Choroby ↓

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Biegunka to stan charakteryzujący się częstymi i luźnymi wypróżnieniami. Jest to objaw różnych problemów zdrowotnych, takich jak infekcje bakteryjne, wirusowe lub pasożytnicze, reakcje alergiczne, stres, niestrawność pokarmowa lub zatrucie, czy też choroby przewlekłe, takie jak choroba trzewna czy zespół jelita drażliwego.  Biegunka objawy Objawy biegunki mogą różnić się w zależności od przyczyny i stopnia nasilenia. Typowe symptomy obejmują:  luźne stolce o płynnej konsystencji, częste wypróżnianie, dyskomfort, skurcze lub ból w okolicach brzucha, wzdęcia związane z nadmierną produkcją gazów w jelitach, nudności, nudności i wymioty - w przypadku poważniejszych zakażeń lub toksycznej biegunki, gorączkę (np. w przebiegu biegunki infekcyjnej), ogólne osłabienie i odwodnienie, brak apetytu. Rodzaje i przyczyny biegunki Typy biegunek zależą w głównej mierze od czynników wywołujących rozwolnienie. Wyróżnia się: biegunkę infekcyjną, biegunkę podróżnych, biegunkę pokarmową, reakcyjną stresową i przewlekłą. Biegunka infekcyjna spowodowana jest kontaktem z patogenami (bakteriami, wirusami lub pasożytami). Biegunkę infekcyjną wywołać mogą zakażenia rotawirusowe, salmonelloza, czy np.  infekcje E. Coli. Biegunka podróżnych występuje u osób podróżujących do regionów o innym klimacie lub nietypowych warunkach higienicznych. Biegunka pokarmowa wywołana jest spożyciem pokarmów lub wody zanieczyszczonych bakteriami, wirusami lub toksynami. Biegunka jako objaw alergii na określone pokarmy lub składniki pokarmowe.  Biegunka stresowa wynika z intensywnego stresu lub długotrwałego emocjonalnego napięcia. Biegunka przewlekła natomiast to trwające dłużej niż kilka tygodni rozwolnienie, które może być objawem chorób przewlekłych, takich jak choroba trzewna czy nadwrażliwe jelita.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Zapalenie pęcherza to jedna z najczęściej występujących infekcji układu moczowego, która może dotknąć zarówno kobiet jak i mężczyzn niezależnie od wieku. Choroba ta jest najczęściej wynikiem zakażenia bakteryjnego i objawia się zazwyczaj częstym oddawaniem moczu z uczuciem niepełnego opróżnienia pęcherza oraz bólem i pieczeniem przy mikcji. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie przyniosą szybką ulgę oraz zapobiegną rozprzestrzenianiu się infekcji i powikłaniom.  Objawy zapalenia pęcherza Najczęstsze symptomy zapalenia to parcie na pęcherz, nawet jeśli jest on tylko częściowo wypełniony, oraz ból lub pieczenie przy mikcji. Inne objawy to mętny, czasami nieprzyjemnie pachnący mocz, a także krwiomocz, który może pojawić się w bardziej zaawansowanych przypadkach infekcji. Dodatkowo osoba cierpiąca na zapalenie pęcherza może odczuwać ból w dolnej części brzucha lub w okolicach miednicy, będący wynikiem stanu zapalnego. W niektórych przypadkach mogą wystąpić także ogólne objawy infekcji, takie jak gorączka, osłabienie i nudności.  Częste parcie na mocz – uczucie potrzeby częstego oddawania moczu, nawet przy niewielkiej ilości. Uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza – mimo oddania moczu nadal występuje potrzeba skorzystania z toalety. Ból i pieczenie przy oddawaniu moczu – uczucie dyskomfortu, pieczenia lub kłucia podczas mikcji.Ból w podbrzuszu – uczucie ucisku lub bólu w dolnej części brzucha. Zmiana koloru i zapachu moczu – może być mętny, ciemniejszy lub mieć nieprzyjemny zapach. Obecność krwi w moczu – rzadziej występujący objaw, ale możliwy przy bardziej zaawansowanym stanie zapalnym. Podwyższona temperatura ciała – w niektórych przypadkach może pojawić się stan podgorączkowy.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Otyłość brzuszna to złożony problem, który może być wynikiem interakcji wielu różnych czynników. Osoby z nadmierną ilością tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha mogą być bardziej narażone na ryzyko wystąpienia poważnych schorzeń, takich jak choroby serca, udary mózgu, cukrzyca typu 2 i niektóre rodzaje nowotworów, dlatego tak ważne jest prowadzenie zdrowego stylu życia, który obejmuje zrównoważoną dietę, regularną aktywność fizyczną oraz unikanie czynników ryzyka, które mogą sprzyjać otyłości.  Otyłość brzuszna przyczyny Otyłość brzuszna, nazywana również otyłością centralną lub otyłością typu jabłko, to stan, w którym nadmiar tkanki tłuszczowej gromadzi się głównie w okolicy brzucha. Przyczyny tego rodzaju otyłości są zazwyczaj wieloczynnikowe i mogą obejmować nieprawidłową dietę i niewystarczającą aktywność fizyczną, genetykę, zaburzenia metaboliczne, a także wiek i niezdrowe nawyki. Spożywanie zbyt dużej ilości kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu, szczególnie w połączeniu z brakiem regularnej aktywności fizycznej, może prowadzić do gromadzenia się tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha. Czynniki dziedziczne mogą predysponować do otyłości brzusznej. Istnieją geny, które mogą wpływać na sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, oraz na to, gdzie w organizmie tkanka tłuszczowa jest gromadzona. Długotrwały stres może prowadzić do wzrostu poziomu kortyzolu, hormonu stresu, który z kolei może zwiększać skłonność do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha. Spożywany w nadmiarze alkohol może przyczyniać się do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha, tworząc tzw. "oponkę". Zaburzenia takie jak insulinooporność, cukrzyca typu 2 i zespół metaboliczny mogą sprzyjać gromadzeniu się tłuszczu. Dieta bogata w cukry proste i przetworzone produkty spożywcze może przyczynić się do nadmiernego wzrostu masy ciała, w tym także otyłości brzusznej. Brak odpowiedniej ilości snu może zakłócać równowagę hormonalną organizmu, co może prowadzić do wzrostu apetytu i zwiększonego odkładania się tłuszczu. Z wiekiem zmienia się sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, co może prowadzić do otyłości brzusznej, zwłaszcza u osób starszych.