Nieregularne zmiany barwnikowe skóry mogą być oznaką czerniaka – raka skóry będącego wynikiem nadmiernej ekspozycji na promieniowanie UV. Kosmetyki przeciwsłoneczne zapewniające wysoką ochronę znajdziesz w Aptece Centralnej.

19.06.2025

Czerniak skóry – przyczyny raka skóry, objawy, leczenie

Czerniak skóry to jeden z najgroźniejszych nowotworów złośliwych, wywodzący się z komórek barwnikowych – melanocytów. Choć rozwija się najczęściej na skórze, może występować także w innych częściach ciała, takich jak błony śluzowe czy gałka oczna. Główną przyczyną jego powstawania jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie UV, zarówno naturalne, jak i sztuczne, np. w solariach. Wczesne rozpoznanie czerniaka znacząco zwiększa szanse na wyleczenie, dlatego tak ważna jest regularna kontrola wszelkich zmian skórnych.

Co to jest czerniak?

Czerniak to nowotwór skóry o złośliwym charakterze. Wywodzi się z melanocytów – komórek odpowiedzialnych za produkcję melaniny, czyli barwnika nadającego skórze kolor. Choć stanowi tylko niewielki procent wszystkich nowotworów skóry, to charakteryzuje się największą agresywnością i wysokim ryzykiem przerzutów do innych narządów. Czerniak może rozwijać się zarówno w obrębie już istniejących znamion barwnikowych, jak i na zdrowej skórze. Może występować u osób w różnym wieku, choć najczęściej diagnozowany jest u dorosłych między 30. a 60. rokiem życia. 

Objawy czerniaka

Czerniak na skórze objawia się najczęściej zmianami, które mogą przypominać zwykłe znamiona barwnikowe. Charakterystyczne symptomy wskazujące na czerniaka to asymetria zmiany, nierówne lub postrzępione brzegi, niejednolita barwa, średnica powyżej 6 mm oraz postępujące zmiany w wyglądzie znamienia – jego szybki wzrost, swędzenie, krwawienie lub tworzenie się owrzodzenia. Czerniak może pojawić się na skórze w dowolnym miejscu, także w miejscach rzadko wystawianych na słońce, takich jak okolice paznokci, podeszwy stóp czy skóra owłosiona głowy. 

  • Asymetryczny kształt zmiany skórnej.
  • Nierówne, postrzępione brzegi.
  • Niejednolity kolor.
  • Średnica powyżej 6 mm,
  • Szybki wzrost, zmiana kształtu lub koloru znamienia.
  • Swędzenie, pieczenie, krwawienie lub owrzodzenie zmiany.
  • Pojawienie się nowej zmiany na skórze, szczególnie zmiany różniącej się wyglądem od innych znamion.

Przyczyny czerniaka

Czerniak skóry rozwija się na skutek nieprawidłowego namnażania się melanocytów, czyli komórek barwnikowych skóry. Główną przyczyną tego procesu jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe (UV), zarówno pochodzące ze słońca, jak i z lamp stosowanych w solariach. Ryzyko zachorowania wzrasta szczególnie u osób, które doznały poparzeń słonecznych, zwłaszcza w dzieciństwie. Istotną rolę odgrywają również czynniki genetyczne – osoby, u których w rodzinie występował czerniak, są bardziej narażone na jego rozwój. Do dodatkowych czynników ryzyka należą: jasna karnacja, duża liczba znamion barwnikowych, obniżona odporność oraz przebyte wcześniej nowotwory skóry. Czerniak może pojawić się także w wyniku mutacji komórkowych, które zachodzą samoistnie, niezależnie od wpływu promieniowania UV.

Diagnostyka – jak rozpoznać czerniaka?

Rozpoznanie czerniaka opiera się przede wszystkim na ocenie klinicznej zmiany skórnej przez lekarza dermatologa. Podstawowym narzędziem diagnostycznym jest dermatoskopia – nieinwazyjne badanie, które pozwala dokładnie obejrzeć strukturę znamienia w powiększeniu i ocenić jego cechy charakterystyczne. W przypadku podejrzenia czerniaka specjalista może zlecić wykonanie biopsji, czyli pobranie fragmentu zmiany do badania histopatologicznego. To badanie pozwala ostatecznie potwierdzić lub wykluczyć obecność komórek nowotworowych. W bardziej zaawansowanych przypadkach konieczna może być dodatkowa diagnostyka obrazowa (np. USG węzłów chłonnych, tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny), aby sprawdzić, czy nowotwór nie dał przerzutów. 

Czerniak leczenie

Leczenie czerniaka zależy przede wszystkim od stopnia zaawansowania choroby w momencie rozpoznania. Podstawową i najczęściej stosowaną metodą jest chirurgiczne usunięcie zmiany nowotworowej wraz z marginesem zdrowej tkanki, co ma na celu zapobiegnięcie nawrotom choroby. 

