Trądzik, ospa, oparzenia czy zabiegi chirurgiczne mogą być przyczyną powstawania szpecących blizn. Produkty na blizny znajdziesz w internetowej Aptece Centralnej.

21.02.2025

Leczenie i pielęgnacja blizn

Obecność blizn może być nie tylko fizycznie uciążliwa, ale także może wpływać na samopoczucie i pewność siebie oraz przypominać o przebytej chorobie, urazie czy przeżytym emocjonalnym wyzwaniu. W zależności od ich pochodzenia blizny mogą mieć różny wygląd i strukturę — mogą być płytkie i delikatne lub też wypukłe i szorstkie, a nawet zmieniać kolor. W obliczu takiej różnorodności istnieją również różne podejścia do leczenia blizn. Tradycyjne metody obejmują stosowanie maści, kremów czy opatrunków silikonowych, które mają na celu zmniejszenie widoczności blizn poprzez regenerację skóry. Jednak wraz z postępem medycyny, coraz częściej sięgamy po bardziej zaawansowane techniki, takie jak laseroterapia czy zabiegi chirurgiczne. Znajomość rodzajów blizn oraz najskuteczniejszych metod ich leczenia pomoże osobom borykającym się z tym problemem znaleźć najlepsze dla siebie rozwiązanie.

Rodzaje blizn

Blizna to rodzaj tkanki łącznej powstającej w wyniku procesu gojenia się ran lub uszkodzeń skóry. Kiedy dochodzi do urazu skóry, organizm wytwarza bliznę jako sposób naprawy tkanek. Blizny mogą być spowodowane różnymi czynnikami i różnić się ze względu na sposób ich powstania oraz wygląd.

Wśród rodzajów blizn wymienia się: 

  • blizny potrądzikowe,
  • blizny po ospie,
  • blizny pooperacyjne,
  • blizny oparzeniowe.

Blizny po trądziku

Blizny po trądziku to jedna z najczęściej występujących form blizn skórnych. Powstają w wyniku uszkodzenia tkanki skórnej w trakcie przebiegu trądziku, zwłaszcza w przypadku trądziku zapalnego, który charakteryzuje się głębokimi zmianami zapalnymi skóry. Istnieją różne rodzaje blizn potrądzikowych, w tym: blizny zanikowe, blizny wypukłe i blizny keloidowe (bliznowce).

  • Blizny zanikowe to płytkie, wgłębne blizny o nieregularnym kształcie, które powstają w wyniku utraty tkanki kolagenowej podczas procesu gojenia się trądziku. Często mają one wygląd małych dołków lub wgłębień na skórze.
  • Blizny wypukłe (hypertroficzne) są to blizny przerostowe, które podczas procesu gojenia się trądziku tworzą nadmiernie wypukłe guzki lub narośla na skórze.
  • Blizny keloidowe natomiast to bardzo widoczne, wypukłe blizny, które rosną poza obszar pierwotnej rany. Blizny keloidowe mogą być bardziej widoczne i mogą powodować dyskomfort zarówno estetyczny jak i fizyczny.

Blizny po ospie

Ospa wietrzna to choroba wirusowa charakteryzująca się wysypką, która często pozostawia blizny w miejscach, gdzie wystąpiły pęcherze. Blizny po ospie mogą być różnorodne pod względem wyglądu i wielkości. Wśród rodzajów blizn po ospie wyróżnia się: blizny zanikowe, blizny  hiperpigmentowane i  hipopigmentowane oraz blizny wypukłe.

  • Blizny zanikowe (wklęsłe) to niewielkie dołki lub wgłębienia w skórze, które pozostają po pęcherzach ospowych. Mogą być one szczególnie widoczne w obszarach, gdzie skóra jest cieńsza, takich jak twarz.
  • Po zagojeniu się pęcherzy ospowych skóra może pozostawić ciemniejsze plamy, zwane bliznami hiperpigmentowanymi. Plamy te mogą być czasami trudne do usunięcia i mogą być bardziej widoczne u osób o ciemniejszym karnacji skóry.
  • W niektórych przypadkach po zagojeniu się ospowych pęcherzy skóra może pozostawić białe plamy, czyli blizny hipopigmentowane.
  • Czasem ospa wietrzna może pozostawić blizny, które są nadmiernie wypukłe lub guzkowate. Takie blizny mogą być bardziej widoczne i mogą wymagać specjalistycznego leczenia.

