19.06.2025
Czerniak skóry to jeden z najgroźniejszych nowotworów złośliwych, wywodzący się z komórek barwnikowych – melanocytów. Choć rozwija się najczęściej na skórze, może występować także w innych częściach ciała, takich jak błony śluzowe czy gałka oczna. Główną przyczyną jego powstawania jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie UV, zarówno naturalne, jak i sztuczne, np. w solariach. Wczesne rozpoznanie czerniaka znacząco zwiększa szanse na wyleczenie, dlatego tak ważna jest regularna kontrola wszelkich zmian skórnych.
Czerniak to nowotwór skóry o złośliwym charakterze. Wywodzi się z melanocytów – komórek odpowiedzialnych za produkcję melaniny, czyli barwnika nadającego skórze kolor. Choć stanowi tylko niewielki procent wszystkich nowotworów skóry, to charakteryzuje się największą agresywnością i wysokim ryzykiem przerzutów do innych narządów. Czerniak może rozwijać się zarówno w obrębie już istniejących znamion barwnikowych, jak i na zdrowej skórze. Może występować u osób w różnym wieku, choć najczęściej diagnozowany jest u dorosłych między 30. a 60. rokiem życia.
Czerniak na skórze objawia się najczęściej zmianami, które mogą przypominać zwykłe znamiona barwnikowe. Charakterystyczne symptomy wskazujące na czerniaka to asymetria zmiany, nierówne lub postrzępione brzegi, niejednolita barwa, średnica powyżej 6 mm oraz postępujące zmiany w wyglądzie znamienia – jego szybki wzrost, swędzenie, krwawienie lub tworzenie się owrzodzenia. Czerniak może pojawić się na skórze w dowolnym miejscu, także w miejscach rzadko wystawianych na słońce, takich jak okolice paznokci, podeszwy stóp czy skóra owłosiona głowy.
Czerniak skóry rozwija się na skutek nieprawidłowego namnażania się melanocytów, czyli komórek barwnikowych skóry. Główną przyczyną tego procesu jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe (UV), zarówno pochodzące ze słońca, jak i z lamp stosowanych w solariach. Ryzyko zachorowania wzrasta szczególnie u osób, które doznały poparzeń słonecznych, zwłaszcza w dzieciństwie. Istotną rolę odgrywają również czynniki genetyczne – osoby, u których w rodzinie występował czerniak, są bardziej narażone na jego rozwój. Do dodatkowych czynników ryzyka należą: jasna karnacja, duża liczba znamion barwnikowych, obniżona odporność oraz przebyte wcześniej nowotwory skóry. Czerniak może pojawić się także w wyniku mutacji komórkowych, które zachodzą samoistnie, niezależnie od wpływu promieniowania UV.
Rozpoznanie czerniaka opiera się przede wszystkim na ocenie klinicznej zmiany skórnej przez lekarza dermatologa. Podstawowym narzędziem diagnostycznym jest dermatoskopia – nieinwazyjne badanie, które pozwala dokładnie obejrzeć strukturę znamienia w powiększeniu i ocenić jego cechy charakterystyczne. W przypadku podejrzenia czerniaka specjalista może zlecić wykonanie biopsji, czyli pobranie fragmentu zmiany do badania histopatologicznego. To badanie pozwala ostatecznie potwierdzić lub wykluczyć obecność komórek nowotworowych. W bardziej zaawansowanych przypadkach konieczna może być dodatkowa diagnostyka obrazowa (np. USG węzłów chłonnych, tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny), aby sprawdzić, czy nowotwór nie dał przerzutów.
Leczenie czerniaka zależy przede wszystkim od stopnia zaawansowania choroby w momencie rozpoznania. Podstawową i najczęściej stosowaną metodą jest chirurgiczne usunięcie zmiany nowotworowej wraz z marginesem zdrowej tkanki, co ma na celu zapobiegnięcie nawrotom choroby.
