Utrudniający chodzenie ból pięty to częsty objaw ostrogi piętowej. Przynoszące ulgę żele przeciwbólowe i przeciwzapalne znajdziesz w Aptece Centralnej.

22.07.2025

Ostroga piętowa przyczyny, objawy i leczenie

Ostry, przeszywający ból w okolicy pięty, nasilający się zwłaszcza rano lub po dłuższym odpoczynku, może być objawem ostrogi piętowej. Choć nazwa sugeruje wyraźną zmianę kostną, ostroga piętowa to przede wszystkim wynik przewlekłego stanu zapalnego w obrębie rozcięgna podeszwowego. Problem ten dotyka zarówno osoby aktywne fizycznie, jak i prowadzące siedzący tryb życia, a jego przyczyny są często związane z przeciążeniem, niewłaściwym obuwiem lub wadami postawy. 

Co to jest ostroga piętowa?

Ostroga piętowa to potoczna nazwa narośli kostnej, która tworzy się na dolnej lub tylnej powierzchni kości piętowej. Powstaje na skutek długotrwałego przeciążenia i mikrourazów w miejscu przyczepu rozcięgna podeszwowego lub ścięgna Achillesa. Choć sama narośl może być widoczna na zdjęciu rentgenowskim, to ból, który jej towarzyszy, wynika głównie z przewlekłego stanu zapalnego tkanek miękkich otaczających piętę. Ostroga piętowa często rozwija się stopniowo i może przez długi czas nie dawać wyraźnych objawów, aż do momentu, gdy staje się źródłem silnego, kłującego bólu utrudniającego chodzenie. 

Ostroga piętowa przyczyny

Główną przyczyną powstawania ostrogi piętowej jest długotrwałe przeciążenie stopy, zwłaszcza w obrębie rozcięgna podeszwowego – struktury łączącej piętę z palcami, odpowiadającej za prawidłowe podparcie stopy podczas chodzenia. Powtarzające się mikrourazy i napięcia prowadzą do stanu zapalnego, a w konsekwencji do odkładania się złogów wapnia w miejscu przyczepu ścięgien, co z czasem tworzy charakterystyczną narośl kostną.

Do najczęstszych czynników ryzyka należą:

  • nadwaga lub otyłość, które zwiększają nacisk na piętę,
  • długotrwałe stanie lub chodzenie, zwłaszcza po twardych nawierzchniach,
  • niewłaściwe obuwie, szczególnie z cienką podeszwą i brakiem amortyzacji,
  • wady postawy i płaskostopie, które zaburzają rozkład sił w stopie,
  • intensywna aktywność fizyczna, np. bieganie, skakanie czy sporty halowe.

Ostroga piętowa może rozwinąć się również z wiekiem, w wyniku naturalnego zużycia tkanek. Wczesne rozpoznanie i odpowiednia profilaktyka pozwalają ograniczyć postęp zmian i zmniejszyć dolegliwości bólowe.

Ostroga piętowa objawy

Najbardziej charakterystycznym objawem ostrogi piętowej jest ból w okolicy pięty, który pojawia się podczas chodzenia, stania, a często również po dłuższym odpoczynku – np. rano przy wstawaniu z łóżka. Ból ten ma zwykle kłujący, piekący charakter i może przypominać uczucie nadepnięcia na gwóźdź. W miarę postępu dolegliwości staje się on bardziej uporczywy i może utrudniać codzienne funkcjonowanie.

Typowe objawy ostrogi piętowej to:

  • ból zlokalizowany na spodzie pięty (rzadziej z tyłu),
  • nasilenie bólu po dłuższym odpoczynku (tzw. ból startowy),
  • uczucie sztywności i napięcia w stopie,
  • trudność w poruszaniu się po dłuższym chodzeniu lub staniu,
  • możliwe zgrubienie lub uczucie „guzka” pod piętą.

Objawy mogą mieć charakter przewlekły lub okresowy, a ich nasilenie często zależy od poziomu aktywności, masy ciała i rodzaju noszonego obuwia. 

