13.03.2025
Cera tłusta – charakterystyka, pielęgnacja i sprawdzone kosmetyki do skóry łojotokowej
Cera tłusta to jeden z najczęstszych problemów dermatologicznych, który, choć kojarzony jest głównie z okresem dojrzewania, dotyka ludzi w różnym wieku. Skóra łojotokowa charakteryzuje się nadmiernym wydzielaniem sebum przez gruczoły łojowe, co prowadzi do błyszczenia oraz powstawania zaskórników i wyprysków. Pomimo że jest to powszechny problem, wiele osób boryka się z trudnościami w odpowiedniej pielęgnacji. Bliższe przyjrzenie się specyfice cery tłustej, jej głównym cechom oraz dedykowanym jej potrzebom produktów kosmetycznych pomoże w utrzymaniu zdrowego i matowego wyglądu skóry, oraz minimalizowaniu ryzyka wystąpienia stanów zapalnych i zaskórników.
Cera tłusta charakterystyka
Tłusta cera to jeden z typów skóry charakteryzujący się nadmiernym wydzielaniem sebum przez gruczoły łojowe. Gruczoły łojowe produkują zbyt dużą ilość sebum, co powoduje, że skóra staje się przetłuszczona i błyszcząca (szczególnie w strefie T – czoło, broda, nos). Nadmiar sebum może również prowadzić do zatkania porów, a w efekcie do powstawania zaskórników i trądziku. Tłusta cera wymaga odpowiedniej pielęgnacji, która będzie równoważyć produkcję sebum i zapobiegać powstawaniu niedoskonałości. Regularne oczyszczanie, stosowanie odpowiednich kosmetyków i dbanie o dietę mogą pomóc w utrzymaniu zdrowej i matowej cery.
Sebum co to?
Sebum to naturalna wydzielina produkowana przez znajdujące się w skórze gruczoły łojowe. Jest to mieszanina substancji tłuszczowych, wosków, cholesterolu, komórek naskórka oraz innych substancji, która pełni kilka istotnych funkcji w pielęgnacji skóry.
- Sebum tworząc cienką warstwę ochronną na powierzchni skóry działa jako naturalna substancja nawilżająca, która zapobiega nadmiernemu odparowywaniu wody, co pomaga utrzymać elastyczność i miękkość skóry.
- Warstwa sebum działa również jako bariera ochronna, która chroni skórę przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi, takimi jak bakterie, wirusy, zanieczyszczenia środowiskowe i promieniowanie UV.
Produkcja sebum jest regulowana przez różne czynniki, takie jak hormony, dieta, genetyka i pielęgnacja skóry. Nadmierna produkcja sebum może prowadzić do problemów skórnych, takich jak tłusta cera, trądzik i zaskórniki, podczas gdy niedostateczna produkcja sebum może prowadzić do suchości skóry i podatności na podrażnienia. Dlatego utrzymanie równowagi produkcji sebum jest kluczowe dla zdrowia i kondycji skóry.
Test na typ cery
Określenie typu skóry pozwoli na dobranie odpowiednich produktów i technik pielęgnacyjnych. Jak zidentyfikować swój typ cery? Jak upewnić się, że mamy tłustą cerę?
Aby przeprowadzić test typu cery, należy na początek delikatnie oczyścić twarz łagodnym, bezalkoholowym środkiem myjącym. Po oczyszczeniu twarzy zaleca się odczekać około godziny bez stosowania żadnych produktów pielęgnacyjnych. Po upływie godziny wystarczy przyjrzeć się swojej skórze, by określić prawidłowo jej rodzaj.
- Przesuszona, napięta i łuszcząca się skóra będzie wskazywała na cerę suchą.
- Błyszcząca, szczególnie w strefie T (czoło, nos, broda) skóra odpowiada cerze tłustej.
- Skóra, która wydaje się być wilgotna i elastyczna, ale nie jest nadmiernie błyszcząca ani napięta to skóra normalna.
- Skóra sucha na policzkach, ale tłusta w strefie T to mieszany typ cery.
Skóra może się zmieniać w zależności od wielu czynników, takich jak wiek, dieta, hormony, klimat czy stosowane produkty pielęgnacyjne. Dlatego warto regularnie monitorować kondycję swojej skóry i dostosowywać odpowiednio pielęgnację.
Cera tłusta — pielęgnacja
Przetłuszczająca się twarz wymaga specjalnej uwagi i odpowiednich produktów, które pomogą zminimalizować błyszczenie, będą kontrolować nadmiar sebum i zapobiegać powstawaniu trądziku.
