26.06.2025
Migrena to jedno z najczęstszych, a zarazem najbardziej dokuczliwych zaburzeń neurologicznych. Charakteryzuje się nawracającymi, intensywnymi i utrudniającymi normalne funkcjonowanie bólami głowy. Istnieją różne postaci migreny różniące się objawami i przyczynami tej dolegliwości. Umiejętność rozpoznania rodzaju migrenowego bólu głowy, zdiagnozowania jego przyczyny oraz znajomość skutecznych metod leczenia mogą pomóc złagodzić uciążliwe dolegliwości oraz zapobiec nawrotom migreny.
Migrena to przewlekła choroba neurologiczna, która charakteryzuje się nawracającymi atakami silnego bólu głowy, najczęściej jednostronnego, o pulsującym charakterze. Ból ten może trwać od kilku godzin do nawet kilku dni, a jego intensywność bywa tak silna, że utrudnia codzienne funkcjonowanie. Migrenie często towarzyszą nudności, wymioty, nadwrażliwość na światło, dźwięki czy zapachy. Choć migrena jest częstym schorzeniem, to jej przyczyny nie zostały jeszcze do końca poznane. Uważa się, że jest to wynik złożonej interakcji czynników genetycznych, środowiskowych oraz zmian w aktywności mózgu. Ataki migreny mogą być wywoływane przez różne czynniki, takie jak stres, zmiany hormonalne, niewłaściwa dieta, zmiana pogody czy brak snu. Istnieje kilka rodzajów migreny, które mogą różnić się objawami, częstotliwością ataków oraz czynnikami wywołującymi ból.
Migrena to więcej niż tylko ból głowy – to złożony stan, który wiąże się z różnorodnymi objawami. Najbardziej charakterystycznym symptomem jest silny, pulsujący ból głowy, który zazwyczaj koncentruje się po jednej stronie czaszki. Ból ten może być tak intensywny, że uniemożliwia normalne funkcjonowanie i wymaga odpoczynku w ciemnym, cichym pomieszczeniu. Migrena często wiąże się z innymi objawami, takimi jak:
Objawy migreny mogą różnić się w zależności od osoby, a także nasilenia ataku. Czasami migrena trwa tylko kilka godzin, ale u niektórych osób może utrzymywać się nawet przez kilka dni. Regularne występowanie migreny może znacząco wpłynąć na jakość życia, dlatego warto skonsultować się z lekarzem, aby dobrać odpowiednie metody leczenia i łagodzenia objawów.
Rodzaje migreny różnią się objawami, częstotliwością ataków oraz towarzyszącymi im komplikacjami. Każdy rodzaj migreny wymaga indywidualnego podejścia do leczenia i diagnostyki, dlatego w przypadku częstych ataków lub niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem, który dobierze odpowiednią terapię.
Migrena z aurą to typ migreny, w którym ból głowy poprzedzają charakterystyczne zjawiska neurologiczne, takie jak zaburzenia wzroku (np. migoczące światła, mroczki), drętwienie lub mrowienie w rękach i twarzy, a także trudności w mówieniu. Aura zazwyczaj trwa od kilku minut do pół godziny, po czym następuje silny ból głowy.
Migrena bez aury charakteryzuje się intensywnym, pulsującym bólem głowy, który zwykle występuje jednostronnie, ale może również obejmować całą głowę. Atakom nie towarzyszy aura, choć w trakcie migreny mogą pojawić się inne objawy, takie jak nudności, wymioty i nadwrażliwość na światło oraz dźwięki.
Migrena okoporaźna to rzadziej występująca postać migreny, w której atak bólu głowy jest związany z porażeniem lub osłabieniem mięśni twarzy, szyi czy kończyn. Jej objawy mogą przypominać udar mózgu, a sama dolegliwość może wymagać specjalistycznego leczenia neurologicznego.
