19.06.2025
Czerniak skóry to jeden z najgroźniejszych nowotworów złośliwych, wywodzący się z komórek barwnikowych – melanocytów. Choć rozwija się najczęściej na skórze, może występować także w innych częściach ciała, takich jak błony śluzowe czy gałka oczna. Główną przyczyną jego powstawania jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie UV, zarówno naturalne, jak i sztuczne, np. w solariach. Wczesne rozpoznanie czerniaka znacząco zwiększa szanse na wyleczenie, dlatego tak ważna jest regularna kontrola wszelkich zmian skórnych.
Czerniak to nowotwór skóry o złośliwym charakterze. Wywodzi się z melanocytów – komórek odpowiedzialnych za produkcję melaniny, czyli barwnika nadającego skórze kolor. Choć stanowi tylko niewielki procent wszystkich nowotworów skóry, to charakteryzuje się największą agresywnością i wysokim ryzykiem przerzutów do innych narządów. Czerniak może rozwijać się zarówno w obrębie już istniejących znamion barwnikowych, jak i na zdrowej skórze. Może występować u osób w różnym wieku, choć najczęściej diagnozowany jest u dorosłych między 30. a 60. rokiem życia.
Czerniak na skórze objawia się najczęściej zmianami, które mogą przypominać zwykłe znamiona barwnikowe. Charakterystyczne symptomy wskazujące na czerniaka to asymetria zmiany, nierówne lub postrzępione brzegi, niejednolita barwa, średnica powyżej 6 mm oraz postępujące zmiany w wyglądzie znamienia – jego szybki wzrost, swędzenie, krwawienie lub tworzenie się owrzodzenia. Czerniak może pojawić się na skórze w dowolnym miejscu, także w miejscach rzadko wystawianych na słońce, takich jak okolice paznokci, podeszwy stóp czy skóra owłosiona głowy.
Czerniak skóry rozwija się na skutek nieprawidłowego namnażania się melanocytów, czyli komórek barwnikowych skóry. Główną przyczyną tego procesu jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe (UV), zarówno pochodzące ze słońca, jak i z lamp stosowanych w solariach. Ryzyko zachorowania wzrasta szczególnie u osób, które doznały poparzeń słonecznych, zwłaszcza w dzieciństwie. Istotną rolę odgrywają również czynniki genetyczne – osoby, u których w rodzinie występował czerniak, są bardziej narażone na jego rozwój. Do dodatkowych czynników ryzyka należą: jasna karnacja, duża liczba znamion barwnikowych, obniżona odporność oraz przebyte wcześniej nowotwory skóry. Czerniak może pojawić się także w wyniku mutacji komórkowych, które zachodzą samoistnie, niezależnie od wpływu promieniowania UV.
Rozpoznanie czerniaka opiera się przede wszystkim na ocenie klinicznej zmiany skórnej przez lekarza dermatologa. Podstawowym narzędziem diagnostycznym jest dermatoskopia – nieinwazyjne badanie, które pozwala dokładnie obejrzeć strukturę znamienia w powiększeniu i ocenić jego cechy charakterystyczne. W przypadku podejrzenia czerniaka specjalista może zlecić wykonanie biopsji, czyli pobranie fragmentu zmiany do badania histopatologicznego. To badanie pozwala ostatecznie potwierdzić lub wykluczyć obecność komórek nowotworowych. W bardziej zaawansowanych przypadkach konieczna może być dodatkowa diagnostyka obrazowa (np. USG węzłów chłonnych, tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny), aby sprawdzić, czy nowotwór nie dał przerzutów.
Leczenie czerniaka zależy przede wszystkim od stopnia zaawansowania choroby w momencie rozpoznania. Podstawową i najczęściej stosowaną metodą jest chirurgiczne usunięcie zmiany nowotworowej wraz z marginesem zdrowej tkanki, co ma na celu zapobiegnięcie nawrotom choroby.
Wycięcie czerniaka to podstawowy etap leczenia, jednak na tym proces terapeutyczny się nie kończy. Po zabiegu pacjent pozostaje pod stałą kontrolą lekarską – konieczne są regularne wizyty u dermatologa lub onkologa, badania kontrolne oraz obserwacja blizny pooperacyjnej i całej powierzchni skóry. W zależności od stopnia zaawansowania czerniaka lekarz może zalecić dodatkowe leczenie, takie jak immunoterapia czy terapia celowana, szczególnie jeśli istnieje ryzyko nawrotu lub przerzutów. Istotna jest również edukacja pacjenta w zakresie samokontroli skóry oraz unikania czynników ryzyka – przede wszystkim nadmiernego promieniowania UV.