Blizny po oparzeniu

Blizny po oparzeniu mogą być zróżnicowane pod względem wyglądu, w zależności od stopnia uszkodzenia skóry i głębokości oparzenia. 

  • Blizny płaskie są równe z powierzchnią skóry.
  • Blizny wklęsłe powstają, gdy oparzenie uszkodzi warstwy głębsze skóry, co może prowadzić do utraty tkanki. Mogą mieć postać dołków lub wgłębień.
  • Blizny wypukłe mogą pojawić się, gdy tkanka skórna podczas procesu gojenia staje się nadmiernie wypukła lub guzkowata. Blizny te mogą być bardziej widoczne i wystawać ponad powierzchnię skóry.
  • Blizny keloidowe są bardzo widoczne, wypukłe, rosną poza obszar pierwotnej rany. Mogą być bardziej widoczne i mogą powodować dyskomfort estetyczny lub fizyczny.

Blizny po operacji

Blizny po operacji różnią się  w zależności od rodzaju operacji, techniki chirurgicznej oraz indywidualnych cech pacjenta. Wśród blizn pooperacyjnych wyróżnia się: blizny linijne, przerostowe i bliznowce.

  • Blizny linijne to proste blizny, które często powstają po operacjach wykonywanych wzdłuż naturalnych linii skórnych, takich jak linie zabiegowe na brzuchu lub kończynach.
  • Blizny przerostowe to zgrubiałe, uniesione blizny, które mogą pojawić się po operacji w wyniku nieprawidłowego gojenia się rany, gdy tkanka bliznowata rośnie nadmiernie wokół miejsca uszkodzenia skóry.
  • Bliznowce natomiast charakteryzują się ciągłym wzrostem po uszkodzeniu skóry i mogą kontynuować swoje powiększanie się przez długi czas po zagojeniu rany. Ponadto tkanka bliznowata w bliznowcach może rosnąć znacznie poza obszar rany i nie podlega ona regresji ani nie ustępuje z czasem.

Jak pozbyć się blizn?

Istnieje wiele skutecznych metody leczenia blizn, które mogą pomóc w ich redukcji lub wygładzeniu. Powszechnie stosowanymi sposobami na blizny są między innymi: mobilizacja blizny, terapie laserowe, zabiegi chirurgiczne, mikronakłucia i peelingi chemiczne oraz stosowanie odpowiednich kremów, maści czy żelowych opatrunków.  Wybór odpowiedniej metody leczenia zależy od rodzaju blizn, ich wielkości oraz indywidualnych preferencji i potrzeb pacjenta. 

Krem na blizny i opatrunki silikonowe

Kremy na blizny oraz opatrunki silikonowe są popularnymi produktami stosowanymi do redukcji blizn i poprawy wyglądu skóry po urazach, operacjach czy innego rodzaju uszkodzeniach. Kremy, maści i żele na blizny zawierają najczęściej składniki, które mają na celu wspomaganie procesu gojenia się skóry, np. retinoidy, witamina E, kwas hialuronowy, ekstrakty roślinne czy oleje o działaniu nawilżającym, wygładzającym i rozjaśniającym. Stosowanie maści na blizny może pomóc w zmniejszeniu ich widoczności, poprawie elastyczności skóry oraz w zmiękczeniu i wygładzeniu tekstury. Plastry na blizny są elastycznymi płachtami lub opatrunkami wykonanymi z silikonu medycznego. Działają one poprzez utrzymywanie wilgoci w skórze, zapewniając optymalne warunki dla procesu gojenia się oraz zmniejszając napięcie skóry wokół blizny. Regularne stosowanie opatrunków silikonowych może pomóc w zmniejszeniu wypukłości blizn, wygładzeniu ich tekstury oraz w rozjaśnieniu przebarwień. Stosowanie opatrunków silikonowych oraz kremów i maści jest jedną z powszechnie stosowanych metod leczenia blizn. Aby osiągnąć najlepsze efekty, ważna jest systematyczność. Warto również skonsultować się z dermatologiem, który pomoże dobrać odpowiedni produkt oraz określić optymalną metodę leczenia.