Kosmetyki do cery łojotokowej
- Regularne oczyszczanie — oczyszczanie skóry tłustej jest kluczowym krokiem pielęgnacji cery łojotokowej. Stosowanie łagodnych, niekomedogennych środków myjących dwa razy dziennie, rano i wieczorem pomoże usunąć nadmiar sebum, zanieczyszczenia i resztki makijażu. Należy zbyt agresywnych produktów, które mogą podrażniać skórę i prowadzić do nadprodukcji sebum.
- Tonizacja twarzy — łagodny, pozbawiony alkoholu tonik do twarzy pomoże zmatowić skórę, zwęzić pory i przywrócić równowagę pH.
- Używanie lekkich, nietłustych kremów nawilżających — lekki krem do twarzy do skóry tłustej zapobiegnie nadprodukcji sebum, nawilży skórę, a jednocześnie nie będą zatykać porów.
- Stosowanie produktów matujących — krem matujący do twarzy pomoże zredukować błyszczenie skóry i będzie długotrwale kontrolować nadmiar sebum.
- Unikanie ciężkiego makijażu — lekkie, niekomedogenne produkty do makijażu nie będą zatykać porów ani dodatkowo obciążać skóry tłustej.
- Regularne złuszczanie — delikatne środki złuszczające, takie jak kwas salicylowy lub enzymatyczne peelingi pomogą usunąć martwy naskórek i zapobiegną zatykaniu porów.
- Stosowanie maseczek oczyszczających — maseczki do twarzy zawierające np. glinkę, pomogą absorbować nadmiar sebum i oczyszczać pory.
- Regularne stosowanie filtrów przeciwsłonecznych — ochrona skóry przed promieniowaniem UV jest ważne dla wszystkich typów skóry, w tym również dla skóry tłustej. Zaleca się wybierać lekkie, nietłuste kremy przeciwsłoneczne do twarzy, które nie będą obciążać skóry.
Rutynę pielęgnacyjną zawsze należy dostosować do indywidualnych potrzeb skóry i obserwować, jak reaguje na różne produkty. W przypadku trudności w doborze odpowiednich produktów lub problemów ze skórą należy skonsultować się z dermatologiem, który pomoże dobrać odpowiednią pielęgnację.
Skóra tłusta — dieta
Sposób odżywiania może mieć istotny wpływ na kondycję cery tłustej. Odpowiednio zbilansowana dieta może pomóc w regulacji wydzielania sebum, zmniejszeniu stanów zapalnych oraz poprawie ogólnej kondycji skóry.
- Ograniczenie spożycia tłuszczów nasyconych — produkty bogate w tłuszcze nasycone, takie jak fast foody, przetworzone produkty mięsne, czy tłuste sery, mogą zwiększać wydzielanie sebum i pogarszać stan cery tłustej. W zamian warto sięgać po zdrowe tłuszcze, których źródłem są między innymi: awokado, orzechy, nasiona czy oliwa z oliwek.
- Spożywanie produktów bogatych w kwasy omega-3 — kwasy omega-3 mają właściwości przeciwzapalne, które mogą pomóc w zmniejszeniu stanów zapalnych skóry oraz regulacji wydzielania sebum. Źródła kwasów omega-3 to np. łosoś, makrela, siemię lniane czy orzechy włoskie.
- Włączenie do diety warzyw i owoców — warzywa i owoce są bogate w witaminy, minerały i przeciwutleniacze, które wspierają zdrowie skóry. Szczególnie warto włączyć do diety produkty bogate w witaminę A (np. marchew, bataty) oraz witaminę C (np. papryka, kiwi), które są korzystne dla cery tłustej.
- Odpowiednie nawodnienie — spożywanie odpowiedniej ilości wody jest kluczowe dla utrzymania odpowiedniego nawodnienia skóry. Picie wystarczającej ilości wody może pomóc w regulacji wydzielania sebum i zapobiegać nadmiernemu błyszczeniu się skóry.
- Unikanie cukru — spożywanie dużych ilości cukru może negatywnie wpływać na kondycję skóry tłustej. Zaleca się ograniczenie spożycia słodyczy, słodzonych napojów oraz produktów z białej mąki.