Czerniak to nowotwór złośliwy o dużym potencjale do tworzenia przerzutów. Komórki nowotworowe mogą rozprzestrzeniać się drogą krwionośną lub limfatyczną do węzłów chłonnych, a także do narządów wewnętrznych – najczęściej płuc, wątroby, mózgu i kości. Przerzuty mogą pojawić się nawet po dłuższym czasie od usunięcia zmiany pierwotnej, dlatego tak ważna jest długofalowa kontrola onkologiczna. Objawy przerzutów czerniaka zależą od lokalizacji i mogą obejmować m.in. duszności, bóle głowy, zaburzenia neurologiczne, utratę masy ciała czy bóle kostne. W przypadku stwierdzenia przerzutów leczenie staje się bardziej złożone i wymaga zastosowania terapii systemowych.
Rokowania w czerniaku skóry w dużej mierze zależą od stopnia zaawansowania choroby w momencie jej zdiagnozowania. Im wcześniej zostanie postawiona diagnoza i wdrożone leczenie, tym większe są szanse na pełne wyleczenie, dlatego tak ogromne znaczenie ma szybka reakcja na podejrzane zmiany skórne, regularna kontrola znamion i świadomość czynników ryzyka. Dzięki postępom w diagnostyce i nowoczesnym metodom leczenia ciągle rosną szanse pacjentów na dłuższe i lepsze życie.
Zapobieganie czerniakowi opiera się przede wszystkim na ochronie skóry przed szkodliwym działaniem promieniowania UV — unikanie intensywnego nasłonecznienia, zwłaszcza w godzinach południowych, oraz stosowanie kremów z wysokim filtrem SPF przez cały rok — nie tylko latem. Należy również unikać korzystania z solarium, które znacząco zwiększa ryzyko rozwoju nowotworów skóry. Osoby o jasnej karnacji, z licznymi znamionami barwnikowymi lub historią czerniaka w rodzinie powinny pozostawać pod regularną opieką dermatologiczną. Równie ważna jest samokontrola – oglądanie skóry i obserwacja zmian, szczególnie pod kątem nowych, nietypowych znamion lub modyfikacji już istniejących. Wczesne wykrycie niepokojącej zmiany to szansa na całkowite wyleczenie, dlatego profilaktyka czerniaka to inwestycja w zdrowie i życie.
Bibliografia:
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
Ewa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
W pielęgnacji skóry codziennie pojawiają się nowe kosmetyczne trendy. Na szczególną uwagę zasługują niektóre połączenia składników aktywnych. Jednym z takich duetów jest kwas salicylowy i niacynamid. Oba składniki mają udowodnione działanie na cerę problematyczną, tłustą czy skłonną do przebarwień, ale czy można stosować je razem? Znajomość zasad stosowania kwasu salicylowego i niacynamidu pozwoli bezpiecznie i skutecznie wprowadzić te składniki do codziennej rutyny pielęgnacyjnej.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Czerniak skóry to jeden z najgroźniejszych nowotworów złośliwych, wywodzący się z komórek barwnikowych – melanocytów. Choć rozwija się najczęściej na skórze, może występować także w innych częściach ciała, takich jak błony śluzowe czy gałka oczna. Główną przyczyną jego powstawania jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie UV, zarówno naturalne, jak i sztuczne, np. w solariach. Wczesne rozpoznanie czerniaka znacząco zwiększa szanse na wyleczenie, dlatego tak ważna jest regularna kontrola wszelkich zmian skórnych. Co to jest czerniak? Czerniak to nowotwór skóry o złośliwym charakterze. Wywodzi się z melanocytów – komórek odpowiedzialnych za produkcję melaniny, czyli barwnika nadającego skórze kolor. Choć stanowi tylko niewielki procent wszystkich nowotworów skóry, to charakteryzuje się największą agresywnością i wysokim ryzykiem przerzutów do innych narządów. Czerniak może rozwijać się zarówno w obrębie już istniejących znamion barwnikowych, jak i na zdrowej skórze. Może występować u osób w różnym wieku, choć najczęściej diagnozowany jest u dorosłych między 30. a 60. rokiem życia. Objawy czerniaka Czerniak na skórze objawia się najczęściej zmianami, które mogą przypominać zwykłe znamiona barwnikowe. Charakterystyczne symptomy wskazujące na czerniaka to asymetria zmiany, nierówne lub postrzępione brzegi, niejednolita barwa, średnica powyżej 6 mm oraz postępujące zmiany w wyglądzie znamienia – jego szybki wzrost, swędzenie, krwawienie lub tworzenie się owrzodzenia. Czerniak może pojawić się na skórze w dowolnym miejscu, także w miejscach rzadko wystawianych na słońce, takich jak okolice paznokci, podeszwy stóp czy skóra owłosiona głowy. Asymetryczny kształt zmiany skórnej. Nierówne, postrzępione brzegi. Niejednolity kolor. Średnica powyżej 6 mm, Szybki wzrost, zmiana kształtu lub koloru znamienia. Swędzenie, pieczenie, krwawienie lub owrzodzenie zmiany. Pojawienie się nowej zmiany na skórze, szczególnie zmiany różniącej się wyglądem od innych znamion.