Usuwanie blizn laserem i zabiegi chirurgiczne

Usuwanie blizn za pomocą laserów oraz zabiegów chirurgicznych to powszechnie stosowane metody w redukcji blizn różnego pochodzenia. W terapii laserowej usuwania blizn emitowane jest światło o wysokiej energii, które penetruje warstwy skóry i dociera do obszarów blizn. Laser może być dostosowany do konkretnych potrzeb pacjenta i rodzaju blizn. Laserowe usuwanie blizn działa poprzez stymulację produkcji nowych włókien kolagenowych, co prowadzi do wygładzenia i rozjaśnienia blizn oraz poprawy elastyczności skóry. Może również pomóc w zredukowaniu nadmiernie wypukłych blizn oraz w rozjaśnieniu przebarwień.
Chirurgiczne usuwanie blizn może być stosowane w przypadku dużych, widocznych blizn, które nie reagują na inne metody leczenia. Istnieją różne techniki chirurgiczne, takie jak plastyka blizny czy przeszczepy skóry. Zabiegi chirurgiczne mają na celu usunięcie lub zmniejszenie widoczności blizn poprzez usunięcie tkanki bliznowatej lub modyfikację kształtu blizny. 

Domowe sposoby na blizny

Domowe sposoby, które mogą pomóc w redukcji blizn to przede wszystkim ich regularne masowanie oraz nawilżanie i natłuszczanie.

  • Masowanie blizn – systematyczne, delikatne masowanie może pomóc w poprawie krążenia krwi w obszarze blizny oraz w zmniejszeniu jej widoczności. Podczas masażu warto stosować kremy lub olejki nawilżające.
  • Nawilżanie skóry - regularne nawilżanie skóry może pomóc w utrzymaniu jej elastyczności oraz w poprawie wyglądu blizn. Warto wybierać kremy i balsamy nawilżające, żele lub olejki do ciała, które zawierają np. witaminę E, kwas hialuronowy czy aloes.
  • Stosowanie żelu z aloesu - żel z aloesu jest znany ze swoich właściwości łagodzących i nawilżających. Aplikowanie go na blizny może pomóc w zmniejszeniu ich widoczności oraz w łagodzeniu podrażnień skóry.
  • Olejek na blizny — olejek różany, olejek z drzewa herbacianego czy olejek z rozmarynu mają właściwości antyseptyczne i łagodzące, które mogą być pomocne w redukcji blizn. Wystarczy dodawać kilka kropel wybranego olejku do kremu lub oleju bazowego i stosować na blizny podczas masażu.
  • Owocowe maseczki – naturalne maseczki z owoców zawierających enzymy proteolityczne (papaja, ananas) mogą pomóc w złuszczaniu martwych komórek skóry i poprawie tekstury blizn. 

Domowe sposoby redukowania blizn mogą działać różnie u różnych osób i nie zawsze przynoszą takie same rezultaty. Wszelkie obawy dotyczące blizn oraz planowane sposoby ich pielęgnacji zawsze warto skonsultować z dermatologiem lub kosmetologiem, który zaproponuje najlepsze i najbardziej skuteczne metody leczenia odpowiednie dla indywidualnego przypadku.

Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Ewa Rutkowska-Król – redaktor naczelna z ponad 10-letnim doświadczeniem, specjalizująca się w tworzeniu treści produktowych oraz artykułów o tematyce medycznej. Przez lata miała okazję współpracować z różnymi firmami z branży zdrowia i farmacji, dostarczając merytoryczne i angażujące teksty. Jej pasją jest przekształcanie skomplikowanych zagadnień medycznych w przystępne treści, które pomagają czytelnikom lepiej zrozumieć świat zdrowia i dbania o siebie.


PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PMS – czym jest zespół napięcia przedmiesiączkowego i jak sobie z nim radzić?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

PMS – czym jest zespół napięcia przedmiesiączkowego i jak sobie z nim radzić?

Zespół napięcia przedmiesiączkowego, znany szerzej jako PMS (ang. premenstrual syndrome), to zjawisko, które dotyczy nawet 70–80% kobiet w wieku rozrodczym. Choć dla jednych to tylko drobna niedogodność, dla innych może oznaczać prawdziwe wyzwanie utrudniające codzienne funkcjonowanie. Znajomość przyczyn, objawów, a przede wszystkim skutecznych sposobów ich łagodzenia pozwoli odzyskać komfort i dobre samopoczucie w tym wymagającym czasie. PMS co to? PMS, czyli Premenstrual Syndrome - zespół napięcia przedmiesiączkowego, to zespół fizycznych i emocjonalnych objawów, które pojawiają się u kobiet zazwyczaj na kilka dni, a nawet do dwóch tygodni przed miesiączką. Ich nasilenie różni się w zależności od organizmu – u niektórych kobiet są ledwie zauważalne, u innych mogą znacząco wpływać na samopoczucie i codzienne funkcjonowanie. Za wystąpienie PMS odpowiadają przede wszystkim zmiany hormonalne zachodzące w drugiej fazie cyklu menstruacyjnego, zwłaszcza w poziomie estrogenu i progesteronu. Wahania tych hormonów oddziałują nie tylko na układ rozrodczy, ale również na układ nerwowy i gospodarkę wodno-elektrolitową organizmu, co tłumaczy różnorodność objawów – od napięcia piersi, przez bóle głowy i uczucie zmęczenia, po rozdrażnienie czy obniżony nastrój.