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Łuszczyca to przewlekła, zapalna choroba skóry, która objawia się charakterystycznymi zmianami skórnymi, najczęściej na kolanach, łokciach, owłosionej skórze głowy oraz plecach. Mimo że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, może znacząco wpływać na jakość życia pacjentów, zarówno pod względem fizycznym, jak i emocjonalnym. Choć przyczyny łuszczycy nie są jeszcze do końca poznane, wiadomo, że istotną rolę odgrywają tu czynniki genetyczne, immunologiczne oraz środowiskowe. Nowoczesne metody leczenia mogą skutecznie łagodzić przebieg tej choroby, a sprawdzone kosmetyki do codziennej pielęgnacji poprawią komfort życia pacjentów. Jak wygląda łuszczyca? Objawy łuszczycy Objawy łuszczycy mogą różnić się w zależności od jej typu i nasilenia. U jednych osób mogą być stosunkowo łagodne i ograniczone do niewielkich obszarów skóry, u innych zaś mogą obejmować duże powierzchnie ciała, co wpływa na jakość życia pacjenta. Łuszczyca objawia się najczęściej charakterystycznymi czerwonymi zmianami skórnymi, które pokryte są srebrzystą łuską. Zazwyczaj występują one łokcie, kolana, owłosioną skórę głowy oraz dolną części pleców, choć mogą wystąpić także na dłoniach, stopach, twarzy czy innych miejscach ciała. Skóra w tych miejscach bywa sucha, a zmiany mogą pękać, powodując krwawienie i ból. Łuszczyca powodować może także intensywne i dokuczliwe swędzenie i pieczenie skóry, czemu  towarzyszyć może uczucie napięcia skóry. U osób dotkniętych łuszczycą paznokci może ona powodować zgrubienie płytki, naparstkowanie (pojawianie się małych wgłębień), przebarwienia, żółknięcie, a nawet oddzielanie się paznokci od łożyska (onycholiza). Diagnozowanie łuszczycy Łuszczyca ma unikalny obraz kliniczny, co często umożliwia rozpoznanie choroby bez potrzeby dodatkowych badań. Rozpoznanie łuszczycy zazwyczaj opiera się na wywiadzie medycznym i badaniu skóry przez lekarza dermatologa. Lekarz na podstawie charakterystycznego wyglądu zmian może postawić wstępną diagnozę. W niektórych przypadkach, aby ją potwierdzić, może być konieczne wykonanie biopsji skóry. Biopsja polega na pobraniu małego wycinka zmienionej chorobowo skóry i zbadaniu go pod mikroskopem. Badanie to pozwala wykluczyć inne choroby skóry, które mogą dawać podobne objawy, takie jak egzema czy grzybica. W zależności od przypadku niekiedy przeprowadza się dodatkowe badania, np. badania krwi lub obrazowanie, szczególnie jeśli istnieje podejrzenie zajęcia stawów lub innych układów w organizmie.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Osteoporoza to schorzenie, które stopniowo osłabia kości. Wśród czynników, które mogą przyczynić się do jej rozwoju, wymienia się przede wszystkim niedobór wapnia i witaminy D, a także wiek, płeć, geny czy styl życia. W początkowych stadiach choroba może przebiegać bezobjawowo, dopiero gdy kości stają się bardziej kruche, mogą pojawić się symptomy, takie jak ból pleców, zmiana postawy ciała oraz częste złamania.  Osteoporoza przyczyny Osteoporoza to schorzenie, którego rozwój zależy od wielu czynników. Niedobór składników odżywczych, starzenie się, genetyka, styl życia oraz choroby i stosowane leki mogą przyczyniać się do osłabienia kości i zwiększonego ryzyka złamań. Niedobór wapnia i witaminy D — wapń i witamina D to składniki, które odgrywają kluczową rolę w zdrowiu kości. Ich niedobór może prowadzić do osłabienia tkanki kostnej i zwiększonego ryzyka osteoporozy. Wapń jest niezbędny do prawidłowej mineralizacji kości, podczas gdy witamina D pomaga organizmowi wchłaniać wapń z przewodu pokarmowego. Starzenie się jest jednym z głównych czynników ryzyka osteoporozy. Wraz z wiekiem organizm staje się mniej efektywny w procesie odbudowy kości, co prowadzi do stopniowego osłabienia tkanki kostnej. Płeć — kobiety mają większą skłonność do rozwoju osteoporozy niż mężczyźni, zwłaszcza po menopauzie, podczas której maleje produkcja estrogenów. Genetyka — genetyczne predyspozycje do zmniejszonej gęstości kości mogą sprzyjać rozwojowi osteoporozy. Styl życia — uboga w składniki odżywcze dieta, picie alkoholu i palenie papierosów mogą negatywnie wpływać na zdrowie kości. Brak aktywności fizycznej natomiast prowadzi do utraty masy kostnej i osłabienia mięśni, co zwiększa ryzyko osteoporozy. Choroby i leki — niektóre schorzenia, np. choroba trzustki czy nerek, mogą wpływać na zdrowie kości. Ponadto stosowanie niektórych leków, takich jak kortykosteroidy, może zwiększać ryzyko osteoporozy poprzez hamowanie procesów tworzenia tkanki kostnej. Zrozumienie przyczyn osteoporozy jest kluczowe dla skutecznej profilaktyki, diagnostyki i leczenia choroby.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Małpia ospa, znana również jako Mpox, to choroba wirusowa znana w Afryce od lat. W ostatnim czasie przypadki małpiej ospy zaczęły pojawiać się również w innych częściach świata. Objawy Mpox mogą być mylone z innymi schorzeniami skórnymi i ogólnoustrojowymi, dlatego warto poznać jej charakterystyczne cechy, by niezwłocznie podjąć właściwe sposoby leczenia i zapobiegania jej rozprzestrzenianiu się. Skąd się wzięła małpia ospa? Małpia ospa wywoływana jest przez wirus z rodziny ospy prawdziwej. Po raz pierwszy zidentyfikowana została w 1958 roku u małp laboratoryjnych w Danii. Choć wirus pierwotnie występował głównie w zachodniej i środkowej Afryce, przypadki zakażeń były stosunkowo rzadkie. W ostatnich latach obserwuje się wzrost liczby przypadków również na innych kontynentach, w tym w Europie i Ameryce Północnej, co wzbudza niepokój i zainteresowanie tym schorzeniem. Przyczyną rozprzestrzeniania się Mpox są przede wszystkim bliskie kontakty z zakażonymi zwierzętami, głównie gryzoniami, które pełnią rolę rezerwuaru wirusa. Jednak, co istotne, wirus może również przenosić się z człowieka na człowieka, zwłaszcza przez kontakt ze zmianami skórnymi, pochodzącą z dróg oddechowych wydzieliną czy zainfekowanymi przedmiotami. 