Diagnozowanie ostrogi piętowej

Rozpoznanie ostrogi piętowej opiera się przede wszystkim na ocenie objawów klinicznych oraz wywiadzie medycznym. Lekarz analizuje charakter bólu, jego lokalizację oraz czynniki, które go nasilają. W trakcie badania palpacyjnego może również stwierdzić tkliwość w okolicy pięty i ograniczenie ruchomości stopy. Aby potwierdzić diagnozę i ocenić stopień zaawansowania zmian, wykonuje się badanie RTG stopy, które pozwala uwidocznić charakterystyczną narośl kostną na kości piętowej. W niektórych przypadkach zalecane jest również USG lub rezonans magnetyczny, zwłaszcza gdy konieczna jest dokładniejsza ocena tkanek miękkich, takich jak rozcięgno podeszwowe. Wczesna diagnoza ostrogi piętowej jest ważna dla skutecznego leczenia – pozwala wdrożyć odpowiednie działania, zanim dolegliwości staną się przewlekłe i znacząco utrudnią codzienne funkcjonowanie. 

Ostroga piętowa RTG

RTG stopy to podstawowe badanie obrazowe stosowane w diagnostyce ostrogi piętowej. Wykonuje się je najczęściej w projekcji bocznej, która umożliwia dokładne uwidocznienie tylnej i dolnej części kości piętowej – miejsc, gdzie najczęściej lokalizują się zmiany kostne. W tej projekcji dobrze widoczna jest charakterystyczna, haczykowata narośl, będąca wynikiem odkładania się wapnia w miejscu przewlekłego stanu zapalnego. Choć zdjęcie rentgenowskie pozwala potwierdzić obecność ostrogi, należy pamiętać, że u niektórych pacjentów ostroga może być widoczna na RTG, ale nie wywołuje bólu, natomiast u innych dolegliwości są znaczne mimo braku wyraźnych zmian radiologicznych. Dlatego RTG w projekcji bocznej jest pomocnym narzędziem diagnostycznym, ale zawsze powinno być oceniane w połączeniu z objawami klinicznymi i badaniem fizykalnym.

Leczenie ostrogi piętowej

Leczenie ostrogi piętowej ma na celu złagodzenie bólu, zmniejszenie stanu zapalnego oraz przywrócenie prawidłowej funkcji stopy. W większości przypadków skuteczne okazuje się leczenie zachowawcze, które łączy kilka metod. Podstawą terapii są leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (np. z ibuprofenem czy diklofenakiem), dostępne w formie tabletek, maści lub żeli. Równie ważne jest odciążenie pięty – warto sięgnąć po specjalne wkładki ortopedyczne, podpiętki żelowe lub obuwie z odpowiednią amortyzacją, które zmniejszają nacisk na bolesne miejsce.

Pomocne mogą być również:

  • ćwiczenia rozciągające mięśnie łydek i rozcięgno podeszwowe,
  • fizjoterapia (np. ultradźwięki, fala uderzeniowa, laseroterapia),
  • zimne okłady w celu zmniejszenia bólu i obrzęku,
  • unikanie przeciążeń i długiego stania.

W przypadku braku poprawy po kilku miesiącach leczenia zachowawczego lekarz może rozważyć blokadę sterydową, a w rzadkich i zaawansowanych przypadkach – zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu ostrogi. Wczesne wdrożenie leczenia i zmiana codziennych nawyków znacząco zwiększają szansę na złagodzenie objawów i uniknięcie operacji. 

Maść na ostrogi piętowe

Maści to popularna i łatwo dostępna forma wsparcia w łagodzeniu dolegliwości bólowych i stanu zapalnego. Ich działanie opiera się na składnikach przeciwzapalnych i przeciwbólowych, takich jak diklofenak, ibuprofen czy ketoprofen, które po miejscowym zastosowaniu przynoszą ulgę bez obciążania układu pokarmowego. W aptekach dostępne są również preparaty z dodatkiem substancji rozgrzewających (np. kapsaicyna) lub chłodzących (np. mentol), które poprawiają krążenie, rozluźniają napięte tkanki i wspomagają regenerację. Niektóre maści zawierają także naturalne ekstrakty z żywokostu, arniki czy kasztanowca, które łagodzą obrzęki i wspierają leczenie stanów zapalnych. Stosowanie maści warto połączyć z masażem bolesnego miejsca oraz zabiegami fizykoterapeutycznymi lub ćwiczeniami rozciągającymi. Choć same maści nie usuną przyczyny ostrogi piętowej, to mogą znacząco zmniejszyć dyskomfort i poprawić jakość codziennego funkcjonowania.

