30.01.2025
Angina to infekcja, która najczęściej dotyka migdałków podniebiennych oraz błony śluzowej gardła. Choroba ta wywoływana jest głównie przez bakterie z grupy paciorkowców beta-hemolizujących typu A (Streptococcus pyogenes), choć w niektórych przypadkach jej przyczyną mogą być również wirusy. Angina jest szczególnie powszechna w sezonie jesienno-zimowym, kiedy odporność organizmu bywa osłabiona. Charakterystycznym objawem anginy jest silny ból gardła, który utrudnia przełykanie, oraz widoczny na migdałkach biały nalot lub ropne czopy. Chorobie często towarzyszy wysoka gorączka, ogólne osłabienie i powiększenie węzłów chłonnych szyi. Ze względu na bakteryjne podłoże infekcji w większości przypadków angina wymaga leczenia antybiotykami, co pozwala uniknąć poważnych powikłań.
Angina objawia się najczęściej wysoką gorączką i intensywnym bólem gardła, któremu towarzyszyć mogą ropne czopy lub biały nalot na migdałkach, powiększone węzły chłonne, trudności w mówieniu i przełykaniu.
Objawy anginy mogą różnić się w zależności od jej rodzaju – angina bakteryjna zwykle cechuje się silniejszymi dolegliwościami, podczas gdy wirusowa forma choroby ma zazwyczaj łagodniejszy przebieg. Szybkie rozpoznanie objawów i wdrożenie właściwego leczenia może zapobiec powikłaniom i przyspieszyć proces zdrowienia.
W zależnych od przyczyny infekcji wyróżnia się anginę bakteryjną, wywołaną przez paciorkowce, oraz anginę wirusową.
Angina bakteryjna jest poważną infekcją gardła wywołaną przez paciorkowce grupy A Streptococcus pyogenes. Charakteryzuje się szybkim i intensywnym przebiegiem, z wyraźnym bólem gardła, trudnościami w przełykaniu oraz wysoką gorączką. Na migdałkach pojawiają się ropne czopy, które są charakterystycznym objawem tej formy anginy. Ponadto pacjent może odczuwać osłabienie, bóle głowy i powiększenie węzłów chłonnych.
Angina wirusowa to infekcja gardła wywołana przez adenowirusy, wirusy grypy czy wirusy paragrypy. Charakteryzuje się łagodniejszym przebiegiem niż angina bakteryjna, chociaż objawy, takie jak ból gardła, katar, kaszel, bóle głowy i gorączka, mogą być również uciążliwe. W przypadku anginy wirusowej migdałki są zazwyczaj zaczerwienione, ale nie pojawiają się na nich ropne czopy, jak ma to miejsce przy anginie ropnej.
Podstawą diagnostyki w kierunku anginy jest wywiad medyczny oraz ocena objawów klinicznych, takich jak: silny ból gardła, gorączka, nalot na migdałkach czy powiększenie węzłów chłonnych szyi. Jednym z najbardziej precyzyjnych narzędzi w wykrywaniu anginy są testy diagnostyczne - szybki test na paciorkowce pozwala w ciągu kilku minut potwierdzić obecność paciorkowców beta-hemolizujących z grupy A. Test polega na pobraniu wymazu z gardła za pomocą jałowej wymazówki, co pozwala szybko ustalić, czy angina ma podłoże bakteryjne. Połączenie testów diagnostycznych z obserwacją objawów umożliwia wdrożenie odpowiedniego leczenia i uniknięcie niepotrzebnego stosowania antybiotyków w przypadku anginy wirusowej.
Zdiagnozowane ostre zapalenie migdałków rodzi pytanie – „czy angina jest zaraźliwa”? Angina jest chorobą wysoce zaraźliwą – najczęściej do zakażenia dochodzi drogą kropelkową – przez kichanie, kaszel czy bliski kontakt z osobą chorą. Patogeny mogą przenosić się również przez przedmioty codziennego użytku, takie jak sztućce, kubki czy ręczniki. Aby zmniejszyć ryzyko infekcji, warto pamiętać o podstawowych zasadach higieny, takich jak mycie rąk, unikanie dzielenia się przedmiotami osobistymi i regularne wietrzenie pomieszczeń. Osoby z osłabioną odpornością są bardziej narażone na zakażenie, dlatego w okresach wzmożonych infekcji warto zadbać o zdrowy styl życia i suplementację wspierającą układ immunologiczny.
Leczenie anginy zależy od jej rodzaju oraz od nasilenia objawów. W przypadku anginy bakteryjnej leczenie polega głównie na stosowaniu antybiotyków, które eliminują paciorkowce odpowiedzialne za infekcję. Lekarz dobiera odpowiedni antybiotyk, który przyjmowany zgodnie z zaleceniami może pomóc w szybkim wyleczeniu infekcji i uniknięciu powikłań, takich jak ropień czy gorączka reumatyczna. W przypadku anginy wirusowej leczenie skupia się na łagodzeniu objawów. Warto w tym celu stosować pastylki na gardło oraz leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe, takie jak paracetamol czy ibuprofen, które pomagają obniżyć temperaturę ciała i złagodzić ból gardła.