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Zapalenie spojówek to schorzenie oczu będące jednym z najczęstszych objawów alergii.  Alergiczne zapalenie spojówek wywołują zazwyczaj alergeny unoszące się w powietrzu, takie jak pyłki roślin, roztocza kurzu domowego, pleśnie czy sierść zwierząt. W kontakcie z nimi układ odpornościowy reaguje nadmiernie, prowadząc do stanu zapalnego i powodując swędzenie, zaczerwienienie i łzawienie oczu.  Alergia oczu objawy Alergiczne zapalenie spojówek objawia się szeregiem dokuczliwych dolegliwości, które mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie. Najczęściej wymienia się intensywne swędzenie oczu, uczucie pieczenia oraz zaczerwienienie spojówek, towarzyszyć temu może nadmierne łzawienie i obrzęk powiek oraz nadwrażliwość na światło. Symptomy zazwyczaj pojawiają się nagle, zwłaszcza po kontakcie z alergenem, i mogą utrzymywać się przez dłuższy czas, jeśli nie ograniczymy ekspozycji na czynnik uczulający. Swędzenie i pieczenie oczu. Zaczerwienienie spojówek. Nadmierne łzawienie. Obrzęk powiek. Nadwrażliwość na światło. Wodnista, przezroczysta wydzielina. Pogorszenie objawów po kontakcie z alergenem.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Katar alergiczny potrafi skutecznie uprzykrzyć funkcjonowanie – kichanie, swędzenie w nosie, uczucie zatkania i wodnista wydzielina to tylko niektóre z jego uciążliwych objawów. Choć wiele osób sięga po leki przeciwhistaminowe, coraz większą popularnością cieszy się naturalna i łagodna alternatywa – woda morska. To prosty, a zarazem skuteczny sposób na nawilżenie i oczyszczenie nosa z alergenów bez ryzyka działań niepożądanych. Woda morska hipertoniczna czy izotoniczna? Rodzaje wody morskiej W aptekach dostępne są dwa podstawowe rodzaje wody morskiej: izotoniczna i hipertoniczna. Różnią się one stężeniem soli morskiej, a co za tym idzie – również działaniem i zastosowaniem. Często wzbogacone są o składniki dodatkowe, takie jak wyciągi roślinne czy olejki eteryczne, które zwiększają działanie terapeutyczne produktu. Woda morska izotoniczna Izotoniczny roztwór wody morskiej to łagodny preparat o stężeniu soli zbliżonym do płynów ustrojowych organizmu (ok. 0,9% NaCl), dzięki czemu doskonale sprawdza się w codziennej higienie nosa – zarówno u dorosłych, jak i u dzieci, w tym także noworodków. Jej działanie polega głównie na nawilżeniu i oczyszczeniu błony śluzowej nosa z alergenów, kurzu i innych zanieczyszczeń, co przynosi ulgę przy katarze alergicznym oraz zmniejsza podrażnienia. Woda morska izotoniczna nie wysusza śluzówki, dlatego może być stosowana nawet kilka razy dziennie – profilaktycznie lub wspomagająco w leczeniu objawów alergii. To bezpieczny i naturalny sposób na szybką ulgę bez efektu uzależnienia, charakterystycznego dla niektórych kropli do nosa. Woda morska hipertoniczna Hipertoniczny roztwór wody morskiej zawiera wyższe stężenie soli niż płyny ustrojowe organizmu – zazwyczaj powyżej 2%. Dzięki temu wykazuje silniejsze działanie osmotyczne: zmniejsza obrzęk śluzówki nosa, udrażnia drogi oddechowe i ułatwia oddychanie. To sprawia, że jest szczególnie polecana w przypadku nasilonego kataru alergicznego, zatkanego nosa, a także przy infekcjach zatok. Choć woda morska hipertoniczna działa intensywniej niż roztwór izotoniczny, jej stosowanie jest równie bezpieczne, warto jednak pamiętać, że może powodować lekkie uczucie pieczenia lub szczypania, szczególnie u osób z bardzo podrażnioną śluzówką. Woda hipertoniczna to naturalna alternatywa dla leków obkurczających naczynia krwionośne – bez ryzyka uzależnienia i skutków ubocznych. Spray do nosa z dodatkami Woda morska w sprayu może być wzbogacona o dodatkowe składniki, które zwiększają jej skuteczność i przynoszą jeszcze szybszą ulgę w katarze. Wśród najczęściej dodawanych substancji znajdują się ekstrakty roślinne, np. z aloesu, rumianku czy olejki eteryczne (np. olejek eukaliptusowy), które działają łagodząco, przeciwzapalnie i wspomagają regenerację błony śluzowej nosa. Niektóre preparaty zawierają również dexpantenol (prowitaminę B5), znany ze swoich właściwości nawilżających i kojących – idealny przy podrażnionym, suchym nosie. 

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Szczepienia to jeden z najważniejszych i najskuteczniejszych sposobów ochrony zdrowia. Dzięki nim udało się wyeliminować lub znacząco ograniczyć wiele groźnych chorób zakaźnych, które jeszcze kilkadziesiąt lat temu stanowiły realne zagrożenie życia. Mimo to wokół szczepień wciąż krąży wiele mitów i wątpliwości, które sprawiają, że są one częstym powodem dyskusji i zyskują liczne grono przeciwników. Dlaczego warto się szczepić? Jak działają szczepionki? Dlaczego odporność zbiorowa jest tak ważna dla zdrowia całego społeczeństwa? Wyjaśniamy, co warto wiedzieć, by świadomie dbać o zdrowie swoje i swoich bliskich. Co to jest szczepionka? Szczepionka to preparat medyczny, który ma za zadanie pobudzić układ odpornościowy do wytworzenia ochrony przed konkretną chorobą zakaźną. Jak działa szczepionka? Szczepionka zawiera osłabione lub inaktywowane drobnoustroje (np. wirusy, bakterie) albo ich fragmenty, które nie wywołują choroby, ale „uczą” organizm, jak skutecznie się przed nią bronić. Dzięki temu układ odpornościowy osoby zaszczepionej będzie potrafił szybko rozpoznać i zneutralizować dany patogen. Szczepionki są więc bezpiecznym i skutecznym sposobem na budowanie odporności – bez konieczności przechodzenia groźnej infekcji. To właśnie dzięki nim możliwe było opanowanie wielu chorób, takich jak odra, polio czy błonica.