W przypadku migreny siatkówkowej dochodzi do zaburzeń widzenia w jednym oku, a czasem do jego całkowitej utraty w trakcie ataku. Zwykle trwa to kilka minut i ustępuje po zakończeniu bólu głowy. W niektórych przypadkach migrena siatkówkowa może wiązać się z poważnymi problemami ze wzrokiem, dlatego osoby doświadczające tego typu objawów powinny jak najszybciej skonsultować się z lekarzem.
Migrena u dzieci może przejawiać się różnymi objawami, a niektóre z nich, takie jak dolegliwości okresowe (np. zespół bólu głowy typu migrenowego), są trudne do rozpoznania, ponieważ różnią się od klasycznej migreny występującej u dorosłych. U dzieci migrena może objawiać się nie tylko bólem głowy, ale także nudnościami, wymiotami oraz problemami z koncentracją. Dziecięce migreny wymagają szczególnego podejścia, ponieważ mogą wpływać na rozwój i jakość życia młodego organizmu.
Migrena powikłana jest rodzajem migreny, która występuje w połączeniu z innymi schorzeniami neurologicznymi, takimi jak udar mózgu, napady padaczkowe czy inne zaburzenia układu nerwowego. W takich przypadkach migrena może mieć bardziej skomplikowany przebieg i wymagać specjalistycznego leczenia, które uwzględnia nie tylko samą migrenę, ale także inne współistniejące dolegliwości.
Migrena prawdopodobna to termin używany, gdy objawy wskazują na migrenę, ale nie spełniają w pełni kryteriów diagnozy migreny. Może to dotyczyć osób, które cierpią na bóle głowy o migrenowym charakterze, ale nie występują u nich wszystkie typowe objawy (np. aura). Zaburzenia migrenowe są bardziej ogólnym pojęciem, które odnosi się do różnych form migrenowych bólów głowy, które nie pasują do klasycznych rodzajów migreny, ale mają migrenowy charakter i mogą być zarządzane podobnymi metodami leczenia.
Przyczyny migreny nie są do końca poznane, niemniej jednak istnieje kilka czynników, które mogą wywoływać lub zaostrzać ataki migreny. Do najczęstszych przyczyn migreny należą: czynniki genetyczne, zmiany hormonalne, czynniki środowiskowe, stres, dieta, zaburzenia snu czy leki.
Warto pamiętać, że każda osoba może mieć inne przyczyny migreny, dlatego ważne jest, aby monitorować swoje objawy i skonsultować się z lekarzem, który pomoże znaleźć indywidualne rozwiązanie.
Leczenie migreny to złożony proces, który może obejmować metody farmakologiczne i niefarmakologiczne. Najważniejsze jest dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta, uwzględniając rodzaj migreny, częstotliwość ataków oraz nasilenie objawów. W leczeniu farmakologicznym stosuje się leki, które pomagają złagodzić ból, a także leki profilaktyczne, które zapobiegają częstym atakom migreny. W leczeniu migreny najczęściej wykorzystuje się leki przeciwbólowe i leki na nudności, a w profilaktyce - beta-blokery, leki przeciwdepresyjne czy leki przeciwpadaczkowe.
Istnieje kilka skutecznych domowych sposobów, które mogą pomóc złagodzić objawy migreny i zmniejszyć nasilenie bólu. Choć nie zastępują one leczenia farmakologicznego, są doskonałym uzupełnieniem terapii, szczególnie w sytuacjach, gdy atak migreny dopiero się zaczyna.