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Rogowacenie okołomieszkowe to dolegliwość skórna objawiająca się drobnymi, szorstkimi grudkami najczęściej na ramionach, udach, a czasem także na twarzy. Choć nie jest to groźne schorzenie, może powodować dyskomfort i uczucie suchości skóry oraz wpływać negatywnie na wygląd. Przyczyną zmian jest nadmierne rogowacenie naskórka, co prowadzi do zatykania mieszków włosowych. Rogowacenie przymieszkowe – przyczyny Rogowacenie okołomieszkowe jest wynikiem nadmiernego rogowacenia naskórka, które prowadzi do zatkania ujść mieszków włosowych martwymi komórkami skóry i sebum. Przyczyną tego procesu są najczęściej predyspozycje genetyczne, ale do jego rozwoju mogą przyczyniać się również: suche powietrze, niedobór witamin (zwłaszcza witaminy A i E), a także zaburzenia hormonalne. Predyspozycje genetyczne Nadmierne rogowacenie naskórka Suchość skóry Niedobory witamin – zwłaszcza witaminy A i E Zaburzenia hormonalne Atopowe Zapalenie Skóry (AZS)
czytajEwa Rutkowska-Król
Redaktor naczelna
Choroba wieńcowa, nazywana także chorobą niedokrwienną serca, to schorzenie układu krążenia, które może prowadzić między innymi do zawału serca. Powstaje na skutek zwężenia lub zablokowania tętnic wieńcowych, co ogranicza dopływ tlenu do mięśnia sercowego. Jakie są główne przyczyny choroby wieńcowej? Jakie objawy daje niedokrwienie serca? Znajomość odpowiedzi na te pytania pozwoli właściwie zadbać o profilaktykę schorzenia, a świadomość sposobów leczenia pomoże w wyborze najlepszej metody terapii. Choroba wieńcowa – co to? Choroba niedokrwienna serca to choroba układu krążenia spowodowane zwężeniem lub zablokowaniem tętnic wieńcowych, które dostarczają tlen i składniki odżywcze do mięśnia sercowego. Główną przyczyną tego procesu jest miażdżyca, czyli odkładanie się blaszek miażdżycowych na ścianach naczyń krwionośnych. Ograniczony przepływ krwi do serca może prowadzić do bólu w klatce piersiowej (dławicy piersiowej), duszności, a w skrajnych przypadkach – do zawału serca. Choroba rozwija się stopniowo i często przez długi czas nie daje wyraźnych objawów, dlatego tak ważna jest profilaktyka oraz regularne badania kontrolne. ChNS – przyczyny Choroba niedokrwienna serca (ChNS) najczęściej rozwija się na skutek miażdżycy, czyli procesu odkładania się blaszek miażdżycowych w tętnicach wieńcowych. Tworzące się złogi tłuszczowe, cholesterol oraz inne substancje stopniowo zwężają światło naczyń krwionośnych, ograniczając przepływ krwi do serca. Do głównych czynników ryzyka należą niezdrowa dieta bogata w tłuszcze nasycone i cukry, brak aktywności fizycznej, palenie papierosów, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca oraz przewlekły stres. Nie bez znaczenia są także predyspozycje genetyczne – jeśli w rodzinie występowały choroby serca, rośnie ryzyko ChNS. Wczesne rozpoznanie czynników ryzyka oraz zmiana stylu życia oraz rzucenie palenia mogą skutecznie opóźnić rozwój choroby i zmniejszyć ryzyko powikłań.
czytaj