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Wzdęcia brzucha to powszechny problem, który choć zazwyczaj nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia, może znacząco wpływać na komfort życia. Wzdęcia wynikają z nadmiaru gazów w jelitach, co najczęściej wiąże się z uczuciem rozdęcia, pełności i bólem brzucha. Aby móc skutecznie radzić sobie nadmiarem gazów warto poznać przyczyny, metody leczenia oraz domowe sposoby na wzdęcia. Wzdęty brzuch przyczyny Wzdęty brzuch to nieprzyjemny objaw będący wynikiem między innymi nadmiernej ilości gazów w jelitach, nietolerancji pokarmowych, problemów z trawieniem, zatrucia czy infekcji oraz zaparć. Wzdęcia mogą towarzyszyć także chorobom układu pokarmowego, a w przypadku kobiet – problemów ginekologicznych. Wzdęty brzuch po jedzeniu Nieprawidłowa, ciężkostrawna dieta bogata w gazotwórcze bądź tłuste produkty oraz spożywanie posiłków w pośpiechu to czynniki, które mogą prowadzić do wzdęć po jedzeniu Połykanie powietrza podczas jedzenia, picia, żucia gumy lub rozmawiania może prowadzić do wzdęć. Niektóre produkty spożywcze mogą powodować nadprodukcję gazów w przewodzie pokarmowym. Do produktów gazotwórczych należą między innymi fasola, kapusta, brukselka, cebula, brokuły, gazowane napoje i produkty mleczne. Wzdęcia po jedzeniu mogą wywoływać także nietolerancje pokarmowe — nietolerancja laktozy może powodować wzdęcia po spożyciu produktów mlecznych, a nietolerancję fruktozy może powodować trudności w trawieniu niektórych owoców, warzyw i słodzików. Spożywanie dużych ilości jedzenia podczas jednego posiłku może wpływać na czas trawienia i prowadzić do wzdęć. Nadmiar tłuszczów może opóźniać opróżnianie się żołądka, co może powodować wzdęcia. Brzuch jak balon — choroby "Brzuch jak balon" to określenie używane dla opisania wzdęcia lub dyskomfortu w okolicach brzucha. Uczucie to może być związane z różnymi schorzeniami, takimi jak IBS, choroba  Leśniowskiego-Crohna, zaparcia, zapalenie jelita czy infekcje. Zespół jelita drażliwego (IBS) to schorzenie przewodu pokarmowego, które może powodować wzdęcia, ból brzucha, zmiany w rytmie wypróżnień i inne problemy trawienne. Choroba Leśniowskiego-Crohna to przewlekła choroba zapalna jelit, która może objawiać się między innymi wzdęciami, bólami brzucha i biegunką. Osoby cierpiące na celiakię mogą doświadczać wzdęć po spożyciu pokarmów zawierających gluten. Zaparcia i nagromadzenie kału w jelitach może prowadzić do uczucia wzdęcia. Zapalenie jelita grubego, zwłaszcza w postaci wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, może objawiać się bólami brzucha, wzdęciami i biegunką. Bakteryjne lub wirusowe infekcje jelitowe mogą powodować wzdęcia, biegunki i inne objawy ze strony układu pokarmowego. Wzdęty brzuch przyczyny ginekologiczne Spuchnięty brzuch u kobiet może mieć swoje źródło również w problemach ginekologicznych.  Zespół policystycznych jajników (PCOS) to powodujące wzdęcia brzucha schorzenie charakteryzujące się obecnością torbieli na jajnikach. Endometrioza to choroba ginekologiczna, w której przebiegu komórki podobne do błony śluzowej macicy rosną poza nią. Może to powodować wzdęcia i ból brzucha oraz problemy z układem trawiennym. Torbiele jajnika - duże torbiele mogą powodować niewielkie powiększenie brzucha i uczucie wzdęcia. Mięśniaki macicy to rosnące w macicy guzy, które w zależności od ich rozmiaru i położenia, mogą powodować uczucie pełnego brzucha. Niedrożność jajowodów może prowadzić do wzdęć i wywoływać uczucia rozpierania. Ciąża pozamaciczna rozwijająca się najczęściej w jajowodzie, może powodować wzdęcie i ból brzucha. Zakrzepica w okolicach miednicy może wpływać na krążenie krwi i powodować wzdęcia i zaparcia. Niektóre kobiety mogą doświadczać wzdęć na skutek zmian hormonalnych związanych z cyklem menstruacyjnym. Kobieta doświadczająca wzdęć brzucha w połączeniu z innymi objawami, takimi jak ból, nieregularne krwawienia, trudności w oddawaniu moczu czy zmiany w cyklu menstruacyjnym, powinna niezwłocznie skonsultować się z lekarzem ginekologiem. Diagnostyka ginekologiczna, w tym badania obrazowe, badania krwi i inne, może być konieczna w celu zidentyfikowania przyczyny problemu i ustalenia odpowiedniego leczenia.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Oczy każdego dnia narażone są na szereg wyzwań – niebieskie światło, suche powietrze, czy nieodpowiednia – uboga w ważne dla oczu składniki odżywcze dieta. Aby zachować zdrowy wzrok i komfort widzenia warto wzbogacić codzienne odżywianie w produkty bogate w witaminy A, C, E, luteinę i kwasy omega-3, stosować regularne przerwy od ekranów oraz pielęgnować przesuszone oczy za pomocą nawilżających kropli do oczu z kwasem hialuronowym. Wprowadzone w porę zdrowe nawyki będą najlepszą inwestycją w dobrą kondycję oczu.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Opuchnięte kostki czy łydki to nie tylko kwestia estetyki, ale również sygnał, że coś w organizmie może działać nieprawidłowo. Choć przyczyną obrzęków często jest długotrwałe stanie, siedzenie lub zmęczenie, mogą one także wskazywać na poważniejsze schorzenia, takie jak niewydolność żylna, zaburzenia pracy nerek czy układu limfatycznego. Znając najczęstsze powody puchnięcia nóg oraz skuteczne metody leczenia – zarówno farmakologiczne jak i domowe sposoby, łatwiej poradzić sobie z tym uciążliwym problemem. 