Bibliografia:
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Skaza białkowa to potoczny termin określający alergię na białka mleka krowiego występującą u niemowląt i małych dzieci. Objawia się zazwyczaj suchymi i szorstkimi plamami na skórze, głównie na twarzy, a także dolegliwościami ze strony układu pokarmowego. Wczesne rozpoznanie symptomów oraz odpowiednie leczenie i dieta eliminacyjna mogą przywrócić dziecku zdrowie i komfort. Alergia na białka mleka krowiego – przyczyny skazy białkowej Główną przyczyną skazy białkowej jest niedojrzały jeszcze układ odpornościowy dziecka, który błędnie rozpoznaje niektóre białka zawarte w mleku – takie jak kazeina czy beta-laktoglobulina – jako zagrożenie. W efekcie organizm uruchamia reakcję obronną, prowadzącą do wystąpienia objawów alergicznych. Do rozwoju skazy białkowej może przyczynić się również dziedziczność – jeśli jedno lub oboje rodzice mają alergie, ryzyko pojawienia się nietolerancji białka mleka u dziecka znacznie wzrasta.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Lato sprzyja spędzaniu czasu na świeżym powietrzu, jednak intensywne promieniowanie słoneczne może być niebezpieczne dla zdrowia. Udar słoneczny to poważna reakcja organizmu na przegrzanie, która może prowadzić do groźnych powikłań, zwłaszcza u dzieci, seniorów i osób cierpiących na choroby przewlekłe. Objawia się m.in. wysoką gorączką, nudnościami, zawrotami głowy i zaburzeniami świadomości. Szybkie rozpoznanie objawów, odpowiednie postępowanie oraz stosowanie prostych zasad profilaktyki pozwolą uniknąć przegrzania organizmu i cieszyć się słońcem w pełni bezpiecznie.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Obecność białka w moczu, zwana białkomoczem, to sygnał, którego nie należy ignorować. Choć niewielkie ilości mogą pojawiać się przejściowo – np. po wysiłku fizycznym czy w czasie infekcji – utrzymujące się podwyższone stężenie białka może świadczyć o problemach z nerkami lub innymi schorzeniami ogólnoustrojowymi. Norma białka w moczu U zdrowej osoby mocz zawiera jedynie śladowe ilości białka – zazwyczaj nieprzekraczające 150 mg na dobę. W badaniu ogólnym moczu prawidłowy wynik to „brak” lub „śladowe ilości” białka. Wynik powyżej normy może wskazywać na przejściowe zaburzenia (np. wysiłek fizyczny, stres, gorączkę) lub być objawem chorób nerek i układu moczowego. W przypadku podwyższonego stężenia białka konieczna może być dalsza diagnostyka, w tym badanie dobowej zbiórki moczu lub testy laboratoryjne wykrywające białkomocz selektywny i nieselektywny. Rodzaje białkomoczu Białkomocz, czyli obecność białka w moczu, może mieć różne mechanizmy powstawania i przybierać różne postaci. Rozróżnienie rodzaju białkomoczu ma istotne znaczenie diagnostyczne, ponieważ pomaga określić przyczynę problemu i dobrać odpowiednie leczenie. Białkomocz czynnościowy (przemijający) – pojawia się przejściowo, np. po wysiłku fizycznym, w czasie gorączki, stresu czy odwodnienia. Nie świadczy o uszkodzeniu nerek i zwykle ustępuje samoistnie. Białkomocz ortostatyczny (posturalny) – występuje głównie u dzieci i młodzieży. Białko pojawia się w moczu w ciągu dnia, a znika po nocy spędzonej w pozycji leżącej. Ma łagodny przebieg i nie wymaga leczenia. Białkomocz kłębuszkowy – wynika z uszkodzenia kłębuszków nerkowych, które odpowiadają za filtrację krwi. W tej grupie wyróżniamy: białkomocz selektywny (utrata głównie małych białek (np. albumin) - zwykle w mniej zaawansowanych chorobach) i nieseektywny (utrata różnych typów białek, także większych cząsteczek - świadczy o poważniejszym uszkodzeniu nerek). Białkomocz cewkowy – spowodowany uszkodzeniem cewek nerkowych, które nie są w stanie prawidłowo wchłaniać przefiltrowanych białek. Występuje