Ostroga piętowa rehabilitacja

W leczeniu ostrogi piętowej ogromne znaczenie mają zabiegi fizykoterapeutyczne, które pomagają złagodzić ból, zmniejszyć stan zapalny i przyspieszyć proces gojenia. Wśród najczęściej stosowanych i najbardziej skutecznych metod rehabilitacyjnych znajdują się: fala uderzeniowa, ultradźwięki, laseroterapia, elektroterapia i miejscowa krioterapia.

  • Fala uderzeniowa (ESWT) – jedna z najskuteczniejszych form terapii ostrogi piętowej. Działa przeciwbólowo, pobudza mikrokrążenie i stymuluje naturalne procesy naprawcze tkanek. Już po kilku zabiegach pacjenci często odczuwają znaczną poprawę.
  • Ultradźwięki – wykorzystywane do głębokiego mikromasażu tkanek. Działają przeciwzapalnie, poprawiają ukrwienie i przyspieszają regenerację uszkodzonych struktur.
  • Laseroterapia – redukuje ból, zmniejsza stan zapalny i wspomaga regenerację na poziomie komórkowym. Jest bezbolesna i dobrze tolerowana.
  • Elektroterapia (np. TENS) – przynosi ulgę w bólu poprzez stymulację nerwów i wpływ na napięcie mięśniowe.
  • Krioterapia miejscowa – działa przeciwobrzękowo i zmniejsza ból, szczególnie w fazie ostrej.

Zabiegi te są bezpieczne, nieinwazyjne i często stosowane w połączeniu, w zależności od nasilenia objawów i indywidualnych potrzeb pacjenta. Regularna rehabilitacja pod okiem fizjoterapeuty może znacząco skrócić czas leczenia ostrogi piętowej i zapobiec jej nawrotom.


Bibliografia:

  1. Dega W., Ortopedia i rehabilitacja, PZWL, 2022.
  2. Dziak A., Zamknięte uszkodzenia tkanek miękkich narządu ruchu. PZWL Warszawa 1985.
  3. Łukowicz, M. , Weber-Rajek, M. , Ciechanowska, K. , Włodarkiewicz, A.; Ocena skuteczności laseroterapii niskoenergetycznej i fonoforezy w leczeniu objawów ostrogi piętowej; Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria
    Biomedyczna  Vol. 15, nr 4 , 340-343, 2009.
  4. Strzyżewski H., Zniekształcenia i choroby ścięgien, więzadeł i tkanki łącznej w: Ortopedia i Rehabilitacja, red. W.Dega, PZWL  t.2, 656, Warszawa 1984.
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król – redaktor naczelna z ponad 10-letnim doświadczeniem, specjalizująca się w tworzeniu treści produktowych oraz artykułów o tematyce medycznej. Przez lata miała okazję współpracować z różnymi firmami z branży zdrowia i farmacji, dostarczając merytoryczne i angażujące teksty. Jej pasją jest przekształcanie skomplikowanych zagadnień medycznych w przystępne treści, które pomagają czytelnikom lepiej zrozumieć świat zdrowia i dbania o siebie.


PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

Włókniaki – przyczyny, rozpoznanie i usuwanie
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Włókniaki – przyczyny, rozpoznanie i usuwanie

Włókniaki to zmiany skórne, które, choć zazwyczaj są niegroźne, potrafią budzić niepokój i wątpliwości. Pojawiają się zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, niezależnie od wieku, a ich obecność może być związana z predyspozycjami genetycznymi, zmianami hormonalnymi lub podrażnieniami mechanicznymi skóry. W większości przypadków mają charakter łagodny, jednak ze względu na ich wygląd i umiejscowienie wiele osób decyduje się na ich usunięcie. Jak wygląda włókniak? Włókniak to niewielka, miękka lub twarda grudka na skórze, o kolorze zbliżonym do naturalnego odcienia ciała lub nieco ciemniejszy – beżowy, brunatny bądź różowy. Zmiana może być pojedyncza lub występować w większej liczbie, zwłaszcza w miejscach narażonych na tarcie, takich jak szyja, pachy, pachwiny, powieki czy okolice pod biustem. Włókniaki rosną powoli i nie powodują bólu ani świądu, choć w wyniku podrażnienia mogą ulec zaczerwienieniu lub stanowić defekt estetyczny.