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Chrapanie to dźwięk powstający w wyniku wibracji tkanek gardła i podniebienia podczas snu. Występuje, gdy przepływ powietrza jest ograniczony lub na skutek osłabienia mięśni gardła. Chociaż chrapanie to powszechne zjawisko i samo w sobie nie stanowi poważnego problemu zdrowotnego, może jednak być objawem pewnych stanów zdrowotnych, takich jak otyłość, zespół bezdechu sennego, alergii czy infekcji dróg oddechowych. Jeśli chrapanie jest uciążliwe i przeszkadza w codziennym funkcjonowaniu, konieczne może być podjęcie działań leczniczych, takich jak zmiana stylu życia, stosowanie preparatów na chrapanie i urządzeń do leczenia bezdechu sennego, czy też interwencje chirurgiczne.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Obecność krwi w kale może być objawem niewielkich podrażnień, ale również może sygnalizować poważne schorzenia przewodu pokarmowego, np. wrzody, choroby zapalne jelit czy nawet nowotwory. Świadomość najczęstszych przyczyn krwi w stolcu oraz znajomość badań, jakie mogą pomóc w postawieniu właściwej diagnozy, pozwoli podjąć świadome kroki w kierunku zdrowia układu pokarmowego. Krew w stolcu – przyczyny Obecność krwi w kale może wynikać zarówno z łagodnych, jak i poważniejszych schorzeń. W zależności od źródła krwawienie może mieć jasnoczerwony kolor — świadczący o krwawieniu z dolnego odcinka przewodu pokarmowego, np. odbytu, lub ciemne, smoliste zabarwienie, co sugeruje problemy w górnym odcinku, np. w żołądku lub dwunastnicy. Najczęstsze przyczyny krwi w kale: Hemoroidy – powiększone naczynia krwionośne w odbycie mogą pękać, powodując krwawienie. Szczelina odbytu – drobne pęknięcia w błonie śluzowej odbytu często prowadzą do obecności jasnoczerwonej krwi na papierze toaletowym. Choroby zapalne jelit (np. choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego) – mogą powodować krwawe biegunki i bóle brzucha. Polipy jelita grubego i nowotwory – mogą być źródłem utajonego lub jawnego krwawienia i wymagają szybkiej diagnostyki. Wrzody żołądka i dwunastnicy – jeśli dochodzi do ich krwawienia, krew w stolcu może mieć ciemny, smolisty wygląd. Infekcje bakteryjne i pasożytnicze – niektóre zakażenia przewodu pokarmowego prowadzą do biegunek z domieszką krwi.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Dlaczego bolą zęby? Niestety ta uciążliwa dolegliwość często jest wynikiem niewłaściwej higieny jamy ustnej. Ponadto może być spowodowana urazem czy nadwrażliwością na niektóre pokarmy. Po jakie tabletki warto sięgnąć w oczekiwaniu na specjalistę i jak złagodzić ból domowymi sposobami oraz dostępnymi bez recepty preparatami? Dlaczego zęby bolą? Ból zęba może mieć różne przyczyny — od próchnicy, przez infekcję, uszkodzenie zęba, nadwrażliwość, zapalenie dziąseł, po nadmierne napięcie mięśni żuchwy. Próchnica to choroba zębów, która polega na destrukcji twardych tkanek zęba w wyniku działania kwasów produkowanych przez bakterie. Bakterie te rozwijają się na powierzchni zębów w wyniku spożywania pokarmów zawierających cukry i skrobię. Próchnica zębów prowadzi do powstawania ubytków. Zaawansowana próchnica, która zdołała przeniknąć głęboko do zębiny, może spowodować uszkodzenie nerwów w korzeniu zęba, co może wywołać ból. Ból powodować może infekcja zęba lub okolicznych tkanek. Bakterie mogą przedostać się do wnętrza zęba, w rezultacie prowadząc do bolesnego stanu zapalnego. Urazy czy gryzienie twardych pokarmów może uszkodzić zęby. Uszkodzenie zęba bywa przyczyną wymagającego niezwłocznej interwencji stomatologicznej bólu. Ból może być spowodowany wrażliwością zębów na zimno, ciepło, słodkie lub kwaśne substancje. Powodem nadwrażliwości może być odsłonięcie korzenia zęba lub zbyt cienka warstwa szkliwa. Wyrzynające się zęby (zarówno mleczne i stałe zęby u dzieci, jak i zęby mądrości u dorosłych) mogą powodować ból, szczególnie jeśli nie mają one wystarczająco miejsca w łuku zębowym. Zapalenie dziąseł (gingiwitis) może obejmować okoliczne tkanki, w tym korzeń zęba, powodując ból nie tylko dziąseł, ale i zębów. Przyczyną bólu zębów może być także zgrzytanie zębami lub nadmierne napięcie mięśni żuchwy (bruksizm). Dodatkowo może to powodować ścieranie się szkliwa, co w konsekwencji prowadzi do nadwrażliwości zębów.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Sen jest gwarantem dobrego samopoczucia – wspiera odpoczynek mózgu,  regenerację fizyczną całego organizmu, wpływa na konsolidację pamięci oraz wydzielanie wielu hormonów, w tym hormonu wzrostu i regulującej poziom cukru we krwi insuliny. Zbyt krótki sen lub jego niska jakość mogą powodować problemy zdrowotne, np. zaburzać równowagę emocjonalną i funkcjonowanie układu odpornościowego. Co to jest bezsenność? Czy znamy jej przyczyny? Bezsenność to stan, który obejmuje trudności z zasypianiem lub utrzymaniem snu czy przedwczesne budzenie się, pomimo istnienia sprzyjających, odpowiednich do snu warunków. Wśród przyczyn bezsenności wymienia się najczęściej problemy psychiczne, niehigieniczny styl życia oraz problemy zdrowotne. Silny stres, niepokój, depresja. Niezbilansowana dieta. Nadużywanie kofeiny, alkoholu, palenie papierosów. Brak aktywności fizycznej. Nieregularne godziny snu np. z powodu pracy zmianowej, braku stałej rutyny snu czy długich drzemek w ciągu dnia. Choroby przewlekłe, ból fizyczny, problemy hormonalne czy inne dolegliwości zdrowotne. Chroniczna bezsenność znacząco wpływa na codzienne funkcjonowanie, wymaga niezwłocznej konsultacji lekarskiej. Specjalista może pomóc zidentyfikować przyczyny problemów ze snem i zaproponować odpowiednie leczenie czy terapię.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Anemia, czyli niedokrwistość to stan obniżonej ilości czerwonych krwinek lub obniżony poziom hemoglobiny – białka odpowiedzialnego za transport tlenu do komórek. Objawy anemii obejmują zazwyczaj wynikające z niedotlenienia tkanek zmęczenie, bladość skóry, osłabienie czy trudności z koncentracją. Przyczyn tego schorzenia upatruje się najczęściej w niewłaściwym odżywianiu, jednak anemia może być również następstwem chorób przewlekłych, takich jak choroba nowotworowa, celiakia czy choroby autoimmunologiczne. Właściwe zdiagnozowanie źródła problemu pomoże wdrożyć odpowiednie leczenie. Niedokrwistość objawy Do typowych objawów niedokrwistości należą: przewlekłe zmęczenie, osłabienie, zawroty głowy oraz bladość skóry i błon śluzowych. Często występują także problemy z koncentracją, szybkie bicie serca (tachykardia) oraz uczucie duszności, szczególnie podczas wysiłku. U niektórych osób mogą pojawić się bóle głowy, łamliwość paznokci czy wypadanie włosów. Objawy te wynikają z niedoboru tlenu w tkankach, co jest bezpośrednim skutkiem obniżonego poziomu hemoglobiny lub liczby czerwonych krwinek. 

