22.07.2025
Ostry, przeszywający ból w okolicy pięty, nasilający się zwłaszcza rano lub po dłuższym odpoczynku, może być objawem ostrogi piętowej. Choć nazwa sugeruje wyraźną zmianę kostną, ostroga piętowa to przede wszystkim wynik przewlekłego stanu zapalnego w obrębie rozcięgna podeszwowego. Problem ten dotyka zarówno osoby aktywne fizycznie, jak i prowadzące siedzący tryb życia, a jego przyczyny są często związane z przeciążeniem, niewłaściwym obuwiem lub wadami postawy.
Ostroga piętowa to potoczna nazwa narośli kostnej, która tworzy się na dolnej lub tylnej powierzchni kości piętowej. Powstaje na skutek długotrwałego przeciążenia i mikrourazów w miejscu przyczepu rozcięgna podeszwowego lub ścięgna Achillesa. Choć sama narośl może być widoczna na zdjęciu rentgenowskim, to ból, który jej towarzyszy, wynika głównie z przewlekłego stanu zapalnego tkanek miękkich otaczających piętę. Ostroga piętowa często rozwija się stopniowo i może przez długi czas nie dawać wyraźnych objawów, aż do momentu, gdy staje się źródłem silnego, kłującego bólu utrudniającego chodzenie.
Główną przyczyną powstawania ostrogi piętowej jest długotrwałe przeciążenie stopy, zwłaszcza w obrębie rozcięgna podeszwowego – struktury łączącej piętę z palcami, odpowiadającej za prawidłowe podparcie stopy podczas chodzenia. Powtarzające się mikrourazy i napięcia prowadzą do stanu zapalnego, a w konsekwencji do odkładania się złogów wapnia w miejscu przyczepu ścięgien, co z czasem tworzy charakterystyczną narośl kostną.
Do najczęstszych czynników ryzyka należą:
Ostroga piętowa może rozwinąć się również z wiekiem, w wyniku naturalnego zużycia tkanek. Wczesne rozpoznanie i odpowiednia profilaktyka pozwalają ograniczyć postęp zmian i zmniejszyć dolegliwości bólowe.
Najbardziej charakterystycznym objawem ostrogi piętowej jest ból w okolicy pięty, który pojawia się podczas chodzenia, stania, a często również po dłuższym odpoczynku – np. rano przy wstawaniu z łóżka. Ból ten ma zwykle kłujący, piekący charakter i może przypominać uczucie nadepnięcia na gwóźdź. W miarę postępu dolegliwości staje się on bardziej uporczywy i może utrudniać codzienne funkcjonowanie.
Typowe objawy ostrogi piętowej to:
Objawy mogą mieć charakter przewlekły lub okresowy, a ich nasilenie często zależy od poziomu aktywności, masy ciała i rodzaju noszonego obuwia.
Rozpoznanie ostrogi piętowej opiera się przede wszystkim na ocenie objawów klinicznych oraz wywiadzie medycznym. Lekarz analizuje charakter bólu, jego lokalizację oraz czynniki, które go nasilają. W trakcie badania palpacyjnego może również stwierdzić tkliwość w okolicy pięty i ograniczenie ruchomości stopy. Aby potwierdzić diagnozę i ocenić stopień zaawansowania zmian, wykonuje się badanie RTG stopy, które pozwala uwidocznić charakterystyczną narośl kostną na kości piętowej. W niektórych przypadkach zalecane jest również USG lub rezonans magnetyczny, zwłaszcza gdy konieczna jest dokładniejsza ocena tkanek miękkich, takich jak rozcięgno podeszwowe. Wczesna diagnoza ostrogi piętowej jest ważna dla skutecznego leczenia – pozwala wdrożyć odpowiednie działania, zanim dolegliwości staną się przewlekłe i znacząco utrudnią codzienne funkcjonowanie.
