia odpowiedniego leczenia.

Co zrobić żeby się nie pocić?

Przy nadmiernej potliwości kluczowa jest odpowiednia higiena z użyciem zmniejszających aktywność gruczołów potowych środków kosmetycznych. Regularne mycie ciała, zwłaszcza obszarów dotkniętych nadpotliwością (pachy, stopy, okolice intymne) może pomóc w usuwaniu bakterii i zapobieganiu nieprzyjemnemu zapachowi. Na oczyszczoną i dokładnie osuszoną skórę należy następnie zastosować odpowiedni, dobrany do rodzaju skóry antyperspirant. Wybierając antyperspirant, sięgnąć należy po produkty zawierające w składzie związki glinu, które pomagają blokować gruczoły potowe i kontrolować nadmierne pocenie się. Alternatywę dla tradycyjnych antyperspirantów stanowią dezodoranty mineralne, które do kontrolowania nieprzyjemnego zapachu potu wykorzystują naturalne składniki mineralne. Należy jednak podkreślić, że dezodoranty mineralne (np. ałun potasowy lub amonowy) nie działają jak antyperspiranty, więc nie zmniejszają ilości wydzielanego potu, a jedynie kontrolują jego zapach poprzez hamowanie wzrostu bakterii. Poza doborem odpowiednich środków myjących i kontrolujących pocenie równie ważny jest dobór odpowiedniej odzieży. Noszenie przewiewnych, wykonanych z naturalnych materiałów (len, bawełna, bambus, naturalny jedwab) ubrań o swobodnym, niekrępującym ruchów kroju pozwoli  skórze oddychać, zapewni odpowiednią cyrkulację powietrza i będzie odprowadzało wilgoć na zewnątrz. W kontrolowaniu napotliwości ważny jest także zdrowy styl życia – unikanie potencjalnych czynników wyzwalających (pikantnej żywności, alkoholu, kofeiny oraz gorących napojów), stosowanie technik relaksacyjnych, aby zmniejszyć poziom stresu i lęku oraz regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta i odpowiednia ilość snu mogą pomóc w utrzymaniu równowagi hormonalnej i emocjonalnej i zmniejszeniu ryzyka nadmiernej potliwości.
W przypadku trwałego lub nasilającego się problemu z nadmiernym poceniem się warto skonsultować się z lekarzem, który może zalecić odpowiednie badania i zaproponować dalsze kroki. W niektórych przypadkach nadmierne pocenie się może wymagać specjalistycznej opieki medycznej.

Leczenie nadpotliwości

W przypadkach silnej, utrudniającej funkcjonowanie nadpotliwości lekarz może zaproponować leczenie farmakologiczne, zastosowanie toksyny botulinowej lub jonoforezy, a nawet procedury chirurgiczne. 

  • Leki przeciwpotne - w przypadkach ciężkiej nadpotliwości lekarz może zalecić leki przeciwpotne, takie jak leki antycholinergiczne, które pomagają kontrolować nadmierną potliwość.
  • Terapia botulinowa - wstrzyknięcie toksyny botulinowej w obszarach o największej aktywności gruczołów potowych może czasowo zablokować ich działanie i zmniejszyć nadmierną potliwość.
  • Jonoforeza to metoda wykorzystująca prąd elektryczny do zmniejszenia aktywności gruczołów potowych, która może być stosowana w leczeniu nadpotliwości dłoni, stóp i pach.
  • Procedury chirurgiczne - w skrajnych przypadkach, gdy inne metody leczenia nie przynoszą ulgi, można rozważyć leczenie chirurgiczne, takie jak sympatektomia, polegająca na odcięciu nerwów odpowiedzialnych za regulację potu.

Warto pamiętać, że skuteczne leczenie nadpotliwości wymaga indywidualnego podejścia i może obejmować kombinację różnych metod. 


Bibliografia: 