Bibliografia:
- Adamski Z., Kaszuba A.; Dermatologia dla kosmetologów; wyd.2, Elsevier Urban & Partner; 2010
- Hałat B., Skóra tłusta i jej pielęgnacja, Medycyna Estetyczna i Anti-Aging, 3, 2010, 5-7
- Nowicka D., Choroby łojotokowe skóry; wyd.1, Kosmed; 2011
- Nowicka D., Dermatologia. Podręcznik dla studentów kosmetologii, Górnicki Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2007
- Placek W., Dieta w chorobach skóry, Lublin: Wydawnictwo Czelej; 2015. s. 201
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Ewa Rutkowska-Król – redaktor naczelna z ponad 10-letnim doświadczeniem, specjalizująca się w tworzeniu treści produktowych oraz artykułów o tematyce medycznej. Przez lata miała okazję współpracować z różnymi firmami z branży zdrowia i farmacji, dostarczając merytoryczne i angażujące teksty. Jej pasją jest przekształcanie skomplikowanych zagadnień medycznych w przystępne treści, które pomagają czytelnikom lepiej zrozumieć świat zdrowia i dbania o siebie.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Włókniaki – przyczyny, rozpoznanie i usuwanie
Włókniaki to zmiany skórne, które, choć zazwyczaj są niegroźne, potrafią budzić niepokój i wątpliwości. Pojawiają się zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, niezależnie od wieku, a ich obecność może być związana z predyspozycjami genetycznymi, zmianami hormonalnymi lub podrażnieniami mechanicznymi skóry. W większości przypadków mają charakter łagodny, jednak ze względu na ich wygląd i umiejscowienie wiele osób decyduje się na ich usunięcie. Jak wygląda włókniak? Włókniak to niewielka, miękka lub twarda grudka na skórze, o kolorze zbliżonym do naturalnego odcienia ciała lub nieco ciemniejszy – beżowy, brunatny bądź różowy. Zmiana może być pojedyncza lub występować w większej liczbie, zwłaszcza w miejscach narażonych na tarcie, takich jak szyja, pachy, pachwiny, powieki czy okolice pod biustem. Włókniaki rosną powoli i nie powodują bólu ani świądu, choć w wyniku podrażnienia mogą ulec zaczerwienieniu lub stanowić defekt estetyczny.
czytaj
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Stopa cukrzycowa – przyczyny, objawy, leczenie
ZSC czyli Zespół Stopy Cukrzycowej to jedno z najpoważniejszych powikłań cukrzycy, które może prowadzić do trudno gojących się ran, infekcji, a nawet amputacji kończyny. Schorzenie to rozwija się powoli, często niezauważalnie, w wyniku zaburzeń krążenia i uszkodzenia nerwów obwodowych. Charakterystyczne objawy, takie jak drętwienie, mrowienie czy owrzodzenia na stopach, wymagają szybkiej diagnostyki i odpowiedniego leczenia. Wczesne rozpoznanie oraz właściwa pielęgnacja stóp mogą pomóc zapobiec powikłaniom i poprawić jakości życia osób z cukrzycą. Stopa cukrzycowa co to? Stopa cukrzycowa nie jest pojedynczym schorzeniem, lecz poważnym powikłaniem cukrzycy, wymagającym kompleksowej opieki medycznej i właściwej profilaktyki. ZSC to zespół zmian chorobowych występujących w obrębie stóp u osób chorujących na cukrzycę. Jest wynikiem długotrwale utrzymującego się podwyższonego poziomu glukozy we krwi, który prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i nerwów. W efekcie dochodzi do pogorszenia ukrwienia tkanek oraz zaburzeń czucia, co sprzyja powstawaniu ran, owrzodzeń i infekcji. Jak wygląda stopa cukrzycowa? Objawy stopy cukrzycowej Objawy stopy cukrzycowej mogą przybierać różne formy, w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Początkowo pojawia się uczucie drętwienia, mrowienia lub pieczenia stóp, wynikające z uszkodzenia nerwów obwodowych. Skóra może być sucha, cienka i podatna na pęknięcia, a drobne otarcia czy skaleczenia często goją się znacznie wolniej niż u osób zdrowych. W bardziej zaawansowanych stadiach pojawiają się trudno gojące się owrzodzenia, przebarwienia skóry, deformacje palców oraz nieprzyjemny zapach świadczący o infekcji. Charakterystycznym objawem jest także utrata czucia bólu, przez co pacjent może nie zauważyć powstających ran, co dodatkowo zwiększa ryzyko powikłań. Uczucie drętwienia, mrowienia lub pieczenia stóp. Sucha, cienka i podatna na pęknięcia skóra stóp. Wolne gojenie się ran, otarć i skaleczeń. Obecność owrzodzeń lub trudno gojące się rany. Przebarwienia skóry i zmiany w wyglądzie stóp. Deformacje palców (np. palce młotkowate). Nieprzyjemny zapach stóp świadczący o infekcji. Utrata czucia bólu. W zaawansowanych przypadkach – martwica tkanek.
czytaj
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
PMS – czym jest zespół napięcia przedmiesiączkowego i jak sobie z nim radzić?