RTG stopy to podstawowe badanie obrazowe stosowane w diagnostyce ostrogi piętowej. Wykonuje się je najczęściej w projekcji bocznej, która umożliwia dokładne uwidocznienie tylnej i dolnej części kości piętowej – miejsc, gdzie najczęściej lokalizują się zmiany kostne. W tej projekcji dobrze widoczna jest charakterystyczna, haczykowata narośl, będąca wynikiem odkładania się wapnia w miejscu przewlekłego stanu zapalnego. Choć zdjęcie rentgenowskie pozwala potwierdzić obecność ostrogi, należy pamiętać, że u niektórych pacjentów ostroga może być widoczna na RTG, ale nie wywołuje bólu, natomiast u innych dolegliwości są znaczne mimo braku wyraźnych zmian radiologicznych. Dlatego RTG w projekcji bocznej jest pomocnym narzędziem diagnostycznym, ale zawsze powinno być oceniane w połączeniu z objawami klinicznymi i badaniem fizykalnym.
Leczenie ostrogi piętowej ma na celu złagodzenie bólu, zmniejszenie stanu zapalnego oraz przywrócenie prawidłowej funkcji stopy. W większości przypadków skuteczne okazuje się leczenie zachowawcze, które łączy kilka metod. Podstawą terapii są leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (np. z ibuprofenem czy diklofenakiem), dostępne w formie tabletek, maści lub żeli. Równie ważne jest odciążenie pięty – warto sięgnąć po specjalne wkładki ortopedyczne, podpiętki żelowe lub obuwie z odpowiednią amortyzacją, które zmniejszają nacisk na bolesne miejsce.
Pomocne mogą być również:
W przypadku braku poprawy po kilku miesiącach leczenia zachowawczego lekarz może rozważyć blokadę sterydową, a w rzadkich i zaawansowanych przypadkach – zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu ostrogi. Wczesne wdrożenie leczenia i zmiana codziennych nawyków znacząco zwiększają szansę na złagodzenie objawów i uniknięcie operacji.
Maści to popularna i łatwo dostępna forma wsparcia w łagodzeniu dolegliwości bólowych i stanu zapalnego. Ich działanie opiera się na składnikach przeciwzapalnych i przeciwbólowych, takich jak diklofenak, ibuprofen czy ketoprofen, które po miejscowym zastosowaniu przynoszą ulgę bez obciążania układu pokarmowego. W aptekach dostępne są również preparaty z dodatkiem substancji rozgrzewających (np. kapsaicyna) lub chłodzących (np. mentol), które poprawiają krążenie, rozluźniają napięte tkanki i wspomagają regenerację. Niektóre maści zawierają także naturalne ekstrakty z żywokostu, arniki czy kasztanowca, które łagodzą obrzęki i wspierają leczenie stanów zapalnych. Stosowanie maści warto połączyć z masażem bolesnego miejsca oraz zabiegami fizykoterapeutycznymi lub ćwiczeniami rozciągającymi. Choć same maści nie usuną przyczyny ostrogi piętowej, to mogą znacząco zmniejszyć dyskomfort i poprawić jakość codziennego funkcjonowania.
W leczeniu ostrogi piętowej ogromne znaczenie mają zabiegi fizykoterapeutyczne, które pomagają złagodzić ból, zmniejszyć stan zapalny i przyspieszyć proces gojenia. Wśród najczęściej stosowanych i najbardziej skutecznych metod rehabilitacyjnych znajdują się: fala uderzeniowa, ultradźwięki, laseroterapia, elektroterapia i miejscowa krioterapia.
Zabiegi te są bezpieczne, nieinwazyjne i często stosowane w połączeniu, w zależności od nasilenia objawów i indywidualnych potrzeb pacjenta. Regularna rehabilitacja pod okiem fizjoterapeuty może znacząco skrócić czas leczenia ostrogi piętowej i zapobiec jej nawrotom.