m.in. w toksycznych uszkodzeniach nerek czy chorobach metabolicznych. Białkomocz z przeładowania (nadmiarowy) – pojawia się, gdy we krwi występuje nadmiar pewnych białek (np. w szpiczaku mnogim – białko Bence’a-Jonesa), które przenikają do moczu mimo prawidłowej pracy nerek. Białkomocz mieszany – zawiera cechy kilku typów jednocześnie i wskazuje na złożony mechanizm powstawania, często przy ciężkich i przewlekłych chorobach nerek. Rozpoznanie rodzaju białkomoczu wymaga dokładnych badań – m.in. analizy ogólnej moczu, pomiaru dobowej utraty białka oraz badań laboratoryjnych krwi. Białko w moczu objawy Obecność białka w moczu, zwłaszcza we wczesnym stadium, często przebiega bezobjawowo i jest wykrywana jedynie podczas badania ogólnego moczu. W miarę postępu choroby, gdy białkomocz osiąga wyższe wartości, mogą pojawić się niespecyficzne objawy wynikające z utraty białek osoczowych i pogarszającej się funkcji nerek. Dochodzi wtedy m.in. do zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, spadku ciśnienia onkotycznego krwi i zatrzymywania płynów w organizmie. U pacjentów mogą występować również objawy ogólne związane z toczącym się stanem zapalnym lub współistniejącą chorobą nerek. Obrzęki Pieniący się mocz Zmniejszona ilość moczu Uczucie zmęczenia Nadciśnienie tętnicze
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Ból stawów to problem zdrowotny, który może znacząco obniżyć jakość życia i ograniczać codzienną aktywność. Objawia się dyskomfortem, sztywnością, obrzękiem, a niekiedy także zaczerwienieniem w obrębie stawów. Może mieć charakter ostry lub przewlekły, a jego przyczyny upatruje się w przeciążeniach mechanicznych, chorobach zapalnych oraz zmianach zwyrodnieniowych. Podstawowe znaczenie w redukcji bólu ma trafna diagnoza oraz odpowiednio dobrane leczenie, które może obejmować zarówno farmakoterapię, jak i domowe sposoby. Nie bez znaczenia jest również profilaktyka, która pozwala ograniczyć ryzyko nawrotów oraz spowolnić postęp dolegliwości. Jak bolą stawy? Ból stawów może przyjmować różne formy, w zależności od jego przyczyny i lokalizacji. Najczęściej opisywany jest jako uczucie sztywności, kłucia, pieczenia lub tępego, rozlanego bólu, który nasila się podczas ruchu lub obciążenia stawu. W niektórych przypadkach może występować również ból spoczynkowy, szczególnie w nocy lub nad ranem, co jest charakterystyczne dla chorób zapalnych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów. Dolegliwości mogą obejmować jeden lub kilka stawów, a ich nasilenie bywa zmienne – od łagodnego dyskomfortu po silny, unieruchamiający ból. Często towarzyszą im objawy dodatkowe, takie jak obrzęk, zaczerwienienie, ograniczenie zakresu ruchu czy uczucie przeskakiwania w stawie. Charakter bólu może stanowić istotną wskazówkę diagnostyczną i pomóc w ustaleniu jego źródła. Ból stawów przyczyny Ból stawów może wynikać z czynników mechanicznych, zapalnych lub zwyrodnieniowych. Jedną z najczęstszych przyczyn są choroby zwyrodnieniowe stawów, które pojawiają się wraz z wiekiem, na skutek zużycia chrząstki stawowej. Równie często ból stawów towarzyszy stanom zapalnym, takim jak reumatoidalne zapalenie stawów, dna moczanowa czy toczeń rumieniowaty układowy. Dolegliwości mogą być również efektem urazów – skręceń, zwichnięć czy przeciążeń związanych z intensywną aktywnością fizyczną. Czasami ból stawów ma charakter wtórny i towarzyszy innym schorzeniom ogólnoustrojowym. Najczęstsze przyczyny bólu stawów: choroba zwyrodnieniowa stawów, reumatoidalne zapalenie stawów i inne choroby autoimmunologiczne, dna moczanowa (podagra), urazy mechaniczne: skręcenia, zwichnięcia, przeciążenia, infekcje wirusowe lub bakteryjne, zaburzenia metaboliczne i hormonalne.
czytaj