czytaj
Pasożyty wewnętrzne – objawy, leczenie i profilaktyka
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Pasożyty wewnętrzne – objawy, leczenie i profilaktyka

Pasożyty wewnętrzne potrafią przez długi czas rozwijać się w organizmie człowieka, nie dając wyraźnych objawów swojej obecności. Z czasem mogą pojawić się dolegliwości takie jak bóle brzucha, osłabienie, utrata apetytu czy problemy skórne. Choć temat pasożytów często budzi niepokój, warto wiedzieć, że współczesna diagnostyka i skuteczne, dostępne bez recepty środki pozwolą na szybkie i bezpieczne pozbycie się problemu. Pasożyty ludzkie. Rodzaje pasożytów wewnętrznych Pasożyty wewnętrzne to organizmy, które żyją i rozmnażają się kosztem człowieka, wykorzystując jego organizm jako źródło pożywienia i środowisko do rozwoju. Do najczęściej spotykanych pasożytów należą tasiemce, glisty ludzkie oraz owsiki – różnią się one budową, sposobem zakażenia i objawami, jakie wywołują. Tasiemiec uzbrojony Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium) to pasożyt należący do płazińców, który może osiągać nawet kilka metrów długości. Jego cykl rozwojowy związany jest z obecnością dwóch żywicieli – pośredniego (świni) i ostatecznego (człowieka). Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez spożycie niedogotowanego lub surowego mięsa wieprzowego, zawierającego larwy pasożyta, tzw. wągry. W organizmie człowieka tasiemiec osiedla się zazwyczaj w jelicie cienkim, gdzie rośnie i dojrzewa, wykorzystując składniki odżywcze z pożywienia gospodarza. Charakterystyczną cechą tego gatunku są haczyki na główce, które umożliwiają mu mocne przytwierdzenie się do ściany jelita – stąd nazwa „uzbrojony”. Glista ludzka Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) to jeden z najczęściej występujących pasożytów przewodu pokarmowego człowieka. Jest to robak obły o charakterystycznym, cylindrycznym kształcie, który może osiągać nawet do 30 cm długości. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą pokarmową, poprzez spożycie żywności lub wody zanieczyszczonej jajami pasożyta – szczególnie tam, gdzie nie przestrzega się zasad higieny. Jaja glisty przedostają się do jelita, gdzie rozwijają się larwy. Następnie migrują one przez układ krwionośny i oddechowy, by ostatecznie powrócić do jelita cienkiego, gdzie osiągają postać dorosłą. Cykl życiowy glisty jest złożony, a sam pasożyt potrafi przetrwać w organizmie człowieka nawet kilka miesięcy, pobierając składniki odżywcze i zaburzając naturalną równowagę jelitową. Owsiki Owsiki ludzkie (Enterobius vermicularis) to niewielkie, białe nicienie pasożytujące głównie w jelicie grubym człowieka. Zakażenie nimi, nazywane owsicą, jest jedną z najczęstszych chorób pasożytniczych, szczególnie u dzieci. Do infekcji dochodzi drogą pokarmową lub przez kontakt bezpośredni, gdy jaja pasożyta trafiają do ust z zanieczyszczonych rąk, pościeli czy zabawek. Cykl życiowy owsika jest krótki, ale bardzo intensywny – dorosłe samice składają tysiące jaj w okolicach odbytu, skąd łatwo mogą się przenosić na inne osoby lub przedmioty codziennego użytku. Owsiki rozwijają się szybko, a ich obecność w jelitach może prowadzić do dyskomfortu i zaburzeń snu, zwłaszcza u najmłodszych.

czytaj
Cynk – właściwości, zapotrzebowanie i źródła cynku
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Cynk – właściwości, zapotrzebowanie i źródła cynku