Bibliografia:
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Włókniaki to zmiany skórne, które, choć zazwyczaj są niegroźne, potrafią budzić niepokój i wątpliwości. Pojawiają się zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, niezależnie od wieku, a ich obecność może być związana z predyspozycjami genetycznymi, zmianami hormonalnymi lub podrażnieniami mechanicznymi skóry. W większości przypadków mają charakter łagodny, jednak ze względu na ich wygląd i umiejscowienie wiele osób decyduje się na ich usunięcie. Jak wygląda włókniak? Włókniak to niewielka, miękka lub twarda grudka na skórze, o kolorze zbliżonym do naturalnego odcienia ciała lub nieco ciemniejszy – beżowy, brunatny bądź różowy. Zmiana może być pojedyncza lub występować w większej liczbie, zwłaszcza w miejscach narażonych na tarcie, takich jak szyja, pachy, pachwiny, powieki czy okolice pod biustem. Włókniaki rosną powoli i nie powodują bólu ani świądu, choć w wyniku podrażnienia mogą ulec zaczerwienieniu lub stanowić defekt estetyczny.
czytaj
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
ZSC czyli Zespół Stopy Cukrzycowej to jedno z najpoważniejszych powikłań cukrzycy, które może prowadzić do trudno gojących się ran, infekcji, a nawet amputacji kończyny. Schorzenie to rozwija się powoli, często niezauważalnie, w wyniku zaburzeń krążenia i uszkodzenia nerwów obwodowych. Charakterystyczne objawy, takie jak drętwienie, mrowienie czy owrzodzenia na stopach, wymagają szybkiej diagnostyki i odpowiedniego leczenia. Wczesne rozpoznanie oraz właściwa pielęgnacja stóp mogą pomóc zapobiec powikłaniom i poprawić jakości życia osób z cukrzycą. Stopa cukrzycowa co to? Stopa cukrzycowa nie jest pojedynczym schorzeniem, lecz poważnym powikłaniem cukrzycy, wymagającym kompleksowej opieki medycznej i właściwej profilaktyki. ZSC to zespół zmian chorobowych występujących w obrębie stóp u osób chorujących na cukrzycę. Jest wynikiem długotrwale utrzymującego się podwyższonego poziomu glukozy we krwi, który prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i nerwów. W efekcie dochodzi do pogorszenia ukrwienia tkanek oraz zaburzeń czucia, co sprzyja powstawaniu ran, owrzodzeń i infekcji. Jak wygląda stopa cukrzycowa? Objawy stopy cukrzycowej Objawy stopy cukrzycowej mogą przybierać różne formy, w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Początkowo pojawia się uczucie drętwienia, mrowienia lub pieczenia stóp, wynikające z uszkodzenia nerwów obwodowych. Skóra może być sucha, cienka i podatna na pęknięcia, a drobne otarcia czy skaleczenia często goją się znacznie wolniej niż u osób zdrowych. W bardziej zaawansowanych stadiach pojawiają się trudno gojące się owrzodzenia, przebarwienia skóry, deformacje palców oraz nieprzyjemny zapach świadczący o infekcji. Charakterystycznym objawem jest także utrata czucia bólu, przez co pacjent może nie zauważyć powstających ran, co dodatkowo zwiększa ryzyko powikłań. Uczucie drętwienia, mrowienia lub pieczenia stóp. Sucha, cienka i podatna na pęknięcia skóra stóp. Wolne gojenie się ran, otarć i skaleczeń. Obecność owrzodzeń lub trudno gojące się rany. Przebarwienia skóry i zmiany w wyglądzie stóp. Deformacje palców (np. palce młotkowate). Nieprzyjemny zapach stóp świadczący o infekcji. Utrata czucia bólu. W zaawansowanych przypadkach – martwica tkanek.
czytaj
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Zespół napięcia przedmiesiączkowego, znany szerzej jako PMS (ang. premenstrual syndrome), to zjawisko, które dotyczy nawet 70–80% kobiet w wieku rozrodczym. Choć dla jednych to tylko drobna niedogodność, dla innych może oznaczać prawdziwe wyzwanie utrudniające codzienne funkcjonowanie. Znajomość przyczyn, objawów, a przede wszystkim skutecznych sposobów ich łagodzenia pozwoli odzyskać komfort i dobre samopoczucie w tym wymagającym czasie. PMS co to? PMS, czyli Premenstrual Syndrome - zespół napięcia przedmiesiączkowego, to zespół fizycznych i emocjonalnych objawów, które pojawiają się u kobiet zazwyczaj na kilka dni, a nawet do dwóch tygodni przed miesiączką. Ich nasilenie różni się w zależności od organizmu – u niektórych kobiet są ledwie zauważalne, u innych mogą znacząco wpływać na samopoczucie i codzienne funkcjonowanie. Za wystąpienie PMS odpowiadają przede wszystkim zmiany hormonalne zachodzące w drugiej fazie cyklu menstruacyjnego, zwłaszcza w poziomie estrogenu i progesteronu. Wahania tych hormonów oddziałują nie tylko na układ rozrodczy, ale również na układ nerwowy i gospodarkę wodno-elektrolitową organizmu, co tłumaczy różnorodność objawów – od napięcia piersi, przez bóle głowy i uczucie zmęczenia, po rozdrażnienie czy obniżony nastrój.