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Katar to nie choroba, ale objaw różnorodnych problemów zdrowotnych, takich jak infekcje czy alergia, ale także reakcja na drażniące czynniki środowiskowe. Świadomość źródła kataru pozwala na zastosowanie odpowiednich środków zaradczych ukierunkowanych na konkretną przyczynę.  Co to jest katar? Katar to z reguły reakcja organizmu na infekcję wirusową lub bakteryjną. Chociaż to uciążliwy stan, pełni ważną rolę w oczyszczaniu dróg oddechowych. Gdy wirusy czy bakterie atakują organizm, błona śluzowa nosa zaczyna produkcję większej ilości śluzu, co ma na celu zatrzymać i eliminować chorobotwórcze drobnoustroje. To właśnie nadmierna produkcja śluzu odpowiada za zatkany nos i dokuczliwe kichanie. Przyczyny i objawy kataru Katar, choć to powszechna dolegliwość może mieć różne przyczyny i objawy. Najczęstsze przyczyny nieżytu nosa to między innymi: infekcje wirusowe i bakteryjne, alergie, warunki środowiskowe oraz czynniki drażniące. Katar najczęściej jest wynikiem działania wirusów, takich jak rhinowirusy, adenowirusy czy koronawirusy, bądź bakterii, w tym streptokoków. Często towarzyszy reakcji alergicznej na pyłki roślin, kurz, sierść zwierząt czy grzyby. Suchy i zimny klimat, narażenie na zmienne temperatury oraz klimatyzowane pomieszczenia mogą drażnić błony śluzowe nosa, wywołując nieżyt nosa. Zanieczyszczenia powietrza, dym papierosowy czy substancje chemiczne mogą powodować podrażnienie dróg oddechowych i być przyczyną kataru. Objawy nieżytu nosa to zazwyczaj: kichanie, zatkany nos, wodnisty lub gęsty śluz, a także ból gardła i kaszel.  Nagłe i częste kichanie to jedno z charakterystycznych objawów, wynikające z podrażnienia błony śluzowej nosa. Nadmierna produkcja śluzu oraz obrzęk nosa utrudniają swobodne oddychanie. Katar może przejawiać się w postaci przezroczystego, wodnistego śluzu lub gęstej i żółto-zielonej wydzieliny, co zazwyczaj wskazuje na obecność bakterii. Towarzyszyć mu może także ból gardła i kaszel, szczególnie gdy podrażnione są zatoki przynosowe.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ból gardła to powszechny objaw, który może towarzyszyć infekcjom wirusowym lub bakteryjnym, oraz wywołanym przez alergeny i inne czynniki podrażnieniom. Leczenie bólu gardła może różnić się w zależności od jego przyczyny, wieku pacjenta oraz jego indywidualnej kondycji zdrowotnej. Znając najczęstsze przyczyny bólu gardła oraz jego objawy łatwiej wybrać bezpieczne strategie łagodzenia tej uciążliwej dolegliwości, uwzględniające specyficzne potrzeby różnych grup pacjentów.  Przyczyny bólu gardła Jedną z najczęstszych przyczyn bólu gardła  są infekcje. Podczas infekcji wirusowej wirusy atakują delikatne tkanki gardła, powodując bolesne objawy. Wywoływane między innymi przez paciorkowce infekcje bakteryjne również mogą być odpowiedzialne za dyskomfort w obrębie gardła. Na stan gardła wpływać może także suche powietrze, drażniące substancje chemiczne czy dym papierosowy, które prowokują podrażnienia i uczucie suchości. Refluks żołądkowy, a także alergie, mogą dodatkowo zaostrzać dolegliwości bólowe oraz potęgować pieczenie.  Angina Angina to stan zapalny migdałków wywołany przez infekcje wirusowe (m.in. adenowirusy, wirusy grypy, rhinowirusy, koronawirusy) lub bakteryjne (szczególnie paciorkowce typu A (Streptococcus pyogenes)). Jednymi z głównych objawów anginy są: intensywny ból gardła, trudności w połykaniu, szczególnie podczas jedzenia lub picia oraz gorączka. Gardło przy anginie bakteryjnej  może być zaczerwienione i pokryte białym lub żółtym nalotem, a migdałki znacznie powiększone. Pacjenci często skarżą się również na ból głowy, zmęczenie i ogólne osłabienie. Alergiczne zapalenie gardła Alergiczne zapalenie gardła to stan, w którym gardło staje się podrażnione na skutek działania alergenów — substancji, które wywołują nadmierne reakcje układu immunologicznego u osób uczulonych. Alergiczne zapalenie gardła może być często związane z innymi objawami alergii, takimi jak kichanie, swędzenie w nosie, wodniste oczy czy przekrwiony nos. Charakterystycznym objawem alergicznego zapalenia gardła jest drażniący ból oraz uczucie swędzenia lub drapania w gardle, może również występować chrypka i zmiany w głosie będące wynikiem podrażnienia strun głosowych. Nawracający ból gardła Nawracający ból gardła może być spowodowany infekcjami czy alergią, ale często wynika też z choroby refluksowej, czynników środowiskowych oraz nadmiernego używania głosu. Refluks krtaniowo-gardłowy to stan, w którym kwas żołądkowy cofa się do jamy ustnej, prowadząc do podrażnienia i stanu zapalnego błon śluzowych gardła, krtani i okolicznych obszarów. Suchy klimat, niska wilgotność powietrza, klimatyzacja oraz zanieczyszczenia środowiska to czynniki, które mogą powodować podrażnienie gardła. Palenie papierosów i narażenie na dym tytoniowy może prowadzić do nawracającego bólu gardła. Osoby, które nadmiernie używają głosu lub pracują w warunkach wymagających dużego obciążenia głosowego, mogą doświadczać nawracającego bólu gardła.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Angina to infekcja, która najczęściej dotyka migdałków podniebiennych oraz błony śluzowej gardła. Choroba ta wywoływana jest głównie przez bakterie z grupy paciorkowców beta-hemolizujących typu A (Streptococcus pyogenes), choć w niektórych przypadkach jej przyczyną mogą być również wirusy. Angina jest szczególnie powszechna w sezonie jesienno-zimowym, kiedy odporność organizmu bywa osłabiona. Charakterystycznym objawem anginy jest silny ból gardła, który utrudnia przełykanie, oraz widoczny na migdałkach biały nalot lub ropne czopy. Chorobie często towarzyszy wysoka gorączka, ogólne osłabienie i powiększenie węzłów chłonnych szyi. Ze względu na bakteryjne podłoże infekcji w większości przypadków angina wymaga leczenia antybiotykami, co pozwala uniknąć poważnych powikłań. Objawy anginy Angina objawia się najczęściej wysoką gorączką i intensywnym bólem gardła, któremu towarzyszyć mogą ropne czopy lub biały nalot na migdałkach, powiększone węzły chłonne, trudności w mówieniu i przełykaniu. Wysoka gorączka – często 39-40°C. Ostry ból gardła, który nasila się podczas przełykania, a także uczucie drapania lub suchości w gardle. Białe naloty lub ropne czopy na migdałkach. Ogólne osłabienie i zmęczenie. Bóle głowy. Powiększone i bolesne węzły chłonne w okolicy szyi. Trudności w mówieniu i oddychaniu – szczególnie w przypadku ropnego zapalenia migdałków. Objawy anginy mogą różnić się w zależności od jej rodzaju – angina bakteryjna zwykle cechuje się silniejszymi dolegliwościami, podczas gdy wirusowa forma choroby ma zazwyczaj łagodniejszy przebieg. Szybkie rozpoznanie objawów i wdrożenie właściwego leczenia może zapobiec powikłaniom i przyspieszyć proces zdrowienia.