Zespół napięcia przedmiesiączkowego, znany szerzej jako PMS (ang. premenstrual syndrome), to zjawisko, które dotyczy nawet 70–80% kobiet w wieku rozrodczym. Choć dla jednych to tylko drobna niedogodność, dla innych może oznaczać prawdziwe wyzwanie utrudniające codzienne funkcjonowanie. Znajomość przyczyn, objawów, a przede wszystkim skutecznych sposobów ich łagodzenia pozwoli odzyskać komfort i dobre samopoczucie w tym wymagającym czasie. PMS co to? PMS, czyli Premenstrual Syndrome - zespół napięcia przedmiesiączkowego, to zespół fizycznych i emocjonalnych objawów, które pojawiają się u kobiet zazwyczaj na kilka dni, a nawet do dwóch tygodni przed miesiączką. Ich nasilenie różni się w zależności od organizmu – u niektórych kobiet są ledwie zauważalne, u innych mogą znacząco wpływać na samopoczucie i codzienne funkcjonowanie. Za wystąpienie PMS odpowiadają przede wszystkim zmiany hormonalne zachodzące w drugiej fazie cyklu menstruacyjnego, zwłaszcza w poziomie estrogenu i progesteronu. Wahania tych hormonów oddziałują nie tylko na układ rozrodczy, ale również na układ nerwowy i gospodarkę wodno-elektrolitową organizmu, co tłumaczy różnorodność objawów – od napięcia piersi, przez bóle głowy i uczucie zmęczenia, po rozdrażnienie czy obniżony nastrój.
czytaj
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Pasożyty wewnętrzne – objawy, leczenie i profilaktyka
Pasożyty wewnętrzne potrafią przez długi czas rozwijać się w organizmie człowieka, nie dając wyraźnych objawów swojej obecności. Z czasem mogą pojawić się dolegliwości takie jak bóle brzucha, osłabienie, utrata apetytu czy problemy skórne. Choć temat pasożytów często budzi niepokój, warto wiedzieć, że współczesna diagnostyka i skuteczne, dostępne bez recepty środki pozwolą na szybkie i bezpieczne pozbycie się problemu. Pasożyty ludzkie. Rodzaje pasożytów wewnętrznych Pasożyty wewnętrzne to organizmy, które żyją i rozmnażają się kosztem człowieka, wykorzystując jego organizm jako źródło pożywienia i środowisko do rozwoju. Do najczęściej spotykanych pasożytów należą tasiemce, glisty ludzkie oraz owsiki – różnią się one budową, sposobem zakażenia i objawami, jakie wywołują. Tasiemiec uzbrojony Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium) to pasożyt należący do płazińców, który może osiągać nawet kilka metrów długości. Jego cykl rozwojowy związany jest z obecnością dwóch żywicieli – pośredniego (świni) i ostatecznego (człowieka). Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez spożycie niedogotowanego lub surowego mięsa wieprzowego, zawierającego larwy pasożyta, tzw. wągry. W organizmie człowieka tasiemiec osiedla się zazwyczaj w jelicie cienkim, gdzie rośnie i dojrzewa, wykorzystując składniki odżywcze z pożywienia gospodarza. Charakterystyczną cechą tego gatunku są haczyki na główce, które umożliwiają mu mocne przytwierdzenie się do ściany jelita – stąd nazwa „uzbrojony”. Glista ludzka Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) to jeden z najczęściej występujących pasożytów przewodu pokarmowego człowieka. Jest to robak obły o charakterystycznym, cylindrycznym kształcie, który może osiągać nawet do 30 cm długości. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą pokarmową, poprzez spożycie żywności lub wody zanieczyszczonej jajami pasożyta – szczególnie tam, gdzie nie przestrzega się zasad higieny. Jaja glisty przedostają się do jelita, gdzie rozwijają się larwy. Następnie migrują one przez układ krwionośny i oddechowy, by ostatecznie powrócić do jelita cienkiego, gdzie osiągają postać dorosłą. Cykl życiowy glisty jest złożony, a sam pasożyt potrafi przetrwać w organizmie człowieka nawet kilka miesięcy, pobierając składniki odżywcze i zaburzając naturalną równowagę jelitową. Owsiki Owsiki ludzkie (Enterobius vermicularis) to niewielkie, białe nicienie pasożytujące głównie w jelicie grubym człowieka. Zakażenie nimi, nazywane owsicą, jest jedną z najczęstszych chorób pasożytniczych, szczególnie u dzieci. Do infekcji dochodzi drogą pokarmową lub przez kontakt bezpośredni, gdy jaja pasożyta trafiają do ust z zanieczyszczonych rąk, pościeli czy zabawek. Cykl życiowy owsika jest krótki, ale bardzo intensywny – dorosłe samice składają tysiące jaj w okolicach odbytu, skąd łatwo mogą się przenosić na inne osoby lub przedmioty codziennego użytku. Owsiki rozwijają się szybko, a ich obecność w jelitach może prowadzić do dyskomfortu i zaburzeń snu, zwłaszcza u najmłodszych.
czytaj