  1. Jabłonowska O., Woźniacka A., Dziankowska-Bartkowiak B., Nadmierna potliwość – przyczyny i możliwości terapeutyczne, Dermatol Rev/Przegl Dermatol 2020, 107, 246–256.
  2. Sazanów-Lubelski J., Bergler-Czop B., Barasińska P., Noga N., Nadpotliwość – patogeneza i metody leczenia, Dermatol Rev/Przegl Dermatol 2018, 105, 523–533.
  3. Wydro D., Leczenie nadpotliwości dłoni i pach toksyna botulinową typu metodą mezoporacji. Online: https://www.researchgate.net/profile/Dorota-Wydro/publication/270905006_Leczenie_nadpotliwosci_dloni_i_pach_toksyna_botulinowa_typu_A_metoda_mezoporacji_A_treatment_of_axillary_and_palmary_hyperhidrosis_by_mesoporation_with_botulinum_toxin_A/links/55c4cea208aebc967df38036/Leczenie-nadpotliwosci-dloni-i-pach-toksyna-botulinowa-typu-A-metoda-mezoporacji-A-treatment-of-axillary-and-palmary-hyperhidrosis-by-mesoporation-with-botulinum-toxin-A.pdf [dostęp: 15.04.2025]
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król – redaktor naczelna z ponad 10-letnim doświadczeniem, specjalizująca się w tworzeniu treści produktowych oraz artykułów o tematyce medycznej. Przez lata miała okazję współpracować z różnymi firmami z branży zdrowia i farmacji, dostarczając merytoryczne i angażujące teksty. Jej pasją jest przekształcanie skomplikowanych zagadnień medycznych w przystępne treści, które pomagają czytelnikom lepiej zrozumieć świat zdrowia i dbania o siebie.


PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

Biegunka – przyczyny rozwolnienia, objawy i leczenie
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Biegunka – przyczyny rozwolnienia, objawy i leczenie

Biegunka to stan charakteryzujący się częstymi i luźnymi wypróżnieniami. Jest to objaw różnych problemów zdrowotnych, takich jak infekcje bakteryjne, wirusowe lub pasożytnicze, reakcje alergiczne, stres, niestrawność pokarmowa lub zatrucie, czy też choroby przewlekłe, takie jak choroba trzewna czy zespół jelita drażliwego.  Biegunka objawy Objawy biegunki mogą różnić się w zależności od przyczyny i stopnia nasilenia. Typowe symptomy obejmują:  luźne stolce o płynnej konsystencji, częste wypróżnianie, dyskomfort, skurcze lub ból w okolicach brzucha, wzdęcia związane z nadmierną produkcją gazów w jelitach, nudności, nudności i wymioty - w przypadku poważniejszych zakażeń lub toksycznej biegunki, gorączkę (np. w przebiegu biegunki infekcyjnej), ogólne osłabienie i odwodnienie, brak apetytu. Rodzaje i przyczyny biegunki Typy biegunek zależą w głównej mierze od czynników wywołujących rozwolnienie. Wyróżnia się: biegunkę infekcyjną, biegunkę podróżnych, biegunkę pokarmową, reakcyjną stresową i przewlekłą. Biegunka infekcyjna spowodowana jest kontaktem z patogenami (bakteriami, wirusami lub pasożytami). Biegunkę infekcyjną wywołać mogą zakażenia rotawirusowe, salmonelloza, czy np.  infekcje E. Coli. Biegunka podróżnych występuje u osób podróżujących do regionów o innym klimacie lub nietypowych warunkach higienicznych. Biegunka pokarmowa wywołana jest spożyciem pokarmów lub wody zanieczyszczonych bakteriami, wirusami lub toksynami. Biegunka jako objaw alergii na określone pokarmy lub składniki pokarmowe.  Biegunka stresowa wynika z intensywnego stresu lub długotrwałego emocjonalnego napięcia. Biegunka przewlekła natomiast to trwające dłużej niż kilka tygodni rozwolnienie, które może być objawem chorób przewlekłych, takich jak choroba trzewna czy nadwrażliwe jelita.

czytaj
Cera naczynkowa - jak wygląda i jak ją właściwie pielęgnować?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Cera naczynkowa - jak wygląda i jak ją właściwie pielęgnować?

Skóra naczynkowa charakteryzuje się delikatnymi, cienkimi naczynkami krwionośnymi tuż pod powierzchnią skóry, które mogą łatwo pękać, tworząc zaczerwienienia i widoczne szczególnie na policzkach, nosie lub w okolicach dekoltu teleangiektazje - tzw. „pajączki”. Cera naczynkowa jest wrażliwa, skłonna do podrażnień i łatwo reaguje na zmiany temperatury, silne kosmetyki, stres czy nieodpowiednią pielęgnację. Pielęgnacja tego typu cery powinna zatem nie tylko redukować widoczne zmiany, ale także wzmacniać jej barierę ochronną, by zapobiec powstawaniu kolejnych „pajączków”. Popękane naczynka na twarzy – przyczyny Pękające naczynka to najczęściej wynik osłabienia naturalnej odporności skóry oraz ścianek naczyń krwionośnych. Do powstawania pajączków przyczyniać się mogą także nieodpowiednia pielęgnacja z zastosowaniem niewłaściwych kosmetyków, nadmierna ekspozycja na słońce czy gwałtowne zmiany temperatury, np. przejście z zimna do ciepłego pomieszczenia. Na pogorszenia kondycji cery naczynkowej wpływać może również styl życia – przewlekły stres, palenie papierosów czy spożywanie alkoholu.  