Choć cynk występuje w ludzkim organizmie w śladowych ilościach, odgrywa bardzo ważną rolę w utrzymaniu zdrowia i prawidłowego funkcjonowania wielu procesów życiowych. Cynk wspiera odporność, przyspiesza gojenie ran, wpływa na kondycję skóry, włosów i paznokci, a także uczestniczy w produkcji hormonów i syntezie białek. Znając produkty bogate w cynk oraz zasady rozważnej suplementacji łatwej zapobiec jego niedoborom i zadbać o kondycję całego organizmu. Właściwości cynku Cynk to pierwiastek, który pełni w organizmie człowieka niezwykle wiele funkcji, między innymi  uczestniczy w wielu procesach enzymatycznych, wzmacnia naturalną barierę ochronną organizmu i pomaga zwalczać infekcje oraz odgrywa ważną rolę w gojeniu ran, regeneracji tkanek oraz utrzymaniu zdrowej skóry, włosów i paznokci. Cynk wpływa również na układ nerwowy i hormonalny - wspomaga prawidłowe działanie mózgu, procesy poznawcze oraz koncentrację, bierze udział w produkcji insuliny i hormonów płciowych, dlatego ma znaczenie dla płodności zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Ponadto cynk działa również jako silny przeciwutleniacz – neutralizuje wolne rodniki i opóźnia procesy starzenia komórek. Cynk na co pomaga? Wzmacnia odporność – pomaga organizmowi zwalczać infekcje i skraca czas trwania przeziębień. Przyspiesza gojenie ran – wspomaga regenerację tkanek i procesy naprawcze skóry. Poprawia kondycję skóry, włosów i paznokci – reguluje pracę gruczołów łojowych, zapobiega trądzikowi i łamliwości paznokci. Wspiera płodność i zdrowie hormonalne – uczestniczy w produkcji hormonów płciowych i wpływa na jakość nasienia. Dba o układ nerwowy i koncentrację – poprawia pamięć, zdolność uczenia się i ogólne funkcjonowanie mózgu. Reguluje poziom cukru we krwi – wspiera działanie insuliny i procesy metaboliczne. Chroni komórki przed stresem oksydacyjnym – działa jak antyoksydant, opóźniając procesy starzenia. Wspomaga wzrost i rozwój organizmu – jest niezbędny w okresie dzieciństwa, dojrzewania i regeneracji.

czytaj
Lipodemia – co to jest obrzęk tłuszczowy i jak go leczyć?
Ewa Rutkowska-Król

Ewa Rutkowska-Król

Redaktor naczelna

Lipodemia – co to jest obrzęk tłuszczowy i jak go leczyć?

Lipodemia to przewlekłe zaburzenie dotyczące nieprawidłowego rozmieszczenia tkanki tłuszczowej, które występuje niemal wyłącznie u kobiet. Choroba ta charakteryzuje się symetrycznym powiększeniem kończyn – najczęściej dolnych, często połączonym z uczuciem bólu, napięcia oraz zwiększoną skłonnością do powstawania siniaków. Mimo że lipodemia bywa mylona z otyłością lub obrzękiem limfatycznym, jej podłoże i mechanizmy rozwoju są odmienne. Wczesne rozpoznanie pozwoli w porę podjąć skuteczne leczenie, by przywrócić skórze zdrowy wygląd i zapobiec powikłaniom.  Lipodemia co to? Lipodemia, określana również jako obrzęk tłuszczowy, to przewlekłe, postępujące zaburzenie, które polega na symetrycznym rozroście komórek tłuszczowych (adipocytów) w określonych partiach ciała – najczęściej w obrębie bioder, ud, łydek oraz ramion – przy jednoczesnym braku zmian w obrębie stóp i dłoni. Charakterystyczną cechą lipodemii jest brak reakcji na tradycyjne metody redukcji masy ciała, takie jak dieta czy aktywność fizyczna. Lipodemia nie wynika z nadmiernego spożycia kalorii, lecz z zaburzeń mikrokrążenia i gospodarki hormonalnej, które wpływają na funkcjonowanie tkanki tłuszczowej. Istotną rolę w jej rozwoju odgrywać mogą czynniki genetyczne oraz zmiany hormonalne, zwłaszcza te związane z okresem dojrzewania, ciążą lub menopauzą. W początkowych etapach choroba może być bagatelizowana lub mylona z otyłością czy obrzękiem limfatycznym. Z czasem jednak pojawia się ból, nadwrażliwość na dotyk, uczucie ciężkości kończyn oraz skłonność do powstawania siniaków.

czytaj