czytaj
Stopa cukrzycowa – przyczyny, objawy, leczenie
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Stopa cukrzycowa – przyczyny, objawy, leczenie

ZSC czyli Zespół Stopy Cukrzycowej to jedno z najpoważniejszych powikłań cukrzycy, które może prowadzić do trudno gojących się ran, infekcji, a nawet amputacji kończyny. Schorzenie to rozwija się powoli, często niezauważalnie, w wyniku zaburzeń krążenia i uszkodzenia nerwów obwodowych. Charakterystyczne objawy, takie jak drętwienie, mrowienie czy owrzodzenia na stopach, wymagają szybkiej diagnostyki i odpowiedniego leczenia. Wczesne rozpoznanie oraz właściwa pielęgnacja stóp mogą pomóc zapobiec powikłaniom i poprawić jakości życia osób z cukrzycą. Stopa cukrzycowa co to?  Stopa cukrzycowa nie jest pojedynczym schorzeniem, lecz poważnym powikłaniem cukrzycy, wymagającym kompleksowej opieki medycznej i właściwej profilaktyki. ZSC to zespół zmian chorobowych występujących w obrębie stóp u osób chorujących na cukrzycę. Jest wynikiem długotrwale utrzymującego się podwyższonego poziomu glukozy we krwi, który prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i nerwów. W efekcie dochodzi do pogorszenia ukrwienia tkanek oraz zaburzeń czucia, co sprzyja powstawaniu ran, owrzodzeń i infekcji.  Jak wygląda stopa cukrzycowa? Objawy stopy cukrzycowej Objawy stopy cukrzycowej mogą przybierać różne formy, w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Początkowo pojawia się uczucie drętwienia, mrowienia lub pieczenia stóp, wynikające z uszkodzenia nerwów obwodowych. Skóra może być sucha, cienka i podatna na pęknięcia, a drobne otarcia czy skaleczenia często goją się znacznie wolniej niż u osób zdrowych. W bardziej zaawansowanych stadiach pojawiają się trudno gojące się owrzodzenia, przebarwienia skóry, deformacje palców oraz nieprzyjemny zapach świadczący o infekcji. Charakterystycznym objawem jest także utrata czucia bólu, przez co pacjent może nie zauważyć powstających ran, co dodatkowo zwiększa ryzyko powikłań. Uczucie drętwienia, mrowienia lub pieczenia stóp. Sucha, cienka i podatna na pęknięcia skóra stóp. Wolne gojenie się ran, otarć i skaleczeń. Obecność owrzodzeń lub trudno gojące się rany. Przebarwienia skóry i zmiany w wyglądzie stóp. Deformacje palców (np. palce młotkowate). Nieprzyjemny zapach stóp świadczący o infekcji. Utrata czucia bólu. W zaawansowanych przypadkach – martwica tkanek.

czytaj
PMS – czym jest zespół napięcia przedmiesiączkowego i jak sobie z nim radzić?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

PMS – czym jest zespół napięcia przedmiesiączkowego i jak sobie z nim radzić?

Zespół napięcia przedmiesiączkowego, znany szerzej jako PMS (ang. premenstrual syndrome), to zjawisko, które dotyczy nawet 70–80% kobiet w wieku rozrodczym. Choć dla jednych to tylko drobna niedogodność, dla innych może oznaczać prawdziwe wyzwanie utrudniające codzienne funkcjonowanie. Znajomość przyczyn, objawów, a przede wszystkim skutecznych sposobów ich łagodzenia pozwoli odzyskać komfort i dobre samopoczucie w tym wymagającym czasie. PMS co to? PMS, czyli Premenstrual Syndrome - zespół napięcia przedmiesiączkowego, to zespół fizycznych i emocjonalnych objawów, które pojawiają się u kobiet zazwyczaj na kilka dni, a nawet do dwóch tygodni przed miesiączką. Ich nasilenie różni się w zależności od organizmu – u niektórych kobiet są ledwie zauważalne, u innych mogą znacząco wpływać na samopoczucie i codzienne funkcjonowanie. Za wystąpienie PMS odpowiadają przede wszystkim zmiany hormonalne zachodzące w drugiej fazie cyklu menstruacyjnego, zwłaszcza w poziomie estrogenu i progesteronu. Wahania tych hormonów oddziałują nie tylko na układ rozrodczy, ale również na układ nerwowy i gospodarkę wodno-elektrolitową organizmu, co tłumaczy różnorodność objawów – od napięcia piersi, przez bóle głowy i uczucie zmęczenia, po rozdrażnienie czy obniżony nastrój.