czytaj
Zapalenie pęcherza – objawy, przyczyny, leczenie i sposoby zapobiegania infekcji
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Zapalenie pęcherza – objawy, przyczyny, leczenie i sposoby zapobiegania infekcji

Zapalenie pęcherza to jedna z najczęściej występujących infekcji układu moczowego, która może dotknąć zarówno kobiet jak i mężczyzn niezależnie od wieku. Choroba ta jest najczęściej wynikiem zakażenia bakteryjnego i objawia się zazwyczaj częstym oddawaniem moczu z uczuciem niepełnego opróżnienia pęcherza oraz bólem i pieczeniem przy mikcji. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie przyniosą szybką ulgę oraz zapobiegną rozprzestrzenianiu się infekcji i powikłaniom.  Objawy zapalenia pęcherza Najczęstsze symptomy zapalenia to parcie na pęcherz, nawet jeśli jest on tylko częściowo wypełniony, oraz ból lub pieczenie przy mikcji. Inne objawy to mętny, czasami nieprzyjemnie pachnący mocz, a także krwiomocz, który może pojawić się w bardziej zaawansowanych przypadkach infekcji. Dodatkowo osoba cierpiąca na zapalenie pęcherza może odczuwać ból w dolnej części brzucha lub w okolicach miednicy, będący wynikiem stanu zapalnego. W niektórych przypadkach mogą wystąpić także ogólne objawy infekcji, takie jak gorączka, osłabienie i nudności.  Częste parcie na mocz – uczucie potrzeby częstego oddawania moczu, nawet przy niewielkiej ilości. Uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza – mimo oddania moczu nadal występuje potrzeba skorzystania z toalety. Ból i pieczenie przy oddawaniu moczu – uczucie dyskomfortu, pieczenia lub kłucia podczas mikcji.Ból w podbrzuszu – uczucie ucisku lub bólu w dolnej części brzucha. Zmiana koloru i zapachu moczu – może być mętny, ciemniejszy lub mieć nieprzyjemny zapach. Obecność krwi w moczu – rzadziej występujący objaw, ale możliwy przy bardziej zaawansowanym stanie zapalnym. Podwyższona temperatura ciała – w niektórych przypadkach może pojawić się stan podgorączkowy.

czytaj
Odchudzanie - jak schudnąć z brzucha?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Odchudzanie - jak schudnąć z brzucha?

Otyłość brzuszna to złożony problem, który może być wynikiem interakcji wielu różnych czynników. Osoby z nadmierną ilością tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha mogą być bardziej narażone na ryzyko wystąpienia poważnych schorzeń, takich jak choroby serca, udary mózgu, cukrzyca typu 2 i niektóre rodzaje nowotworów, dlatego tak ważne jest prowadzenie zdrowego stylu życia, który obejmuje zrównoważoną dietę, regularną aktywność fizyczną oraz unikanie czynników ryzyka, które mogą sprzyjać otyłości.  Otyłość brzuszna przyczyny Otyłość brzuszna, nazywana również otyłością centralną lub otyłością typu jabłko, to stan, w którym nadmiar tkanki tłuszczowej gromadzi się głównie w okolicy brzucha. Przyczyny tego rodzaju otyłości są zazwyczaj wieloczynnikowe i mogą obejmować nieprawidłową dietę i niewystarczającą aktywność fizyczną, genetykę, zaburzenia metaboliczne, a także wiek i niezdrowe nawyki. Spożywanie zbyt dużej ilości kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu, szczególnie w połączeniu z brakiem regularnej aktywności fizycznej, może prowadzić do gromadzenia się tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha. Czynniki dziedziczne mogą predysponować do otyłości brzusznej. Istnieją geny, które mogą wpływać na sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, oraz na to, gdzie w organizmie tkanka tłuszczowa jest gromadzona. Długotrwały stres może prowadzić do wzrostu poziomu kortyzolu, hormonu stresu, który z kolei może zwiększać skłonność do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha. Spożywany w nadmiarze alkohol może przyczyniać się do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha, tworząc tzw. "oponkę". Zaburzenia takie jak insulinooporność, cukrzyca typu 2 i zespół metaboliczny mogą sprzyjać gromadzeniu się tłuszczu. Dieta bogata w cukry proste i przetworzone produkty spożywcze może przyczynić się do nadmiernego wzrostu masy ciała, w tym także otyłości brzusznej. Brak odpowiedniej ilości snu może zakłócać równowagę hormonalną organizmu, co może prowadzić do wzrostu apetytu i zwiększonego odkładania się tłuszczu. Z wiekiem zmienia się sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, co może prowadzić do otyłości brzusznej, zwłaszcza u osób starszych.

czytaj