Wycięcie czerniaka i co dalej?

Wycięcie czerniaka to podstawowy etap leczenia, jednak na tym proces terapeutyczny się nie kończy. Po zabiegu pacjent pozostaje pod stałą kontrolą lekarską – konieczne są regularne wizyty u dermatologa lub onkologa, badania kontrolne oraz obserwacja blizny pooperacyjnej i całej powierzchni skóry. W zależności od stopnia zaawansowania czerniaka lekarz może zalecić dodatkowe leczenie, takie jak immunoterapia czy terapia celowana, szczególnie jeśli istnieje ryzyko nawrotu lub przerzutów. Istotna jest również edukacja pacjenta w zakresie samokontroli skóry oraz unikania czynników ryzyka – przede wszystkim nadmiernego promieniowania UV. 

Czerniak przerzuty

Czerniak to nowotwór złośliwy o dużym potencjale do tworzenia przerzutów. Komórki nowotworowe mogą rozprzestrzeniać się drogą krwionośną lub limfatyczną do węzłów chłonnych, a także do narządów wewnętrznych – najczęściej płuc, wątroby, mózgu i kości. Przerzuty mogą pojawić się nawet po dłuższym czasie od usunięcia zmiany pierwotnej, dlatego tak ważna jest długofalowa kontrola onkologiczna. Objawy przerzutów czerniaka zależą od lokalizacji i mogą obejmować m.in. duszności, bóle głowy, zaburzenia neurologiczne, utratę masy ciała czy bóle kostne. W przypadku stwierdzenia przerzutów leczenie staje się bardziej złożone i wymaga zastosowania terapii systemowych.

Czerniak rokowania

Rokowania w czerniaku skóry w dużej mierze zależą od stopnia zaawansowania choroby w momencie jej zdiagnozowania. Im wcześniej zostanie postawiona diagnoza i wdrożone leczenie, tym większe są szanse na pełne wyleczenie, dlatego tak ogromne znaczenie ma szybka reakcja na podejrzane zmiany skórne, regularna kontrola znamion i świadomość czynników ryzyka. Dzięki postępom w diagnostyce i nowoczesnym metodom leczenia ciągle rosną szanse pacjentów na dłuższe i lepsze życie.

Profilaktyka czerniaka

Zapobieganie czerniakowi opiera się przede wszystkim na ochronie skóry przed szkodliwym działaniem promieniowania UV — unikanie intensywnego nasłonecznienia, zwłaszcza w godzinach południowych, oraz stosowanie kremów z wysokim filtrem SPF przez cały rok — nie tylko latem. Należy również unikać korzystania z solarium, które znacząco zwiększa ryzyko rozwoju nowotworów skóry. Osoby o jasnej karnacji, z licznymi znamionami barwnikowymi lub historią czerniaka w rodzinie powinny pozostawać pod regularną opieką dermatologiczną. Równie ważna jest samokontrola – oglądanie skóry i obserwacja zmian, szczególnie pod kątem nowych, nietypowych znamion lub modyfikacji już istniejących. Wczesne wykrycie niepokojącej zmiany to szansa na całkowite wyleczenie, dlatego profilaktyka czerniaka to inwestycja w zdrowie i życie.


Bibliografia:

  1. Borkowska B., Kardynał A. i inni, Czerniak u osób korzystających z urządzeń opalających emitujących promienie UV (solariów), Przegl Dermatol 2013, 100, 345–352.
  2. Chowaniec Z., Czerniak – problemy diagnostyczno-terapeutyczne w praktyce kosmetologa, Kosmetologia Estetyczna, 3 / 2018 / vol. 7.
  3. Janus M., Rzepka Z., Kaleta P., Wrześniok D.M., Czerniak złośliwy – epidemiologia, patogeneza, diagnostyka i innowacyjne metody terapeutyczne, Farm Pol, 2023, 79(8): 483–493.
  4. Polkowski W., Rola chirurgii w diagnostyce i leczeniu czerniaków o zaawansowaniu miejscoworegionalnym, Lublin 2018, online: http://konferencje.pzwl.pl/download/czerniak/Rola%20chirurgii%20w%20diagnostyce%20i%20leczeniu%20czerniak%C3%B3w%2018%20kwietnia.pdf [dostęp: 05.06.2025]
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król – redaktor naczelna z ponad 10-letnim doświadczeniem, specjalizująca się w tworzeniu treści produktowych oraz artykułów o tematyce medycznej. Przez lata miała okazję współpracować z różnymi firmami z branży zdrowia i farmacji, dostarczając merytoryczne i angażujące teksty. Jej pasją jest przekształcanie skomplikowanych zagadnień medycznych w przystępne treści, które pomagają czytelnikom lepiej zrozumieć świat zdrowia i dbania o siebie.


PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

Skaza białkowa – co to takiego, jakie daje objawy i jak ją skutecznie leczyć?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Skaza białkowa – co to takiego, jakie daje objawy i jak ją skutecznie leczyć?

Skaza białkowa to potoczny termin określający alergię na białka mleka krowiego występującą u niemowląt i małych dzieci. Objawia się zazwyczaj suchymi i szorstkimi plamami na skórze, głównie na twarzy, a także dolegliwościami ze strony układu pokarmowego. Wczesne rozpoznanie symptomów oraz odpowiednie leczenie i dieta eliminacyjna mogą przywrócić dziecku zdrowie i komfort. Alergia na białka mleka krowiego – przyczyny skazy białkowej Główną przyczyną skazy białkowej jest niedojrzały jeszcze układ odpornościowy dziecka, który błędnie rozpoznaje niektóre białka zawarte w mleku – takie jak kazeina czy beta-laktoglobulina – jako zagrożenie. W efekcie organizm uruchamia reakcję obronną, prowadzącą do wystąpienia objawów alergicznych. Do rozwoju skazy białkowej może przyczynić się również dziedziczność – jeśli jedno lub oboje rodzice mają alergie, ryzyko pojawienia się nietolerancji białka mleka u dziecka znacznie wzrasta. 

czytaj
Udar słoneczny - objawy, postępowanie i zapobieganie
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Udar słoneczny - objawy, postępowanie i zapobieganie

Lato sprzyja spędzaniu czasu na świeżym powietrzu, jednak intensywne promieniowanie słoneczne może być niebezpieczne dla zdrowia. Udar słoneczny to poważna reakcja organizmu na przegrzanie, która może prowadzić do groźnych powikłań, zwłaszcza u dzieci, seniorów i osób cierpiących na choroby przewlekłe. Objawia się m.in. wysoką gorączką, nudnościami, zawrotami głowy i zaburzeniami świadomości. Szybkie rozpoznanie objawów, odpowiednie postępowanie oraz stosowanie prostych zasad profilaktyki pozwolą uniknąć przegrzania organizmu i cieszyć się słońcem w pełni bezpiecznie.

czytaj
Co oznacza białko w moczu? Objawy i przyczyny białkomoczu
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Co oznacza białko w moczu? Objawy i przyczyny białkomoczu

Obecność białka w moczu, zwana białkomoczem, to sygnał, którego nie należy ignorować. Choć niewielkie ilości mogą pojawiać się przejściowo – np. po wysiłku fizycznym czy w czasie infekcji – utrzymujące się podwyższone stężenie białka może świadczyć o problemach z nerkami lub innymi schorzeniami ogólnoustrojowymi.  Norma białka w moczu U zdrowej osoby mocz zawiera jedynie śladowe ilości białka – zazwyczaj nieprzekraczające 150 mg na dobę. W badaniu ogólnym moczu prawidłowy wynik to „brak” lub „śladowe ilości” białka. Wynik powyżej normy może wskazywać na przejściowe zaburzenia (np. wysiłek fizyczny, stres, gorączkę) lub być objawem chorób nerek i układu moczowego. W przypadku podwyższonego stężenia białka konieczna może być dalsza diagnostyka, w tym badanie dobowej zbiórki moczu lub testy laboratoryjne wykrywające białkomocz selektywny i nieselektywny. Rodzaje białkomoczu Białkomocz, czyli obecność białka w moczu, może mieć różne mechanizmy powstawania i przybierać różne postaci. Rozróżnienie rodzaju białkomoczu ma istotne znaczenie diagnostyczne, ponieważ pomaga określić przyczynę problemu i dobrać odpowiednie leczenie. Białkomocz czynnościowy (przemijający) – pojawia się przejściowo, np. po wysiłku fizycznym, w czasie gorączki, stresu czy odwodnienia. Nie świadczy o uszkodzeniu nerek i zwykle ustępuje samoistnie. Białkomocz ortostatyczny (posturalny) – występuje głównie u dzieci i młodzieży. Białko pojawia się w moczu w ciągu dnia, a znika po nocy spędzonej w pozycji leżącej. Ma łagodny przebieg i nie wymaga leczenia. Białkomocz kłębuszkowy – wynika z uszkodzenia kłębuszków nerkowych, które odpowiadają za filtrację krwi. W tej grupie wyróżniamy: białkomocz selektywny (utrata głównie małych białek (np. albumin) - zwykle w mniej zaawansowanych chorobach) i nieseektywny (utrata różnych typów białek, także większych cząsteczek - świadczy o poważniejszym uszkodzeniu nerek). Białkomocz cewkowy – spowodowany uszkodzeniem cewek nerkowych, które nie są w stanie prawidłowo wchłaniać przefiltrowanych białek. Występuje m.in. w toksycznych uszkodzeniach nerek czy chorobach metabolicznych. Białkomocz z przeładowania (nadmiarowy) – pojawia się, gdy we krwi występuje nadmiar pewnych białek (np. w szpiczaku mnogim – białko Bence’a-Jonesa), które przenikają do moczu mimo prawidłowej pracy nerek. Białkomocz mieszany – zawiera cechy kilku typów jednocześnie i wskazuje na złożony mechanizm powstawania, często przy ciężkich i przewlekłych chorobach nerek. Rozpoznanie rodzaju białkomoczu wymaga dokładnych badań – m.in. analizy ogólnej moczu, pomiaru dobowej utraty białka oraz badań laboratoryjnych krwi. Białko w moczu objawy Obecność białka w moczu, zwłaszcza we wczesnym stadium, często przebiega bezobjawowo i jest wykrywana jedynie podczas badania ogólnego moczu. W miarę postępu choroby, gdy białkomocz osiąga wyższe wartości, mogą pojawić się niespecyficzne objawy wynikające z utraty białek osoczowych i pogarszającej się funkcji nerek. Dochodzi wtedy m.in. do zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, spadku ciśnienia onkotycznego krwi i zatrzymywania płynów w organizmie. U pacjentów mogą występować również objawy ogólne związane z toczącym się stanem zapalnym lub współistniejącą chorobą nerek. Obrzęki Pieniący się mocz Zmniejszona ilość moczu Uczucie zmęczenia Nadciśnienie tętnicze