czytaj
Pasożyty wewnętrzne – objawy, leczenie i profilaktyka
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Pasożyty wewnętrzne – objawy, leczenie i profilaktyka

Pasożyty wewnętrzne potrafią przez długi czas rozwijać się w organizmie człowieka, nie dając wyraźnych objawów swojej obecności. Z czasem mogą pojawić się dolegliwości takie jak bóle brzucha, osłabienie, utrata apetytu czy problemy skórne. Choć temat pasożytów często budzi niepokój, warto wiedzieć, że współczesna diagnostyka i skuteczne, dostępne bez recepty środki pozwolą na szybkie i bezpieczne pozbycie się problemu. Pasożyty ludzkie. Rodzaje pasożytów wewnętrznych Pasożyty wewnętrzne to organizmy, które żyją i rozmnażają się kosztem człowieka, wykorzystując jego organizm jako źródło pożywienia i środowisko do rozwoju. Do najczęściej spotykanych pasożytów należą tasiemce, glisty ludzkie oraz owsiki – różnią się one budową, sposobem zakażenia i objawami, jakie wywołują. Tasiemiec uzbrojony Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium) to pasożyt należący do płazińców, który może osiągać nawet kilka metrów długości. Jego cykl rozwojowy związany jest z obecnością dwóch żywicieli – pośredniego (świni) i ostatecznego (człowieka). Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez spożycie niedogotowanego lub surowego mięsa wieprzowego, zawierającego larwy pasożyta, tzw. wągry. W organizmie człowieka tasiemiec osiedla się zazwyczaj w jelicie cienkim, gdzie rośnie i dojrzewa, wykorzystując składniki odżywcze z pożywienia gospodarza. Charakterystyczną cechą tego gatunku są haczyki na główce, które umożliwiają mu mocne przytwierdzenie się do ściany jelita – stąd nazwa „uzbrojony”. Glista ludzka Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) to jeden z najczęściej występujących pasożytów przewodu pokarmowego człowieka. Jest to robak obły o charakterystycznym, cylindrycznym kształcie, który może osiągać nawet do 30 cm długości. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą pokarmową, poprzez spożycie żywności lub wody zanieczyszczonej jajami pasożyta – szczególnie tam, gdzie nie przestrzega się zasad higieny. Jaja glisty przedostają się do jelita, gdzie rozwijają się larwy. Następnie migrują one przez układ krwionośny i oddechowy, by ostatecznie powrócić do jelita cienkiego, gdzie osiągają postać dorosłą. Cykl życiowy glisty jest złożony, a sam pasożyt potrafi przetrwać w organizmie człowieka nawet kilka miesięcy, pobierając składniki odżywcze i zaburzając naturalną równowagę jelitową. Owsiki Owsiki ludzkie (Enterobius vermicularis) to niewielkie, białe nicienie pasożytujące głównie w jelicie grubym człowieka. Zakażenie nimi, nazywane owsicą, jest jedną z najczęstszych chorób pasożytniczych, szczególnie u dzieci. Do infekcji dochodzi drogą pokarmową lub przez kontakt bezpośredni, gdy jaja pasożyta trafiają do ust z zanieczyszczonych rąk, pościeli czy zabawek. Cykl życiowy owsika jest krótki, ale bardzo intensywny – dorosłe samice składają tysiące jaj w okolicach odbytu, skąd łatwo mogą się przenosić na inne osoby lub przedmioty codziennego użytku. Owsiki rozwijają się szybko, a ich obecność w jelitach może prowadzić do dyskomfortu i zaburzeń snu, zwłaszcza u najmłodszych.

czytaj