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Alergia, czyli nadmierna reakcja układu odpornościowego na czynniki, które w normalnych warunkach są nieszkodliwe, to jedno z najczęstszych schorzeń, które dotyka miliony ludzi niezależnie od wieku. Uciążliwe objawy uczulenia może wywołać kontakt z wszechobecnym kurzem, niewidzialnymi gołym okiem pyłkami roślin, sierścią zwierząt, a nawet spożycie niektórych pokarmów. Znajomość sposobów diagnozowania alergii, zrozumienie jej mechanizmów oraz poznanie dostępnych metod terapeutycznych pomogą w poprawie jakości życia osób zmagających się uczuleniem. Objawy alergii Objawy alergii zależą od rodzaju uczulenia i indywidualnych predyspozycji organizmu. Najczęstsze symptomy obejmują zarówno dolegliwości ze strony układu oddechowego, jak i zmiany skórne czy problemy trawienne. Kichanie, katar sienny, świąd oczu, pokrzywka, a nawet duszności to tylko niektóre z sygnałów, które mogą wskazywać na reakcję alergiczną. Warto pamiętać, że objawy mogą występować sezonowo, jak w przypadku alergii na pyłki, lub utrzymywać się przez cały rok, gdy przyczyną są roztocza czy sierść zwierząt. Rodzaje alergii Alergie mogą przybierać różne formy w zależności od alergenu, który wywołuje reakcję. Poznanie głównych rodzajów uczuleń to pierwszy krok w skutecznej diagnostyce i leczeniu. Najczęściej występujące uczulenia to: alergia wziewna, pokarmowa oraz alergia kontaktowa (skórna).  Alergia wziewna Alergia wziewna to nadwrażliwość organizmu na alergeny unoszące się w powietrzu. Występuje, gdy układ odpornościowy reaguje na cząsteczki takie jak pyłki roślin, kurz, roztocza, sierść zwierząt czy pleśń. Alergia wziewna bywa szczególnie dokuczliwa w okresie pylenia roślin (alergia sezonowa), ale osoby uczulone na roztocza lub sierść zwierząt mogą odczuwać jej objawy przez cały rok. Kluczem do złagodzenia dolegliwości jest identyfikacja alergenu i wdrożenie odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki przeciwhistaminowe, krople do oczu, a nawet terapię odczulającą. Alergeny wziewne: pyłki roślin – zwłaszcza traw, drzew i chwastów, które pylą w określonych porach roku; kurz i roztocza – obecne w domach przez cały rok, szczególnie w materacach, dywanach czy tapicerowanych meblach; sierść i naskórek zwierząt – najczęściej uczulają psy, koty, a także gryzonie i ptaki; zarodniki pleśni – występujące w wilgotnych miejscach, takich jak łazienki, piwnice czy ściany zagrzybionych pomieszczeń. Objawy alergii wziewnej: kichanie – często napadowe, występujące po kontakcie z alergenem; wodnisty katar – typowy dla kataru siennego (alergicznego nieżytu nosa); swędzenie, zaczerwienienie i łzawienie oczu – objawy alergicznego zapalenia spojówek; duszności i świszczący oddech – mogą wskazywać na astmę oskrzelową; świąd gardła i podniebienia – częsty u osób uczulonych na pyłki. Alergia pokarmowa Alergia pokarmowa to niewłaściwa reakcja organizmu na określone składniki obecne w żywności. Dochodzi do niej, gdy układ odpornościowy błędnie traktuje białka zawarte w pokarmach jako zagrożenie, wywołując reakcję alergiczną. Alergia pokarmowa wymaga szczególnej uwagi, ponieważ nawet niewielka ilość alergenu może wywołać poważne objawy. W leczeniu i zapobieganiu tego typu alergii konieczne jest unikanie produktów uczulających, czytanie etykiet oraz, w razie potrzeby, noszenie przy sobie leków przeciwhistaminowych lub adrenaliny w autostrzykawce.  Alergeny pokarmowe: orzechy – szczególnie orzechy ziemne i drzewa orzechowe, takie jak migdały czy orzechy laskowe; mleko i produkty mleczne – uczulenie na białka mleka krowiego; jaja – głównie białko jaja kurzego; ryby i owoce morza; pszenica i gluten – reakcje na białka obecne w zbożach; owoce i warzywa – zwłaszcza cytrusy, pomidory czy seler. Objawy alergii pokarmowej: reakcje skórne – pokrzywka, wysypka lub obrzęk; problemy żołądkowo-jelitowe – nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka; objawy ze strony układu oddechowego – kichanie, zatkany nos, świszczący oddech; anafilaksja – ciężka, zagrażająca życiu reakcja alergiczna, która może objawiać się trudnościami w oddychaniu, spadkiem ciśnienia i obrzękiem gardła. Alergia kontaktowa (alergia skórna) Alergia kontaktowa to reakcja nadwrażliwości organizmu, która występuje, gdy układ odpornościowy reaguje na kontakt z określonym alergenem, wywołując stan zapalny lub podrażnienie skórne. Może być efektem kontaktu z substancją drażniącą, spożycia alergenu, a nawet działania promieni słonecznych. Alergia skórna może mieć różne nasilenie – od łagodnych podrażnień, po poważne stany zapalne. W łagodzeniu jej objawów pomocne są kremy przeciwalergiczne, maści z hydrokortyzonem czy dostępne bez recepty leki przeciwhistaminowe. Uczulenie na skórze – przyczyny: kosmetyki i detergenty – uczulać mogą zawarte w nich konserwanty, barwniki i aromaty; metale – nikiel, chrom czy kobalt, obecne w biżuterii, zapięciach czy monetach; lateks – stosowany w rękawiczkach medycznych lub balonach; rośliny – kontakt z niektórymi gatunkami roślin może powodować podrażnienie skóry na tle alergicznym; pokarmy – alergie pokarmowe mogą powodować reakcje skórne, takie jak wysypka lub pokrzywka. Alergia - objawy skórne: wysypka – drobne, czerwone zmiany skórne, często swędzące; świąd – intensywne uczucie swędzenia, które może prowadzić do drapania i podrażnień; pokrzywka – bąble na skórze przypominające oparzenie pokrzywą; zaczerwienienie i obrzęk – szczególnie w miejscach kontaktu z alergenem; egzema – sucha, łuszcząca się skóra, która może pękać i powodować dyskomfort.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Cebula, czosnek i miód to naturalne antybiotyki będące skuteczną alternatywą dla leków syntetycznych. Syrop z cebuli, drobno siekany surowy czosnek czy herbata z cytryną i miodem lipowym pomagają w walce z przeziębieniem i infekcjami, wspierają odporność, ale także działają przeciwbakteryjnie i przeciwwirusowo.  Syrop z cebuli – jak to działa? Syrop z cebuli to naturalny, stosowany od pokoleń, domowy sposób na łagodzenie kaszlu i objawów przeziębienia. Działa dzięki prozdrowotnym właściwościom cebuli, która zawiera między innymi związki siarki, flawonoidy, witaminę C i olejki eteryczne. Siarka ma działanie antybakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwzapalne wspomagające zwalczanie infekcji, szczególnie infekcji dróg oddechowych.  Flawonoidy, w tym kwercetyna to silne przeciwutleniacze, które wspierają układ odpornościowy oraz działają przeciwzapalnie. Zawarta w cebuli witamina C pomaga wzmocnić odporność i wspiera walkę organizmu z infekcjami. Olejek eteryczny działa wykrztuśnie, co ułatwia usuwanie flegmy i złagodzenie kaszlu.  