W przypadku anginy bakteryjnej kluczowe znaczenie ma szybka antybiotykoterapia. Standardowym wyborem jest penicylina, która skutecznie eliminuje bakterie odpowiedzialne za infekcję. W przypadku uczulenia na penicylinę lekarz może zalecić alternatywne antybiotyki, takie jak klarytromycyna, azytromycyna lub cefalosporyny.
Chociaż w przypadku anginy, zwłaszcza bakteryjnej, podstawą jest leczenie farmakologiczne, istnieje kilka domowych sposobów, które mogą pomóc złagodzić objawy i przyspieszyć proces zdrowienia. Wśród sprawdzonych metod wymienia się: płukanie gardła solą, picie ciepłych napojów, inhalacje, nawilżanie powietrza oraz odpoczynek.
Nieleczona lub źle leczona angina może prowadzić do poważnych i niebezpiecznych dla zdrowia pacjenta powikłań. W przypadku anginy bakteryjnej najczęściej występującymi komplikacjami są: ropień okołomigdałkowy, gorączka reumatyczna, zapalanie stawów, zapalenia nerek oraz zapalenie ucha. Aby uniknąć tych powikłań, niezbędne jest wczesne zdiagnozowanie anginy i zastosowanie odpowiedniego leczenia, a w przypadku jakichkolwiek komplikacji lub przedłużających się objawów, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
Dla osób cierpiących na częste, nawracające epizody anginy, wycięcie migdałków, czyli tonsillektomia, może być rozwiązaniem przynoszącym trwałą ulgę. Zabieg ten polega na chirurgicznym usunięciu migdałków podniebiennych, które w przypadku przewlekłego zapalenia stają się źródłem nawracających infekcji. Tonsillektomia jest szczególnie zalecana w sytuacjach, gdy angina występuje co najmniej kilka razy w roku, wiąże się z ciężkimi objawami lub prowadzi do powikłań, takich jak ropień okołomigdałkowy czy problemy z oddychaniem. Wycięcie migdałków jest procedurą bezpieczną i najczęściej przeprowadzaną w znieczuleniu ogólnym. Decyzję o tonsillektomii zawsze podejmuje lekarz, biorąc pod uwagę historię choroby i ogólny stan zdrowia pacjenta.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Biegunka to stan charakteryzujący się częstymi i luźnymi wypróżnieniami. Jest to objaw różnych problemów zdrowotnych, takich jak infekcje bakteryjne, wirusowe lub pasożytnicze, reakcje alergiczne, stres, niestrawność pokarmowa lub zatrucie, czy też choroby przewlekłe, takie jak choroba trzewna czy zespół jelita drażliwego. Biegunka objawy Objawy biegunki mogą różnić się w zależności od przyczyny i stopnia nasilenia. Typowe symptomy obejmują: luźne stolce o płynnej konsystencji, częste wypróżnianie, dyskomfort, skurcze lub ból w okolicach brzucha, wzdęcia związane z nadmierną produkcją gazów w jelitach, nudności, nudności i wymioty - w przypadku poważniejszych zakażeń lub toksycznej biegunki, gorączkę (np. w przebiegu biegunki infekcyjnej), ogólne osłabienie i odwodnienie, brak apetytu. Rodzaje i przyczyny biegunki Typy biegunek zależą w głównej mierze od czynników wywołujących rozwolnienie. Wyróżnia się: biegunkę infekcyjną, biegunkę podróżnych, biegunkę pokarmową, reakcyjną stresową i przewlekłą. Biegunka infekcyjna spowodowana jest kontaktem z patogenami (bakteriami, wirusami lub pasożytami). Biegunkę infekcyjną wywołać mogą zakażenia rotawirusowe, salmonelloza, czy np. infekcje E. Coli. Biegunka podróżnych występuje u osób podróżujących do regionów o innym klimacie lub nietypowych warunkach higienicznych. Biegunka pokarmowa wywołana jest spożyciem pokarmów lub wody zanieczyszczonych bakteriami, wirusami lub toksynami. Biegunka jako objaw alergii na określone pokarmy lub składniki pokarmowe. Biegunka stresowa wynika z intensywnego stresu lub długotrwałego emocjonalnego napięcia. Biegunka przewlekła natomiast to trwające dłużej niż kilka tygodni rozwolnienie, które może być objawem chorób przewlekłych, takich jak choroba trzewna czy nadwrażliwe jelita.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Skóra naczynkowa charakteryzuje się delikatnymi, cienkimi naczynkami krwionośnymi tuż pod powierzchnią skóry, które mogą łatwo pękać, tworząc zaczerwienienia i widoczne szczególnie na policzkach, nosie lub w okolicach dekoltu teleangiektazje - tzw. „pajączki”. Cera naczynkowa jest wrażliwa, skłonna do podrażnień i łatwo reaguje na zmiany temperatury, silne kosmetyki, stres czy nieodpowiednią pielęgnację. Pielęgnacja tego typu cery powinna zatem nie tylko redukować widoczne zmiany, ale także wzmacniać jej barierę ochronną, by zapobiec powstawaniu kolejnych „pajączków”. Popękane naczynka na twarzy – przyczyny Pękające naczynka to najczęściej wynik osłabienia naturalnej odporności skóry oraz ścianek naczyń krwionośnych. Do powstawania pajączków przyczyniać się mogą także nieodpowiednia pielęgnacja z zastosowaniem niewłaściwych kosmetyków, nadmierna ekspozycja na słońce czy gwałtowne zmiany temperatury, np. przejście z zimna do ciepłego pomieszczenia. Na pogorszenia kondycji cery naczynkowej wpływać może również styl życia – przewlekły stres, palenie papierosów czy spożywanie alkoholu.