czytaj
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Pasożyty wewnętrzne potrafią przez długi czas rozwijać się w organizmie człowieka, nie dając wyraźnych objawów swojej obecności. Z czasem mogą pojawić się dolegliwości takie jak bóle brzucha, osłabienie, utrata apetytu czy problemy skórne. Choć temat pasożytów często budzi niepokój, warto wiedzieć, że współczesna diagnostyka i skuteczne, dostępne bez recepty środki pozwolą na szybkie i bezpieczne pozbycie się problemu. Pasożyty ludzkie. Rodzaje pasożytów wewnętrznych Pasożyty wewnętrzne to organizmy, które żyją i rozmnażają się kosztem człowieka, wykorzystując jego organizm jako źródło pożywienia i środowisko do rozwoju. Do najczęściej spotykanych pasożytów należą tasiemce, glisty ludzkie oraz owsiki – różnią się one budową, sposobem zakażenia i objawami, jakie wywołują. Tasiemiec uzbrojony Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium) to pasożyt należący do płazińców, który może osiągać nawet kilka metrów długości. Jego cykl rozwojowy związany jest z obecnością dwóch żywicieli – pośredniego (świni) i ostatecznego (człowieka). Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez spożycie niedogotowanego lub surowego mięsa wieprzowego, zawierającego larwy pasożyta, tzw. wągry. W organizmie człowieka tasiemiec osiedla się zazwyczaj w jelicie cienkim, gdzie rośnie i dojrzewa, wykorzystując składniki odżywcze z pożywienia gospodarza. Charakterystyczną cechą tego gatunku są haczyki na główce, które umożliwiają mu mocne przytwierdzenie się do ściany jelita – stąd nazwa „uzbrojony”. Glista ludzka Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) to jeden z najczęściej występujących pasożytów przewodu pokarmowego człowieka. Jest to robak obły o charakterystycznym, cylindrycznym kształcie, który może osiągać nawet do 30 cm długości. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą pokarmową, poprzez spożycie żywności lub wody zanieczyszczonej jajami pasożyta – szczególnie tam, gdzie nie przestrzega się zasad higieny. Jaja glisty przedostają się do jelita, gdzie rozwijają się larwy. Następnie migrują one przez układ krwionośny i oddechowy, by ostatecznie powrócić do jelita cienkiego, gdzie osiągają postać dorosłą. Cykl życiowy glisty jest złożony, a sam pasożyt potrafi przetrwać w organizmie człowieka nawet kilka miesięcy, pobierając składniki odżywcze i zaburzając naturalną równowagę jelitową. Owsiki Owsiki ludzkie (Enterobius vermicularis) to niewielkie, białe nicienie pasożytujące głównie w jelicie grubym człowieka. Zakażenie nimi, nazywane owsicą, jest jedną z najczęstszych chorób pasożytniczych, szczególnie u dzieci. Do infekcji dochodzi drogą pokarmową lub przez kontakt bezpośredni, gdy jaja pasożyta trafiają do ust z zanieczyszczonych rąk, pościeli czy zabawek. Cykl życiowy owsika jest krótki, ale bardzo intensywny – dorosłe samice składają tysiące jaj w okolicach odbytu, skąd łatwo mogą się przenosić na inne osoby lub przedmioty codziennego użytku. Owsiki rozwijają się szybko, a ich obecność w jelitach może prowadzić do dyskomfortu i zaburzeń snu, zwłaszcza u najmłodszych.
czytaj