Wycięcie czerniaka to podstawowy etap leczenia, jednak na tym proces terapeutyczny się nie kończy. Po zabiegu pacjent pozostaje pod stałą kontrolą lekarską – konieczne są regularne wizyty u dermatologa lub onkologa, badania kontrolne oraz obserwacja blizny pooperacyjnej i całej powierzchni skóry. W zależności od stopnia zaawansowania czerniaka lekarz może zalecić dodatkowe leczenie, takie jak immunoterapia czy terapia celowana, szczególnie jeśli istnieje ryzyko nawrotu lub przerzutów. Istotna jest również edukacja pacjenta w zakresie samokontroli skóry oraz unikania czynników ryzyka – przede wszystkim nadmiernego promieniowania UV.
Czerniak to nowotwór złośliwy o dużym potencjale do tworzenia przerzutów. Komórki nowotworowe mogą rozprzestrzeniać się drogą krwionośną lub limfatyczną do węzłów chłonnych, a także do narządów wewnętrznych – najczęściej płuc, wątroby, mózgu i kości. Przerzuty mogą pojawić się nawet po dłuższym czasie od usunięcia zmiany pierwotnej, dlatego tak ważna jest długofalowa kontrola onkologiczna. Objawy przerzutów czerniaka zależą od lokalizacji i mogą obejmować m.in. duszności, bóle głowy, zaburzenia neurologiczne, utratę masy ciała czy bóle kostne. W przypadku stwierdzenia przerzutów leczenie staje się bardziej złożone i wymaga zastosowania terapii systemowych.
Rokowania w czerniaku skóry w dużej mierze zależą od stopnia zaawansowania choroby w momencie jej zdiagnozowania. Im wcześniej zostanie postawiona diagnoza i wdrożone leczenie, tym większe są szanse na pełne wyleczenie, dlatego tak ogromne znaczenie ma szybka reakcja na podejrzane zmiany skórne, regularna kontrola znamion i świadomość czynników ryzyka. Dzięki postępom w diagnostyce i nowoczesnym metodom leczenia ciągle rosną szanse pacjentów na dłuższe i lepsze życie.
Zapobieganie czerniakowi opiera się przede wszystkim na ochronie skóry przed szkodliwym działaniem promieniowania UV — unikanie intensywnego nasłonecznienia, zwłaszcza w godzinach południowych, oraz stosowanie kremów z wysokim filtrem SPF przez cały rok — nie tylko latem. Należy również unikać korzystania z solarium, które znacząco zwiększa ryzyko rozwoju nowotworów skóry. Osoby o jasnej karnacji, z licznymi znamionami barwnikowymi lub historią czerniaka w rodzinie powinny pozostawać pod regularną opieką dermatologiczną. Równie ważna jest samokontrola – oglądanie skóry i obserwacja zmian, szczególnie pod kątem nowych, nietypowych znamion lub modyfikacji już istniejących. Wczesne wykrycie niepokojącej zmiany to szansa na całkowite wyleczenie, dlatego profilaktyka czerniaka to inwestycja w zdrowie i życie.
Bibliografia:
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Przebarwienia skóry to problem, który dotyka wielu osób – niezależnie od wieku czy typu cery. Mogą mieć różne przyczyny - od nadmiernej ekspozycji na słońce, przez zmiany hormonalne, aż po pozostałości po trądziku. Choć często są jedynie defektem estetycznym, potrafią wpływać na nasze samopoczucie i pewność siebie. Istnieje jednak wiele skutecznych metod, które pomagają rozjaśnić istniejące przebarwienia oraz zapobiegać powstawaniu nowych zmian.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Elektrolity to niezwykle istotne składniki, bez których organizm ludzki nie może prawidłowo funkcjonować. Odpowiadają m.in. za nawodnienie komórek, przewodzenie impulsów nerwowych czy pracę mięśni – w tym serca. Ich niedobór może prowadzić do szeregu nieprzyjemnych objawów, od zmęczenia i skurczów mięśni, po poważniejsze zaburzenia rytmu serca. Zrozumienie przyczyn niedoboru elektrolitów oraz znajomość sposobów ich właściwego uzupełniania to pierwszy krok do skutecznej profilaktyki – szczególnie w okresach zwiększonego ryzyka, np. latem, podczas intensywnych treningów lub w trakcie choroby. Co to są elektrolity? Elektrolity to występujące w organizmie minerały, które po rozpuszczeniu w wodzie przyjmują formę jonów zdolnych do przewodzenia prądu elektrycznego. Należą do nich m.in. sód, potas, magnez, wapń, chlorki i fosforany. Elektrolity odgrywają podstawową rolę w wielu procesach życiowych – regulują gospodarkę wodno-elektrolitową, wspierają prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego i mięśniowego, a także pomagają utrzymać właściwe pH organizmu.