Przepis na syrop z cebuli Do przygotowania syropu z cebuli potrzeba jedynie cebuli, cukru, lub miodu. Cebulę wystarczy obrać i pokroić w plastry, a następnie ułożyć w słoiku naprzemiennie przesypując każdą warstwę cukrem lub zalewając miodem. Słoik należy zakręcić i odstawić w ciepłe miejsce na kilka godzin (4–6 godzin lub na noc). Po tym czasie cebula wypuści sok, który staje się syropem. Syrop można spożywać kilka razy dziennie po  łyżce, jako naturalny sposób na wspomaganie leczenia, zwłaszcza w początkowych stadiach przeziębienia.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Pękające naczynka na nogach, choć z pozoru to jedynie zmiany kosmetyczne, nieleczone mogą prowadzić do rozwoju poważniejszych schorzeń naczyniowych, takich jak przewlekła niewydolność żylna. Pojawianie się pajączków może być spowodowane różnorodnymi czynnikami – od uwarunkowań genetycznych i hormonalnych, przez długotrwałe stanie lub siedzenie, po wpływ stylu życia. Zmiany te często nasilają się u osób otyłych, kobiet w ciąży, oraz pań stosujących antykoncepcję hormonalną. Leczenie pękających naczynek obejmuje szeroką gamę metod — od farmakologicznych opcji, takich jak leki, suplementy i maści wspierające naczynia krwionośne, przez kompresjoterapię, po zabiegi laserowe, które skutecznie zamykają naczynka, eliminując ich widoczność. Oprócz profesjonalnych metod leczenia istnieją również domowe sposoby na redukcję pajączków — masaże nóg, zimne okłady, kąpiele ziołowe oraz zdrowa dieta pomogą skutecznie dbać o zdrowie nóg, oraz zapobiegać powstawaniu nowych zmian naczyniowych.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Zapalenie dziąseł to problem stomatologiczny, który objawia się zazwyczaj bólem, swędzeniem zaczerwienieniem i obrzękiem, a także zwiększoną wrażliwością i krwawieniem dziąseł, szczególnie podczas szczotkowania zębów czy spożywania twardych pokarmów. Przyczyną stanu zapalnego w obrębie jamy ustnej jest najczęściej nagromadzenie płytki bakteryjnej, która – jeśli nie jest regularnie usuwana – przekształca się w kamień nazębny, prowadząc do rozwoju stanu zapalnego. Leczenie chorób przyzębia obejmuje zarówno profesjonalne zabiegi, takie jak usuwanie kamienia nazębnego czy piaskowanie, stosowanie dostępnych bez recepty leków przeciwbólowych oraz domowe metody wspierające regenerację dziąseł. Nie bez znaczenia jest również profilaktyka zdrowia dziąseł obejmująca właściwą higienę jamy ustnej, czyli systematyczne szczotkowanie, nitkowanie zębów oraz stosowanie odpowiednich płynów do płukania ust, które zapobiegną odkładaniu się płytki nazębnej, zapobiegając powstawaniu zapaleń i chroniąc przed poważniejszymi chorobami przyzębia. Bolące dziąsła — przyczyny Ból dziąseł to częsta dolegliwość, która może wynikać ze złych nawyków higienicznych, być następstwem urazów mechanicznych lub poważniejszych schorzeń jamy ustnej.  Niewłaściwa higiena zębów prowadzi do  gromadzenia się płytki bakteryjnej, powodującej stan zapalny dziąseł. Ból dziąseł może być spowodowany urazami mechanicznymi na skutek zbyt intensywnego szczotkowania zębów, używania szczoteczek o zbyt twardym włosiu, lub noszenia protez czy aparatów ortodontycznych. Paradontoza to wymagająca specjalistycznego leczenia choroba przyzębia, która powoduje ból oraz opuchnięcie i tkliwość dziąseł. Powodujący nadmierne napięcie mięśni bruksizm może prowadzić do bolesności dziąseł, a także uszkodzeń zębów.  Ból dziąseł w ciąży Wzrost poziomu estrogenów i progesteronu w czasie ciąży sprawia, że dziąsła stają się bardziej wrażliwe na bakterie i mogą łatwiej ulegać stanom zapalnym. Te zmiany hormonalne zwiększają przepływ krwi do tkanek dziąseł, co powoduje ich obrzęk, zaczerwienienie i bolesność – jest to tzw. ciążowe zapalenie dziąseł. Dodatkowo, w ciąży może wystąpić osłabienie układu odpornościowego, co sprzyja rozwojowi płytki bakteryjnej i infekcjom w jamie ustnej. Ropień na dziąśle Ropień na dziąśle to stan zapalny, który występuje w wyniku nagromadzenia ropy w tkankach dziąsła, zazwyczaj związany z infekcją bakteryjną. Może objawiać się bólem, obrzękiem, zaczerwienieniem oraz obecnością twardego guzka na dziąśle. Często towarzyszy mu także nieprzyjemny zapach z ust oraz ogólne uczucie dyskomfortu. Ropień może powstać w wyniku niezdiagnozowanej próchnicy, urazów, a także chorób przyzębia, takich jak paradontoza.

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Miażdżyca to przewlekła choroba naczyń krwionośnych, charakteryzująca się odkładaniem się blaszek miażdżycowych w ścianach tętnic, co prowadzi do ich zwężenia i utraty elastyczności. Proces ten może dotyczyć zarówno tętnic wieńcowych, szyjnych, mózgowych jak i i obwodowych. Miażdżyca rozwija się stopniowo i przez długi czas może przebiegać bezobjawowo, jednak w miarę postępu choroby, zmniejszenie przepływu krwi do ważnych narządów może prowadzić do poważnych powikłań zdrowotnych, takich jak zawał serca, udar mózgu czy niedokrwienie kończyn. Leczenie miażdżycy może obejmować zarówno stosowanie farmaceutyków, jak i interwencyjne zabiegi medyczne, takie jak angioplastyka bypassy czy endarterektomia. Objawy miażdżycy Objawy miażdżycy mogą się różnić w zależności od lokalizacji i stopnia zaawansowania choroby. Pierwsze symptomy mogą być niezauważalne, dopóki tętnice nie ulegną znacznemu zwężeniu lub zablokowaniu. Ból w klatce piersiowej (dławica piersiowa): zwykle odczuwany jako ucisk, ciężar lub pieczenie w klatce piersiowej. Może promieniować do ramion, szyi, szczęki lub pleców. Duszność: może występować podczas wysiłku lub w spoczynku, gdy serce nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu. Zawał serca: ostry ból w klatce piersiowej, któremu mogą towarzyszyć nudności, zimne poty, zawroty głowy. Przemijające ataki niedokrwienne mózgu (TIA): tymczasowe objawy podobne do udaru, takie jak nagłe osłabienie, drętwienie twarzy lub kończyn, problemy z mówieniem lub widzeniem. Udar mózgu: może wystąpić, gdy przepływ krwi do mózgu zostanie przerwany, co prowadzi do trwałego uszkodzenia mózgu. Chromanie przestankowe: ból, skurcze lub uczucie ciężkości w nogach podczas chodzenia lub ćwiczeń, który ustępuje w spoczynku. Zimne nogi lub stopy: szczególnie w porównaniu z innymi częściami ciała. Rany lub owrzodzenia na stopach lub palcach, które goją się powoli lub nie goją się wcale. Niewydolność nerek: zwężenie tętnic nerkowych objawiające się zmęczeniem, obrzękami czy zmianami w ilości wydalanego moczu. Wszelkie niepokojące objawy sygnalizujące obecność miażdżycy należy niezwłocznie skonsultować z lekarzem, ponieważ jej wczesne wykrycie i leczenie mogą zapobiec poważnym powikłaniom zdrowotnym.