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Zapalenie pęcherza to jedna z najczęściej występujących infekcji układu moczowego, która może dotknąć zarówno kobiet jak i mężczyzn niezależnie od wieku. Choroba ta jest najczęściej wynikiem zakażenia bakteryjnego i objawia się zazwyczaj częstym oddawaniem moczu z uczuciem niepełnego opróżnienia pęcherza oraz bólem i pieczeniem przy mikcji. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie przyniosą szybką ulgę oraz zapobiegną rozprzestrzenianiu się infekcji i powikłaniom. Objawy zapalenia pęcherza Najczęstsze symptomy zapalenia to parcie na pęcherz, nawet jeśli jest on tylko częściowo wypełniony, oraz ból lub pieczenie przy mikcji. Inne objawy to mętny, czasami nieprzyjemnie pachnący mocz, a także krwiomocz, który może pojawić się w bardziej zaawansowanych przypadkach infekcji. Dodatkowo osoba cierpiąca na zapalenie pęcherza może odczuwać ból w dolnej części brzucha lub w okolicach miednicy, będący wynikiem stanu zapalnego. W niektórych przypadkach mogą wystąpić także ogólne objawy infekcji, takie jak gorączka, osłabienie i nudności. Częste parcie na mocz – uczucie potrzeby częstego oddawania moczu, nawet przy niewielkiej ilości. Uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza – mimo oddania moczu nadal występuje potrzeba skorzystania z toalety. Ból i pieczenie przy oddawaniu moczu – uczucie dyskomfortu, pieczenia lub kłucia podczas mikcji.Ból w podbrzuszu – uczucie ucisku lub bólu w dolnej części brzucha. Zmiana koloru i zapachu moczu – może być mętny, ciemniejszy lub mieć nieprzyjemny zapach. Obecność krwi w moczu – rzadziej występujący objaw, ale możliwy przy bardziej zaawansowanym stanie zapalnym. Podwyższona temperatura ciała – w niektórych przypadkach może pojawić się stan podgorączkowy.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Otyłość brzuszna to złożony problem, który może być wynikiem interakcji wielu różnych czynników. Osoby z nadmierną ilością tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha mogą być bardziej narażone na ryzyko wystąpienia poważnych schorzeń, takich jak choroby serca, udary mózgu, cukrzyca typu 2 i niektóre rodzaje nowotworów, dlatego tak ważne jest prowadzenie zdrowego stylu życia, który obejmuje zrównoważoną dietę, regularną aktywność fizyczną oraz unikanie czynników ryzyka, które mogą sprzyjać otyłości. Otyłość brzuszna przyczyny Otyłość brzuszna, nazywana również otyłością centralną lub otyłością typu jabłko, to stan, w którym nadmiar tkanki tłuszczowej gromadzi się głównie w okolicy brzucha. Przyczyny tego rodzaju otyłości są zazwyczaj wieloczynnikowe i mogą obejmować nieprawidłową dietę i niewystarczającą aktywność fizyczną, genetykę, zaburzenia metaboliczne, a także wiek i niezdrowe nawyki. Spożywanie zbyt dużej ilości kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu, szczególnie w połączeniu z brakiem regularnej aktywności fizycznej, może prowadzić do gromadzenia się tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha. Czynniki dziedziczne mogą predysponować do otyłości brzusznej. Istnieją geny, które mogą wpływać na sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, oraz na to, gdzie w organizmie tkanka tłuszczowa jest gromadzona. Długotrwały stres może prowadzić do wzrostu poziomu kortyzolu, hormonu stresu, który z kolei może zwiększać skłonność do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha. Spożywany w nadmiarze alkohol może przyczyniać się do odkładania się tłuszczu w okolicy brzucha, tworząc tzw. "oponkę". Zaburzenia takie jak insulinooporność, cukrzyca typu 2 i zespół metaboliczny mogą sprzyjać gromadzeniu się tłuszczu. Dieta bogata w cukry proste i przetworzone produkty spożywcze może przyczynić się do nadmiernego wzrostu masy ciała, w tym także otyłości brzusznej. Brak odpowiedniej ilości snu może zakłócać równowagę hormonalną organizmu, co może prowadzić do wzrostu apetytu i zwiększonego odkładania się tłuszczu. Z wiekiem zmienia się sposób, w jaki organizm magazynuje tłuszcz, co może prowadzić do otyłości brzusznej, zwłaszcza u osób starszych.
czytaj