czytaj
Ból stawów – przyczyny, sposoby leczenia i profilaktyka
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ból stawów – przyczyny, sposoby leczenia i profilaktyka

Ból stawów to problem zdrowotny, który może znacząco obniżyć jakość życia i ograniczać codzienną aktywność. Objawia się dyskomfortem, sztywnością, obrzękiem, a niekiedy także zaczerwienieniem w obrębie stawów. Może mieć charakter ostry lub przewlekły, a jego przyczyny upatruje się w przeciążeniach mechanicznych, chorobach zapalnych oraz zmianach zwyrodnieniowych. Podstawowe znaczenie w redukcji bólu ma trafna diagnoza oraz odpowiednio dobrane leczenie, które może obejmować zarówno farmakoterapię, jak i domowe sposoby. Nie bez znaczenia jest również profilaktyka, która pozwala ograniczyć ryzyko nawrotów oraz spowolnić postęp dolegliwości. Jak bolą stawy? Ból stawów może przyjmować różne formy, w zależności od jego przyczyny i lokalizacji. Najczęściej opisywany jest jako uczucie sztywności, kłucia, pieczenia lub tępego, rozlanego bólu, który nasila się podczas ruchu lub obciążenia stawu. W niektórych przypadkach może występować również ból spoczynkowy, szczególnie w nocy lub nad ranem, co jest charakterystyczne dla chorób zapalnych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów. Dolegliwości mogą obejmować jeden lub kilka stawów, a ich nasilenie bywa zmienne – od łagodnego dyskomfortu po silny, unieruchamiający ból. Często towarzyszą im objawy dodatkowe, takie jak obrzęk, zaczerwienienie, ograniczenie zakresu ruchu czy uczucie przeskakiwania w stawie. Charakter bólu może stanowić istotną wskazówkę diagnostyczną i pomóc w ustaleniu jego źródła. Ból stawów przyczyny Ból stawów może wynikać z czynników mechanicznych, zapalnych lub zwyrodnieniowych. Jedną z najczęstszych przyczyn są choroby zwyrodnieniowe stawów, które pojawiają się wraz z wiekiem, na skutek zużycia chrząstki stawowej. Równie często ból stawów towarzyszy stanom zapalnym, takim jak reumatoidalne zapalenie stawów, dna moczanowa czy toczeń rumieniowaty układowy. Dolegliwości mogą być również efektem urazów – skręceń, zwichnięć czy przeciążeń związanych z intensywną aktywnością fizyczną. Czasami ból stawów ma charakter wtórny i towarzyszy innym schorzeniom ogólnoustrojowym. Najczęstsze przyczyny bólu stawów: choroba zwyrodnieniowa stawów, reumatoidalne zapalenie stawów i inne choroby autoimmunologiczne, dna moczanowa (podagra), urazy mechaniczne: skręcenia, zwichnięcia, przeciążenia, infekcje wirusowe lub bakteryjne, zaburzenia metaboliczne i hormonalne.

czytaj