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Oparzenia słoneczne to powszechna, ale często bagatelizowana reakcja skóry na nadmierną ekspozycję na promieniowanie UV. Choć zazwyczaj kojarzą się z krótkotrwałym zaczerwienieniem i pieczeniem skóry, mogą prowadzić do poważniejszych konsekwencji zdrowotnych – od odwodnienia, przez uszkodzenia naskórka, aż po zwiększone ryzyko nowotworów skóry, w tym czerniaka. Na oparzenia słoneczne szczególnie narażone są osoby o jasnej karnacji, dzieci oraz osoby długotrwale przebywające na słońcu w godzinach największego nasłonecznienia. Odpowiednie postępowanie po wystąpieniu oparzenia oraz skuteczna profilaktyka mogą zapobiec nieprzyjemnym następstwom opalania.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Tarczyca to mały, ale niezwykle ważny gruczoł, który wpływa na niemal każdy aspekt funkcjonowania organizmu – od metabolizmu, przez nastrój, aż po pracę serca. Problemy z tarczycą mogą pojawić się na różnych etapach życia i często objawiają się w sposób nieoczywisty, co utrudnia szybkie rozpoznanie. Zaburzenia pracy tarczycy, takie jak nadczynność czy niedoczynność, mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, dlatego tak ważna jest znajomość przyczyn chorób tarczycy, sposobów ich diagnozowania oraz dostępnych metod leczenia, które pozwalają skutecznie przywrócić równowagę hormonalną i poprawić samopoczucie. Co to jest tarczyca? Tarczyca to niewielki gruczoł położony u podstawy szyi, przypominający kształtem motyla. Jest odpowiedzialna za produkcję hormonów, które regulują tempo przemiany materii, wpływają na pracę serca, układu nerwowego oraz wiele innych procesów w organizmie. Prawidłowe funkcjonowanie tarczycy jest bardzo istotne dla utrzymania zdrowia i dobrego samopoczucia. Za co odpowiada tarczyca? Funkcje tarczycy Tarczyca to gruczoł, który wytwarza hormony wpływające na wiele procesów życiowych. Jej główne funkcje to regulacja metabolizmu, wspieranie pracy układu sercowo-naczyniowego oraz wpływ na rozwój i funkcjonowanie układu nerwowego. Hormony tarczycy pomagają też utrzymać odpowiednią temperaturę ciała oraz mają znaczenie dla zdrowia kości i mięśni. Dzięki nim organizm efektywnie wykorzystuje energię, co przekłada się na dobre samopoczucie i zdrowie. Najważniejsze funkcje tarczycy: regulacja tempa przemiany materii (metabolizmu), wpływ na pracę serca i układ krążenia, wspieranie prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego, kontrola temperatury ciała, udział w rozwoju i regeneracji mięśni oraz kości, wpływ na wzrost i rozwój organizmu, zwłaszcza u dzieci. Jaki hormon produkuje tarczyca? Tarczyca wytwarza kilka hormonów, które mają ważne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Najważniejsze z nich to: tyroksyna (T4), trójjodotyronina (T3), kalcytonina Tyroksyna (T4) to główny hormon tarczycy, który wpływa na tempo przemiany materii, energię komórek oraz rozwój narządów. W organizmie część T4 przekształca się w aktywną formę T3. Trójjodotyronina (T3) to aktywniejsza forma hormonu, bezpośrednio regulująca metabolizm i wpływająca na funkcje serca, układu nerwowego oraz mięśni. Kalcytonina jest hormonem odpowiedzialnym za regulację poziomu wapnia we krwi, wspierający zdrowie kości i przeciwdziałający nadmiernemu uwalnianiu wapnia z kości.
czytaj